ความรักสีคราม นิยาย บท 512

วิเวียน วิล- ไม่สิ วิเวียน มอร์ริสันเดินลงจากเวทีไปโดยที่ไม่แม้แต่จะมองมาที่เขาเลย ฟินนิคหัวเราะอย่างขมขื่น

เขารู้สึกเหมือนคำพูดของเธอหมายถึงเขา

ตัดความเจ็บปวดทิ้งไปเหรอ เธออยากตัดความรู้สึกระหว่างพวกเราทิ้งงั้นเหรอ มันเป็นไปไม่ได้หรอกและฉันจะไม่ยอมด้วย

“เอาล่ะครับ การเสนอราคาเริ่มต้นที่ศูนย์ตามที่คุณมอร์ริสันขอเอาไว้ พวกคุณมีอิสระที่จะเสนอราคาเท่าไหร่ก็ได้ครับ”

“สองหมื่น”

“สามหมื่น”

“ห้าหมื่น”

แม้ฝูงชนจะบ่นเรื่องการออกแบบที่เรียบๆ ของแหวนแต่พวกเขาก็เสนอราคากันอย่างบ้าคลั่งเพราะอยากจะให้ตระกูลมอร์ริสันประทับใจ

การใช้เงินหลายหมื่นนั้นถือเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับสิ่งที่จะได้กลับคืนจาก

เบเนดิกต์และวิเวียน หากโอกาสที่จะได้ร่วมงานกับมอร์ริสันกรุ๊ปเกิดขึ้นได้จริง การสูญเสียแค่เล็กน้อยนี้นับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เนื่องจากงานนี้จัดขึ้นโดยมอร์ริสันกรุ๊ป ผู้เข้าร่วมส่วนใหญ่จึงเป็นนิติบุคคลที่ทำธุรกิจร่วมกันกับมอร์ริสันอยู่บ่อยครั้ง พวกเขาถูกมองว่าเป็นเพื่อนและต่างยินดีอย่างยิ่งที่จะสนับสนุนเบเนดิกต์

“หนึ่งแสน”

“หนึ่งแสนสองหมื่น”

“หนึ่งแสนห้าหมื่น”

การเสนอราคาเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง วิเวียนอ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อว่าแหวนของเธอจะได้ราคามากขนาดนี้ มีคนยอมจ่ายเงินหลายแสนเพื่อแหวนวงนี้ได้ยังไงกัน นอกจากความหมายของมันที่มีต่อเธอแล้ว เธอก็ไม่คิดว่ามันมีค่ามากนัก

วิเวียนเหลือบมองเบเนดิกต์ เขาทำตัวเหมือนว่านี่เป็นเรื่องปกติอย่างสิ้นเชิง ที่จริงแล้วเขายิ้มราวกับกำลังสนุกกับตัวเองอยู่ด้วย

สุดท้ายการเสนอราคาก็จบลงที่สองแสนและไม่มีใครกล้าที่จะเสนอราคาต่อ

ฝูงชนยังคงเงียบ พวกเขาพยายามอย่างเต็มที่แล้วที่จะแสดงการสนับสนุนของพวกเขา สองแสนสำหรับแหวนแบบนั้นเป็นเรื่องที่บ้ามาก ถ้าราคาสูงไปกว่านี้ มันคงไม่เรียกว่าการสนับสนุนแล้วแต่เป็นการกระทำของคนโง่มากกว่า

หนึ่งล้าน ฝูงชนหันไปมองทางต้นเสียงเพื่อดูว่าคนโง่ประเภทไหนกันที่ประมูลราคาเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้

แต่ความไม่อยากเชื่อของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นความเข้าใจเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ใครจะยอมเสียเงินเป็นล้านเพื่อแหวนธรรมดาๆ แบบนั้นกัน แน่นอนว่าสามีเก่าของเธอไง