ความรักสีคราม นิยาย บท 606

“ตอนนั้นคนรอต่อคิวซื้อเยอะมาก ฉันมารอต่อคิวแต่ก็พลาดซื้อไม่ได้ตั้งหลายครั้ง”

ชานหนุ่มยิ้มเมื่อได้ยินดังนั้น “มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เธอเข้าคิวตั้งนานแต่กลับขายหมดตอนที่ถึงคิวเธอ เธออารมณ์เสียมากตลอดทั้งบ่าย ฉันต้องโดดเรียนคาบสุดท้ายในวันรุ่งขึ้นเพียงเพื่อจะไปซื้อให้เธอ”

“ถูกต้อง” วิเวียนตอบพร้อมพยักหน้า “แต่ใครบอกให้นายซื้อมาตั้งสามที่? นายพยายามขุนฉันให้อ้วนเหมือนหมูใช่มั้ย?”

“โอ้ แล้วใครกันที่กินหมดทั้งสามที่แถมยังเรอออกมาอย่างพอใจในตอนท้าย”

เขากลอกตามาที่เธออย่างจงใจ และเธอก็ตบไหล่เขาอย่างหยอกล้อเป็นการตอบแทน

พวกเขาพูดคุยและหัวเราะกันขณะเดินไปรอบๆ นึกถึงสิ่งต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นที่นั่นและหัวเราะเป็นระยะๆ

เมื่อได้เห็นวิเวียนที่มีความสุขเช่นนี้ ฟาเบียนก็อยากให้พวกเขาย้อนเวลากลับไปได้ หวังให้ตนเองไม่ได้ไปต่างประเทศและพวกเขายังอยู่ด้วยกัน พวกเขาคงจะแต่งงานกันหลังจากเรียนจบและมีลูกด้วยกัน หลังจากนั้นพวกเขาก็จะใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข

แต่ตอนนี้ สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นได้เพียงในความฝันของเขาเท่านั้น เพราะเธอไม่ได้เป็นของเขาอีกต่อไป

เวลาแห่งความสุขมักจะสั้นเสมอ ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว ทั้งคู่เดินไปที่ประตูทางเข้า

“นายจะไปเมื่อไหร่?” วิเวียนถาม

“วันมะรืนนี้ตอนเช้า”

เธอพยักหน้า “ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ โอเคมั้ย?”

เธอไม่ได้พูดว่าจะไปส่งเขาที่สนามบิน เพราะเธอรู้ว่าเขาคงไม่ยอมให้เธอไปส่ง จะมีประโยชน์อะไรที่เธอจะไป? มีแต่จะยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น

ฟาเบียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อวิเวียนไม่ได้เสนอว่าจะไปส่งเขา เขาไม่อยากให้เธอไปเลย เขากลัวว่าเขาอาจจะไม่อยากจากไปหากเขาเห็นเธอ แต่เขาก็รู้ว่าถ้าวิเวียนบอก เขาก็จะไม่ปฏิเสธ

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาโล่งใจที่เธอไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้น อย่างน้อยเขาก็สามารถจากไปได้โดยไม่ลังเล ถ้าเขาเห็นเธอก่อนที่จะจากไป มันจะทำให้เขาลืมเธอได้ยากขึ้น