ความรักสีคราม นิยาย บท 605

หัวใจของฟาเบียนเจ็บปวด เขากอดวิเวียนไว้ในอ้อมแขนโดยไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบข้าง

“ฉันขอโทษ วิเวียน คำขอโทษนี้ไม่ได้มาจากเขาแต่มาจากฉัน ขอโทษที่ปกป้องเธอไม่ดีพอ ฉันไม่ดูแลพ่อของตัวเองให้ดี มันเป็นความผิดของฉันที่เธอต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้”

“ฉันจะตำหนินายเรื่องนี้ได้ยังไง คนโง่” แทนที่จะผลักฟาเบียนออกไป เธอกลับโอบเอวของเขาไว้หลวมๆ เธอรู้ว่าสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือปลอบโยนเขา

หลังจากสงบสติอารมณ์ลงได้ในที่สุด ฟาเบียนก็ลุกขึ้นและพูดอย่างนุ่มนวลว่า “จริงๆ แล้ววันนี้ฉันมาเพื่อบอกลาเธอ วิเวียน”

"อะไรนะ?" เธอตกตะลึงกับคำพูดของเขา

“เธอก็รู้ว่าสาธารณชนสร้างแรงกดดันอย่างมากต่อกิจการของพ่อ คุณปู่อยากให้ฉันไปอยู่ต่างประเทศสักพัก เขาบอกจะให้ฉันกลับบ้านหลังจากทุกอย่างสงบลงแล้ว”

"เข้าใจแล้ว" วิเวียนพยักหน้าเบาๆ ก่อนเสริมว่า “ไปจากที่นี่สักพักน่าจะดีสำหรับนาย หลายสิ่งหลายอย่างคงหนักหนาเกินไปสำหรับนาย”

ฟาเบียนส่งยิ้มเศร้าให้เธอ “แต่ฉันไม่ได้คิดที่จะกลับมาอีกแล้ว สำหรับฉันที่นี่ไม่มีอะไรเหลือแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาเพื่อบอกลา เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก วิเวียน”

ทำไมนายจะไม่กลับมาอีก? วิเวียนอยากจะถามเขาอย่างนั้น แต่คำถามกลับติดอยู่ในลำคอของเธอ

มีหลายครั้งที่ทุกคนไม่มีทางเลือก ฉันเองก็จากที่นี่ไปห้าปีแล้วไม่ได้กลับมาตั้งนานไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องพยายามรั้งเขาไว้

“งั้นตอนไปอยู่ที่นั่น ก็ดูแลตัวเองดีๆ นะ” วิเวียนเตือนเขา

ท้ายที่สุด เธอไม่สามารถให้สัญญาอะไรกับเขาได้ แม้ว่าเขาจะเลือกที่จะอยู่ต่อ แต่พวกเขาก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าคงจะไม่ได้ไปมาหาสู่กันอย่างใกล้ชิดในอนาคตอยู่ดี

แม้จะคิดเช่นนั้น แต่ก็ไม่อาจหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลได้