ความรักสีคราม นิยาย บท 607

เมื่อฟินนิคเข้าไปข้างในและเอ่ยชื่อมาร์ค เจ้าหน้าที่เรือนจำแจ้งว่ามีคนอื่นกำลังเข้าเยี่ยมเขา

ฟาเบียนไปต่างประเทศแล้วส่วนซามูเอลก็อยู่ที่บ้าน ฟินนิคขมวดคิ้วขณะพยายามนึกว่าใครมาเยี่ยมมาร์ค แต่สักพักก็เลิกคิด คงต้องเป็นเพื่อนในแวดวงธุรกิจแน่ๆ จากนั้นเขาก็เดินไปตามทิศทางที่เจ้าหน้าที่เรือนจำชี้ก่อนจะนั่งรอ

ขณะเดียวกัน คนที่มาเยี่ยมมาร์คคืออีฟเวลิน เธอไม่งดงามอย่างเคย ในทางกลับกัน เธอนั่งต่อหน้าชายคนนั้นด้วยใบหน้าซีดขาวกับกระดาษ

เธอไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้เลยตั้งแต่รู้ว่าเขาถูกจับ ไม่มีใครรู้ความลับดำมืดและการกระทำที่ชั่วร้ายของอีฟเวลินในอดีตดีไปกว่ามาร์ค

เธอไม่กังวลเรื่องที่วิเวียนถูกลักพาตัวเพราะฟินนิคเป็นคนรักษาคำพูด แม้ว่าเขาจะไร้ความปราณีตอนที่ส่ง มาร์คเข้าคุก แต่เขาก็ไม่ได้เรียกร้องให้เธอรับผิดชอบ ดูเหมือนว่าเขาตัดสินใจที่จะปล่อยเธอไป

แต่เธอคับแค้นใจมากกว่าจะรู้สึกขอบคุณ เธอยอมสูญเสียขาของเธอไป แต่สิ่งที่ได้รับคือผลลัพธ์ที่ไม่เป็นไปตามที่หวัง เธอยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้! เธอจะต้องแก้แค้นวิเวียนสำหรับทุกอย่างในวันใดวันหนึ่งอย่างแน่นอน

สิ่งที่อีฟเวลินกังวลมากที่สุดในตอนนี้คือเหตุการณ์เมื่อสิบห้าปีก่อน จะเป็นอย่างไรหากมาร์คไม่สามารถรับมือกับการสอบสวนทั้งหมดในคุกและเปิดเผยทุกอย่างต่อตำรวจ

นับตั้งแต่ชายคนนี้ถูกจับ เธอต้องการพบเขาโดยเร็วที่สุด แต่ในระหว่างการพิจารณาของศาล เธอไม่สามารถพบกับเขาได้เลยหากปราศจากความช่วยเหลือจากฟินนิคและครอบครัวมอร์ริสัน เธอจึงได้แต่กังวลอยู่ตลอดเวลา

นี่คือเหตุผลที่เธอมาหามาร์คทันทีที่ได้รับอนุญาตให้มีคนมาเยี่ยม

อีฟเวลินต้องป้องกันไม่ให้มาร์คพูดอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่จะมีใครจะรู้ เขาต้องเข้าใจว่าเขาควรปิดปากให้สนิท

“ทำไมคุณถึงอยากเจอผม?” เขาถามอย่างหงุดหงิดซึ่งต่างจากอีฟเวลิน เขาไม่กังวลและไม่อยากเจอเธอเลย

“คุณคงไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อมาเยี่ยมผม ดูเหมือนว่าคุณมีอะไรจะถามผมมากกว่า” ชายคนนั้นมองอีฟเวลินออกอย่างทะลุปุโปร่ง เขารู้ดีว่าอีฟเวลินเป็นคนแบบไหน และเธอจะไม่ทำอะไรที่ไม่เกิดประโยชน์กับตัวเอง

เขายอมเชื่อว่าเงินจะตกลงมาจากท้องฟ้าดีกว่าจะเชื่อว่าเธอมาที่นี่เพื่อเยี่ยมเขา

ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเย็นชาเมื่อได้ยินเช่นนั้น “มีอะไรจะถามคุณ? ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า 'ขอความช่วยเหลือ' ในพจนานุกรมของฉัน”

“คุณไม่กลัวเหรอว่าผมจะเปิดโปงความจริงเกี่ยวกับการลักพาตัวฟินนิคที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน” เขาขู่ในขณะที่เขาเหลือบไปมองเธอ รอยยิ้มที่บ่งบอกความพึงพอใจอย่างยิ่งปรากฎอยู่บนริมฝีปากของเขา

เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่เขาอารมณ์ดี เขาอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีใครมาหาเขาด้วยกลัวว่าเขาจะเผยความลับที่เขารู้