ความรักสีคราม นิยาย บท 505

วิเวียนฝืนยิ้มออกมา “เจ้าชายตัวน้อย หนูยังเด็กและเขาก็แก่แล้ว หนูจะไปหน้าตาเหมือนเขาได้ยังไงกันจ๊ะ”

จริงๆ แล้วเครื่องหน้าของแลร์รี่นั้นดูคล้ายกันกับของเธอ แต่การแสดงออกของเขาทำให้เธอคิดถึงฟินนิค เพราะถึงยังไงพวกเขาทั้งสองคนก็เป็นพ่อลูกกันอยู่วันยังค่ำ

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” แลร์รี่ตอบอย่างท้อแท้สิ้นหวัง “ผมรู้สึกเหมือนว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน แต่ผมก็จำไม่ได้”

ดูเหมือนว่าแลร์รี่กำลังพยายามสกัดเรื่องราวของฟินนิคออกมาจากส่วนลึกในความทรงจำของเขาเอง แต่ก็แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้

รู้สึกอย่างงั้นเหรอ วิเวียนรู้สึกประทับใจและวิตกกังวลกับคำพูดของลูกชายตัวเอง นี่เป็นครั้งแรกที่แลร์รี่ได้เห็นฟินนิคผ่านจอโทรทัศน์ และเขาก็สัมผัสได้ถึงสายสัมพันธ์ที่มีต่อกัน ถ้าวันหนึ่งเขาได้เจอพ่อของเขา…หรือถ้าพ่อเขาได้เจอกับลูกชายในสักวัน เขาจะรู้สึกถึงสายสัมพันธ์แบบเดียวกันกับลูกชายของเขาหรือเปล่านะ

วิเวียนกระชับมือของลูกชายเอาไว้จนแน่นเมื่อคิดได้แบบนั้น แล้วจู่ๆ เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ไม่มีวันนั้นหรอก รอชาติหน้าตอนบ่ายๆ ก็แล้วกัน แลร์รี่เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น

“แม่ครับ ผมเจ็บนะ” แลร์รี่ขมวดคิ้วหน้ามุ่ยด้วยความเจ็บปวดและพยายามดึงมือตัวเองออกไป

“หืม” วิเวียนกลับมาได้สติอีกครั้งและคลายมือออก “ขอโทษจ๊ะลูกรัก แม่จับมือเราแน่นเกินไปใช่หรือเปล่า เดี๋ยวแม่ร่ายมนตร์รักษาให้นะจ๊ะ” วิเวียนคุกเข่าลงตรงหน้าลูกชายพร้อมกับเป่ามือให้เขาเบาๆ

แลร์รี่แอบกลอกตาไปมา แม่ทำเหมือนกับว่าเรายังเป็นเด็กเล็กๆ อยู่ได้

“แม่ครับ แม่คิดว่าผู้ชายในโทรทัศน์หน้าตาเหมือนผมมั้ย” แลร์รี่ถามย้ำ

“เขาเหมือนลูกเหรอ” วิเวียนมองด้วยสีหน้าเป็นจริงเป็นจัง “แม่ไม่เห็นความเหมือนเลยสักนิด”

เธอนวดมือของเขาต่ออีกหน่อย จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและพาลูกชายออกจากสนามบินไป “เอาล่ะแลร์รี่ ลุงเบเนดิกต์ยังรอเราอยู่ที่บ้านนะ ลูกบอกว่าคิดถึงคุณลุงไม่ใช่เหรอจ๊ะ พวกเรากลับบ้านกันดีมั้ย”