ความรักสีคราม นิยาย บท 624

หลังจากที่ได้ฟังคำอธิบายของอีฟเวลีนแล้ว เรเชลหยุดยิ้มไม่ได้ เธอซาบซึ้งที่อีฟเวลีนห่วงใยเธอขนาดนี้

อีฟเวลีนพึมพำเป็นการตอบและรีบออกจากห้องไปด้วยวีลแชร์ของเธอ เธอไม่ได้สังเกตเห็นรอยยิ้มอย่างมีความสุขของเรเชลด้วยว้ำ

ทันทีที่เธอออกจากห้อง อีฟเวลีนสูดหายใจเข้าลึกและเลิกเก็บความรู้สึกขยะแขยงที่เธอมีต่อเรเชล ชีวิตนี้ฉันจะไม่ยอมรับผู้หญิงคนนี้ว่าเป็นแม่โดยเด็ดขาด! ฉันขอตายดีกว่าจะอยู่อย่างไร้เกียรติเพราะเธอ!

อีกทางด้านหนึ่ง โทรศัพท์ของวิเวียนดังจึ้น เธอคว้ามันขึ้นมาและสังเกตเห็นว่าแม่ของเธอเป็นคนโทรมา

วิเวียนรีบรับทันทีเพราะเรเชลไม่ได้โทรหาเธอมานานแล้ว เธอนึกว่ามีเรื่องด่วน

“วิเวียน ตามหาอีฟเวลีนหรือเปล่า? เธอมาหาแม่ที่โรงพยาบาลวันนี้” เรเชลกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “อีกอย่าง เธอตกลงที่จะบริจาคไขกระดูกให้แม่! ขอบคุณมากนะ!”

“จริงเหรอ?” วิเวียนถามด้วยความด้วยความประหม่า ทำไมจู่ๆอีฟเวลีนถึงใจดีขึ้นมานะ?

“ใช่แล้ว เรื่องจริงเลย ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลกำลังตรวจอยู่” เรเชลพูดต่อพร้อมรอยยิ้ม

ถ้าอย่างนั้นเธอไม่ได้สัญญาแม่ฉันเปล่าๆสินะ วิเวียนตกใจมาก นี่เธอคล้อยตามไปกับสิ่งที่ฉันพูดจริงๆเหรอ?

“เดี๋ยวหนูไปหาที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย ถ้าถึงแล้วจะโทรหานะ” วิเวียนคิดว่านั่นมันยากที่จะเชื่อ เธอจึงจะไปหาคำตอบเองที่โรงพยาบาล

“โอเค เดี๋ยวแม่รอนะ” เรเชลยังคงมีความสุขหลังจากที่วางสายแล้ว

วิเวียนหยิบกระเป๋าและรีบไปข้างล่าง จากนั้นเธอขับรถไปที่โรงพยาบาลที่เรเชลอยู่

เมื่อวิเวียนไปถึงห้องพักของเรเชล มันก็ไม่มีใครอยู่ในนั้นแล้ว เธอโทรหาเรเชลและพบว่าทั้งสองกำลังตรวจร่างกายอยู่ที่อีกห้องหนึ่ง

เธอรีบถามว่าห้องนั้นอยู่ที่ไหนและรีบวิ่งไปทันที ในที่สุดเธอก็เจอกับเรเชลและอีฟเวลีนในห้องนั้น

อีฟเวลีนรู้สึกรังเกียจทันทีที่เรเชลลูบหน้าของเธอ บ้าเอ้ย! ฉันอนุญาตให้แกจับหน้าฉันตอนไหนกัน!

ถึงอย่างนั้น ด้วยความที่วิเวียนยืนอยู่ข้างทั้งสอง เธอจึงผลักมือเรเชลออกไม่ได้ เธอทำได้แต่ทนกับความขยะแขยงนั้น อี๊ ทำไมไม่เอามืออกไปสักทีนะ เสพติดการจับหน้าฉันเหีอ ฉันจะอ้วกอยู่แล้วนะ!