ความรักสีคราม นิยาย บท 467

ทันใดนั้นราเชลก็มองวิเวียนราวกับมีบางอย่างจะบอก มันดูเหมือนเกิดบางสิ่งบางอย่างขึ้นกับท่าน เมื่อรู้สึกได้ถึงความเงียบขรึมของท่านวิเวียนก็ถามขึ้นเบาๆ ว่า “แม่คะมีอะไรเหรอ แม่มีอะไรจะบอกหนูเหรอคะ”

เมื่อราเชลจ้องมองวิเวียนด้วยสายตาระแวงและสีหน้าขัดแย้งในตัวเอง วิเวียนก็เริ่มรู้สึกสับสนมากขึ้น

“วิเวียน ลูกตั้งใจจะบอกเบเนดิกต์เรื่องนี้หรือเปล่า”

พอได้ยินคำถามของราเชล ในที่สุดวิเวียนก็เข้าใจว่าทำไมท่านถึงมีปฏิกิริยาแบบนั้นก่อนหน้านี้ มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ทั้งหมดสำหรับราเชลที่จะรู้สึกวิตกกังวลเพราะถึงยังไงอีฟเวลินก็เป็นลูกสาวในสายเลือดของท่าน

แต่วิเวียนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

ใจหนึ่งเบเนดิกต์คือพี่ชายของเธอและเป็นญาติคนเดียวที่มีชีวิตอยู่ที่เกี่ยวพันทางสายเลือดของเธอ แต่ตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาเบเนดิกต์คิดว่าอีฟเวลินเป็นน้องสาวและรักเธอจนสุดหัวใจ ถ้าฉันบอกความจริงกับเบเนดิกต์เขาจะยอมรับได้หรือเปล่า

ขณะเดียวกันวิเวียนมองราเชลที่กำลังรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ถึงราเชลจะไม่พูดอะไรออกมาแต่วิเวียนก็เห็นได้ชัดว่าท่านไม่อยากให้เธอเปิดเผยความจริงไม่อย่างนั้นอีฟเวลินคงจะสูญเสียชีวิตหรูหราฟู่ฟ่าที่เธอกำลังมีความสุขอยู่ในปัจจุบัน

“หนู...หนูไม่รู้” หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งวิเวียนก็เผยความรู้สึกของเธอออกมาตรงๆ “หนูยังไม่ได้คิดอะไรมากเพราะหนูก็เพิ่งรู้เรื่องนี้เองค่ะ”

“อือฮึ” ราเชลพยักหน้า ท่านรู้ว่ามันไม่เหมาะที่จะรุกเร้าเรื่องนี้ แต่ก็มีแววของความผิดหวังวูบผ่านดวงตาของท่านขึ้นมาแทน

ขณะที่วิเวียนรู้อยู่แล้วว่าเจตนาของท่านคืออะไร ทั้งคู่จึงพากันเงียบอย่างน่าอึดอัดใจ

“แม่คะตอนนี้แม่ควรจะพักแล้วนะ หนูต้องไปก่อนเพราะมีบางอย่างต้องไปทำค่ะ” วิเวียนทำลายความเงียบด้วยการขอตัวไปก่อน

“ก็ได้งั้นลูกก็ไปเถอะ” ราเชลไม่ได้ขอให้เธออยู่ต่อ

“ได้ค่ะแม่น่าจะพยายามนอนพักสักหน่อยนะคะ” ขณะที่พูดวิเวียนก็ช่วยราเชลให้นอนลงและห่มผ้าให้ จากนั้นเธอก็หันหลังและไปจากห้องพักผู้ป่วย

แต่เมื่อคิดถึงอาการของราเชล...ช่างมันเถอะฉันจะยอมทนเพื่อเห็นแก่ราเชล ฉันเชื่อว่าอีฟเวลินคงไม่ใจไม้ไส้ระกำพอที่จะไม่ยอมช่วยแม่แท้ๆ ของเธอหรอก