ความรักสีคราม นิยาย บท 569

เขาร้อนรนอยากจะเข้าไปหาและถามว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างในรอบหลายปีมานี้ ถามว่าเธอสบายดีหรือเปล่า

หลังจากคุยเสร็จแล้ว เขาทำตามที่หัวใจเรียกร้องและรีบเดินไปหาเธอ

วิเวียนตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าฟาเบียนเดินเข้ามาหาเธอ อย่างไรเสียเธอไม่ได้เตรียมตัวจะเจอเขา ดวงตาของเธอฉายแววความไม่สบายใจออกมาแต่เธอก็เลือกที่จะยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

เรื่องนี้มันต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วไม่ช้าก็เร็ว

วิเวียนไม่ใช่หญิงสาวผู้อ่อนแออีกแล้ว เธอกำลังเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับความยากลำบาก

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” ฟาเบียนพูดอย่างอ่อนโยน เขามองตาวิเวียน เสียงของเขาทุ้มต่ำราวกับว่าเขากลัวว่าถ้าเขาพูดดังมันจะทำให้เธอกลัวจนหนีไป

หัวใจของเขาเต้นระรัวก่อนหน้านี้ แต่มันสงบลงอย่างน่าอัศจรรย์เมื่อเขาอยู่ต่อหน้าเธอ เขาพูดออกมาด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับว่าทั้งคู่เพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้

“ใช่ ไม่เจอกันนานแลย” วิเวียนตอบกลับ “สบายดีไหม?”

“แล้วคุณล่ะ?” เขาเปลี่ยนเรื่อง สายตาของเขามีความกังวล

“ฉันสบายดี มีที่ซุกหัวนอนแล้วก็มีข้าวกิน เพราะฉะนั้นฉันมีความสุขมากเหมือนอยู่บนสวรรค์เลย” บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนนั้นดูจะผ่อนคลาย วิเวียนจึงสบายใจพอที่จะปล่อยมุก

“อย่างนั้นเหรอ?” ฟาเบียนเค้นยิ้มเศร้าๆ ออกมา เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะรู้สึกเศร้าหรือดีใจดี “ดีจริง”

เขาตัดสินใจที่จะไม่พูดสิ่งที่เขาคิด มันไม่มีเหตุผลเลยที่จะต้องทำให้เธอรู้สึกผิดกับปัญหาของเขา

“ขอบคุณ” วิเวียนพึมพำและพยักหน้า บทสนทนาค่อยๆ จบลงเพราะเธอไม่รู้ว่าจะคุยอะไรต่อ ฟาเบียนไม่เหมือนเพื่อนๆ พวกนี้ เธอไม่ได้คุยเรื่องสัพเพเหระกับเขาได้เหมือนคนอืน

ฟาเบียนดูไม่ได้พยายามจะคุยต่อเช่นกัน ทั้งสองคนจึงตกอยู่ท่ามกลางความเงียบ โชคดีที่ฟาเบียนหลุดจากภวังค์ เขาพูดออกมาในที่สุด