ความรักสีคราม นิยาย บท 506

เบเนดิกต์สั่งให้คนรับใช้พาแลร์รี่ขึ้นไปดูห้องของเขาและกำชับให้เธอดูแลความปลอดภัยของเขาให้ดี

“พี่ตามใจเขาเหลือเกินนะคะ” วิเวียนมองดูคนรับใช้ที่เดินนำแลร์รี่ขึ้นบันไดไปอย่างระมัดระวัง แล้วจากนั้นก็หันมามองเบเนดิกต์อย่างจนปัญญา

“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่ตามใจเขามากไปกว่านี้หรอก ฉันไม่ทำให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอเสียคนหรอกนะ” เบเนดิกต์พูดติดตลกพลางหยิบกระเป๋าถือของวิเวียนไปแขวนบนราวให้เธอ

วิเวียนทำได้เพียงส่ายหน้า เธอนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับเบเนดิกต์ที่นั่งตรงข้ามกันกับเธอ

“ทำไมเธอถึงไม่บอกให้ฉันรู้ว่าจะกลับมาล่ะ” เบเนดิกต์ถาม “ฉันจะได้ไปรับเธอที่สนามบิน ไหนเธอบอกว่าจะกลับมาในอีกไม่กี่วันข้างหน้าไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่ค่ะ แต่ว่าแลร์รี่เซ้าซี้อยากจะเจอลุงของเขาให้ได้ ฉันเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับมาไวขึ้น” เธอพูดพลางหัวเราะไปด้วย “ฉันกลัวว่าพี่จะยุ่งอยู่ เพราะงั้นฉันเลยไม่อยากรบกวน”

“ฉันมีเวลาให้น้องสาวและหลานชายของตัวเองเสมอแหละไม่ว่าฉันจะยุ่งแค่ไหนก็ตาม” เบเนดิกต์จ้องเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เธอเห็นฉันเป็นพี่ชายของเธออยู่หรือเปล่า”

“ก็ได้ ก็ได้” วิเวียนพูดพลางโบกมือยอมแพ้ ถึงแม้จะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกอึดอัดทุกครั้งเวลาที่เขาพูดอะไรทำนองนั้น “เบ็น พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ ไม่เห็นจำเป็นต้องมีพิธีรีตองตลอดเวลาก็ได้ แล้วอีกอย่าง แลร์รี่กับฉันก็มาถึงที่นี่อย่างปลอดภัยแล้วไม่ใช่หรือไง พี่คงไม่ตีหน้าเศร้าทันทีที่เห็นพวกเรามาถึงที่นี่หรอกใช่มั้ย”

สีหน้าของเบเนดิกต์ดูอ่อนโยนขึ้นและยิ้มออกมาได้ในที่สุด วิเวียนหลบเลี่ยงเขาเก่งขึ้นเรื่อยๆ ฉันจะไปโกรธลงได้ยังไงหลังจากที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้น

เมื่อเห็นวิเวียนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้าเขาแบบนี้แล้ว ดวงตาของเขาก็ฉายแววกังวลออกมา นี่ฉันตัดสินใจถูกหรือเปล่านะ

“เป็นอะไรไปคะ เบ็น” วิเวียนถามเมื่อสังเกตเห็นแววตาของเขาที่เปลี่ยนไป

เบเนดิกต์ดูเคร่งเครียดอีกครั้ง “รู้สึกยังไงบ้างที่ได้กลับมาบ้าน ถ้าเธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ให้ฉันจัดการส่งพวกเธอทั้งสองคนกลับไปก็ได้นะ”