ความรักสีคราม นิยาย บท 556

วิเวียนหันไปมองราเชลขณะที่เธอฟังเสียงของอีฟเวลินผ่านทางโทรศัพท์อย่างมีความสุข เธอแอบถอนหายใจออกมา เธอเป็นเพียงแม่ที่รักลูกสาวคนหนึ่ง เธอไม่ได้ทำผิดอะไร

แม้ว่าวิเวียนจะมีอารมณ์ความรู้สึกที่สับสน แต่ราเชลก็เป็นคนที่เลี้ยงดูเธอมา ดังนั้น เธอจึงไม่ควรปล่อยให้ราเชลต้องตายแบบนี้

เมื่อเธอคิดแบบนั้น เธอจึงตอบรับคำชวนของอีฟเวลิน “ก็ได้ ส่งที่อยู่มาให้ฉัน ฉันจะไปหาเธอ”

วิเวียนคิดว่านี่เป็นโอกาสที่เธอจะสามารเกลี้ยกล่อมอีฟเวลินให้บริจาคไขกระดูกให้กับราเชล ไม่ว่าโอกาสจะมีน้อยนิดเพียงใด เธอก็ต้องลองพยายามดู

เธอไม่สามารถนั่งเฉยๆ มองดูราเชลค่อยๆ เหี่ยวเฉาไปในแต่ล่ะวัน เธอจะไม่มีวันทำอย่างนั้น

หลังจากที่พวกเธอตกลงนัดเวลากันแล้ว วิเวียนก็วางสายโทรศัพท์ ขณะเดียวกันราเชลก็จ้องมองโทรศัพท์ของเธอด้วยสายตาว่างเปล่า

นานมาแล้วที่เธอได้พูดกับอีฟเวลิน ราเชลรู้ว่าอีฟเวลินไม่ชอบเธอในฐานะแม่ เพราะว่าเธอยากจนและไม่เหมาะสมกับมาตรฐานของอีฟเวลิน ดังนั้นเธอจึงไม่เคยพยายามที่จะโทรหาอีฟเวลินด้วยกลัวว่าเธอจะรำคาญ

ราเชลรู้ดีว่าอีฟเวลินมีเรื่องหนักหนามากมายอยู่แล้ว เพราะเธอสูญเสียขาทั้งสองข้างจนต้องนั่งอยู่บนรถเข็น ราเชลไม่ต้องการสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นให้เธอเพิ่มเติม ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับเด็กคนนี้

“หนูไปก่อนนะคะ หนูจะไปพบอีฟเวลิน” วิเวียนเสียงดังขึ้นเมื่อเห็นว่าราเชลกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

ในที่สุดราเชลก็ออกจากภวังค์ “ได้สิจ้ะ ไปหาอีฟเวลินเถอะ ฉันไม่รั้งหนูเอาไว้แล้ว”

น้ำเสียงของเธอเจือความอิจฉาและมันทำให้วิเวียนงุนงง เธอไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือว่าสงสารราเชลดี หรือฉันควรจะเห็นอกเห็นใจเธอดี?

ตอนนี้วิเวียนก็เป็นแม่คนแล้ว เธอควรจะเข้าใจความรู้สึกของราเชล ว่าเธออยากเจอลูกสาวของเธอมากแค่ไหน ไม่ว่าอย่างไร ลูกสาวของเธอก็คืออีฟเวลิน มอร์ริสัน ผู้หญิงเลือดเย็นที่ชั่วร้ายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด มีโอกาสเป็นอย่างมากว่าเธออาจจะไม่สามารถได้รับความใกล้ชิดจากลูกสาวของเธอเอง

จะว่าไปแล้ว วิเวียนเองก็ดูเหมือนจะทำตัวห่างเหินกับราเชล ฉันคิดว่านี่คงเป็นกรรม พระเจ้าลงโทษสำหรับสิ่งที่ฉันทำและฉันก็ไม่สามารถโทษใครได้นอกจากตัวเอง…

“ได้สิ เมื่อถึงตอนนั้นหนูต้องกินให้เยอะๆ นะ” ราเชลกลั้นน้ำตาขณะที่เธอยิ้ม จะมีวันนั้นหรือเปล่า?