ความรักสีคราม นิยาย บท 558

โอ้พระเจ้า! น้ำมูกที่เปรอะเปื้อนใบหน้าและเสื้อผ้าของเขาดูน่าขยะแขยง! อีฟเวลินรู้สึกเสียใจที่ตัดสินใจมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้

แต่เธอก็ไม่สามารถจะเผยความคิดในใจต่อหน้าวิเวียนได้ ดังนั้นเธอจึงต้องแกล้งทำเป็นเสแสร้ง “โถอย่าร้องไห้เลยนะ ใจเย็นๆ…”

ในฐานะที่เป็นแม่คนหนึ่งวิเวียนก็มีสัญชาตญาณโดยธรรมชาติ เมื่อเด็กชายเริ่มร้องไห้คือจะเข้าไปกอดเขา แต่เธอก็ไม่ได้ทำเพราะเห็นว่าอีฟเวลินอยู่ที่ตรงนั้นแล้ว ถึงกระนั้นเมื่อเห็นท่าทีขยะแขยงและไม่พอใจปรากฏชัดเจนบนใบหน้าของอีฟเวลินก็ทำให้เธอรู้สึกเย้ยหยัน อีฟเวลินไม่แม้แต่จะเช็ดน้ำตาให้พวกเขา แล้วยังทำตัวห่างเหินออกมาเพราะกลัวว่าสิ่งสกปรกจะเลอะเปรอะตัวเธอ

หากว่าเธอกำลังพยายามเสแสร้งล่ะก็ เธอก็น่าจะแสดงละครให้มันสมบทบาทจริงจังหน่อย คิดเหรอว่าฉันจะเชื่อการกระทำเสแสร้งออกมาในตอนนี้ วิเวียนยังจำได้แม่นว่า อีฟเวลินตะโกนบอกให้โจรบนเรือสำราญฆ่าเธอยังไง

ในขณะนั้นเองเสียงร้องของเด็กๆ ก็ควบคุมไม่อยู่ซะแล้ว เมื่อเห็นว่าอีฟเวลินไม่ยอมทำอะไรเลย วิเวียนก็รีบเข้าไปหาเด็กๆ แล้วดึงพวกเขาเข้ามากอดและปลอบโยนพวกเขา วิเวียนมีประสบการณ์มามากแล้ว เพราะเธอคอยปลอบโยนแลร์รี่เสมอ ไม่นานนักเด็กๆ ก็กลับมาเริ่มยิ้มอีกครั้ง

พวกเด็กๆ สามารถที่จะแยกแยะได้ว่าใครเป็นคนดีและใครไม่ดี ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงเริ่มเข้าไปเกาะติดวิเวียนหลังจากนั้น แล้วทิ้งอีฟเวลินไว้ตามลำพัง

อีฟเวลินต้องยอมรับว่าวิเวียนดูอบอุ่นเป็นประกายเมื่อยามที่เธอเล่นกับพวกเด็กๆ เธอเปล่งประกายด้วยความรักของแม่ที่ดึงดูดทุกคนให้เข้าหาเธอ

ด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ความเกลียดชังในใจของอีฟเวลินยิ่งแผดเผาตัวเธอมากยิ่งขึ้น เธอจึงกำหมัดและขบกรามแน่น ฉันไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากผ่านไปห้าปีแล้ว เธอจะโตเป็นผู้ใหญ่ที่น่าดึงดูดใจได้ขนาดนี้ ฉันอยากจะให้เธอต้องทนทุกข์แต่แล้วกลับกลายเป็นว่าฉันคนเดียวที่ต้องทนทุกข์อยู่บนวีลแชร์นี้วันแล้ววันเล่า

หลังจากที่สนุกสนานอยู่กับเด็กๆ ได้สักพัก พวกเด็กๆ ก็ถูกเรียกตัวให้ไปเข้าเรียน วิเวียนจึงไปยืนอยู่ที่ข้างๆ อีฟเวลิน

“ทำไมวันนี้เธอต้องชวนให้ฉันมาที่นี่ด้วยล่ะ?” น้ำเสียงของวิเวียนแตกต่างจากตอนที่เธอเล่นกับพวกเด็กๆ เป็นอย่างมาก มันทั้งเย็นชาและแข็งกร้าว