ความรักสีคราม นิยาย บท 549

“ช่วยด้วย!”

“ใครก็ได้ช่วยที!”

“พาเราออกไปจากที่นี่!”

เมื่อเห็นวิเวียน ทุกคนในห้องต่างร้องเรียกให้เธอช่วย พวกเขาเข้าใจว่าเธอเป็นตำรวจ

แต่เสียงร้องระงมนั้นทำให้โจรปั่นป่วน เขายิงปืนขึ้นฟ้านัดหนึ่งเป็นการเตือน “ทุกคนหุบปาก!”

ปัง! บรรดาตัวประกันที่กำลังร้อนรนต่างหวีดร้องทันทีที่ได้ยินเสียงปืน แต่แล้วก็พลันเงียบกริบ ทำให้ทุกอย่างสงบลงอีกครั้ง ทุกคนหมอบลงโดยวางมือไว้บนศีรษะ เนื้อตัวสั่นเทาเพราะกลัวว่าโจรอาจชี้ปืนมาที่พวกเขา

เห็นฝูงชนกลับมาอยู่ในการควบคุมอีกครั้ง โจรเล็งปืนใส่วิเวียนด้วยอาการกระสับกระส่าย “อยู่ตรงนั้นแหละ อย่าขยับ! อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้นะ!” เสียงนั้นสั่นเครืออย่างชัดเจน

ส่วนวิเวียนก็เข่าอ่อนจนแทบยืนไม่อยู่เมื่อเห็นปากกระบอกปืนชี้มา เธอกลืนน้ำลายและยืนนิ่ง ไม่กล้าขยับเข้าไปแม้แต่นิ้วเดียว

“แกเป็นใคร! ทำไมมาอยู่ที่นี่!” โจรใจเต้นรัว ทั้งหมดที่เขาคิดได้ในตอนนั้นคือจะหนีอย่างไรถ้าตำรวจมาถึง

วิเวียนยังไม่ทันตอบ ฟินนิคก็คำรามใส่เธอ “คุณมาทำอะไรที่นี่! ออกไป!”

ชายหนุ่มที่ยังตีหน้าเฉยได้แม้ถูกปืนจ่อหัวกลับมีเหงื่อเย็นๆ ไหลโชก ไม่มีใครรู้ว่าเขาหวาดกลัวแค่ไหนที่วิเวียนโผล่มาปุบปับ

“หุบปาก!” โจรชักมือกลับและใช้ด้ามปืนตีศีรษะของฟินนิค ขณะที่เลือดไหลเป็นทาง ปากกระบอกปืนก็กลับมาจ่อเขาอีกครั้ง

ฟินนิคแอบโล่งอกเมื่อรู้สึกได้ว่ามีปืนจ่อที่ขมับ เมื่อครู่นี้เขาแทบบ้าตอนที่ปืนถูกเล็งไปยังวิเวียน เธอเป็นคนเดียวที่อยู่ในใจเขา เขาไม่อาจทนเห็นเธอตกอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงได้

ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ฟินนิคก็รู้สึกจับใจจนน้ำตาคลอ นี่หมายความว่าเธอยังรักเราใช่ไหม? เธอคงไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อเราหรอกถ้าเธอไม่รัก ใช่หรือเปล่า?