ความรักสีคราม นิยาย บท 553

ฟินนิคยืนอยู่คนเดียว เขากำลังเดือดดาลด้วยความโกรธขณะที่เตะเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ จนลอยไปไกล

ฮันเตอร์ยิ้มเมื่อเขาได้ยินเสียงกระแทกดังปังตามหลังเขา

หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกคนหมดสนุกที่จะอยู่ต่อ ดังนั้นเรือสำราญจึงเบนหัวกลับก่อนกำหนด

หลังจากนั้นวิเวียนกลับไปที่ตระกูลมอร์ริสันพร้อมกับแลร์รี่ แต่กลับไม่เจอเบเนดิกต์ เธอรู้จากสาวใช้คนหนึ่งว่าเบเนดิกต์ออกไปรับพวกเขา เธอจึงรีบโทรหาเขาเพราะคิดว่าพวกเขาคงคลาดกันตอนที่กลับมา

“วิเวียนตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?” เสียงเป็นกังวลของเบเนดิกต์ดังออกมาจากปลายสาย

“ฉันกลับถึงบ้านแล้วพี่เบ็น กลับมาเร็ว”

“เธออยู่ที่บ้านแล้ว!” เบเนดิกต์ดีใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยว่า “เธอกับแลร์รี่ไม่เป็นใรใช่ไหม?”

“พวกเราไม่เป็นไร” วิเวียนตอบ เธอแปลกใจที่เบเนดิกต์รู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ รอฉันนะ” เบเนดิกต์วางสายและรีบเลี้ยวรถกลับบ้านทันที

สิบนาทีถัดมาเบเนดิกต์ก็มาถึงที่บ้าน

“ลุงเบ็น!” แลร์รี่ยิ้มและพุ่งไปหาเบเนดิกต์ทันทีที่เห็นเขา แต่เบเนดิกต์ไม่ได้ตอบสนองกับรอยยิ้มของเด็กน้อย สีหน้าของเขามีแต่ความวิตกกังวล เขารีบตรวจสอบแลร์รี่อย่างใกล้ชิดพร้อมกับถามเขาซ้ำๆ ว่าเขาบาดเจ็บหรือรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า

“เบ็น ฉันบอกพี่แล้วว่าพวกเราสบายดี เลิกห่วงได้แล้ว” วิเวียนยืนยันกับพี่ชายของเธออีกครั้ง

ตอนนั้นเองที่เบเนดิกต์เลิกขมวดคิ้วและถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เมื่อวิเวียนเห็นแบบนั้นก็รู้สึกแย่ที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอทำให้พี่ชายของเธอต้องเป็นห่วงอยู่เสมอ

หลังจากที่ใช้เวลาอยู่ที่บ้านสองสามวัน แลร์รี่ก็ลืมเรื่องที่ทำให้เขาต้องหวาดกลัวที่ผ่านมา เขากลับกลายเป็นเด็กน่ารักและร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน ในที่สุดวิเวียนก็สบายใจเพราะเธอกลัวว่าแลร์รี่จะมีอาการหวาดผวากับประสบการณ์ที่เลวร้ายในครั้งนี้