ความรักสีคราม นิยาย บท 63

“คุณกลับมาแล้วเหรอ” วิเวียนเพิ่งเห็นฟินนิค นอร์ตันและรีบวิ่งออกจากครัว “ล้างมือก่อน ฉันคิดว่าฉันทําอาหารเยอะไป คุณทานเท่าที่ทานได้ก็พอ ถ้าทานไม่หมดฉันจะเก็บใส่กล่องไว้ให้คุณเอาไปทานที่ทำงานพรุ่งนี้”

“ไม่ต้องหรอก” ฟินนิคตอบขณะที่เขาทรุดตัวลงนั่ง “ผมกินหมด”

วิเวียนไม่อยากจะเชื่อว่าฟินนิคจะกินหมดเพราะอาหารบนโต๊ะนั้นเพียงพอสำหรับคนสี่คนแต่ทั้งบ้านมีแค่เขากับเธอเท่านั้น

ในที่สุดเธอก็ได้เห็นกับตาว่าเธอประเมินความสามารถของฟินนิคต่ำไป ไม่รู้ว่าเพราะอะไรฟินนิคดูเจริญอาหารเป็นอันมากและเขากินทุกอย่างที่วิเวียนทำจนเกลี้ยงหมดทุกจาน

วิเวียนทั้งงงทั้งประหลาดใจถึงแม้เธอจะเคยทานอาหารกับฟินนิคหลายครั้งมาก่อนแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นฟินนิคกินแหลกเหมือนแชมป์รายการกินดุ

วันรุ่งขึ้นเป็นวันอาทิตย์ วิเวียนก็ยังใช้เวลาทั้งวันค้นหาสูตรอาหารและเตรียมอาหารให้ฟินนิค

ในไม่ช้าก็เป็นวันจันทร์และวิเวียนต้องไปทํางาน

วิเวียนเคยสนุกกับการไปทํางาน แต่พอฟาเบียนกลายเป็นหัวหน้าบรรณาธิการ การไปทํางานก็เหมือนกับการกระโดดลงไปในแม่น้ำไนล์ที่เชี่ยวกรากไม่ก็เธอกําลังจมกองงานตายแทนที่จะเป็นจมน้ำ

ทันทีที่เธอนั่งลง เลสลีย์ เจนสัน บรรณาธิการอาวุโสของนิตยสารแกลมเมอร์ก็วิ่งมาหาเธออย่างเร่งรีบ “วิเวียนฉันต้องไปสัมภาษณ์คนบ่ายวันนี้ ช่วยจัดเรียงเอกสารพวกนี้ให้ฉันด่วนและส่งไปที่ห้องหัวหน้าบรรณาธิการ"

วิเวียนรับเอกสารมาและขมวดคิ้ว “นี่ เลสลีย์ ฉันก็ต้องเตรียมตัวสําหรับการสัมภาษณ์ในวันพรุ่งนี้บ่ายเหมือนกัน เธอให้คนอื่นทําได้ไหม”

ก่อนที่เลสลีย์จะตอบอะไรเสียงของแชนนอนก็ลอยมาขัดจังหวะจากที่ไหนสักแห่ง “วิเวียน นี่ฉันหรือเธอที่ทำตัวแปลกๆ ช่วงนี้ เฮ้อ อย่าทําเหมือนว่าเราไม่รู้เรื่องเธอกับคุณนอร์ตัน เธอทําแบบนั้นไปทำไม”

วิเวียนรู้สึกประหลาดใจกับการพูดแทรกของแชนนอน เธอนิ่วหน้าใส่หญิงสาวที่อยู่ระดับเดียวกับเธอในบริษัท “แชนนอน เธอกําลังพูดถึงอะไร”

"ฮะ ฉันกําลังพูดถึงอะไรน่ะเหรอ ดูเหมือนว่าคนแถวนี้ไม่อยากยอมรับความจริงนะ” แชนนอนยิ้มเยาะและสบตาวิเวียน “เธอคิดว่าพวกเราทุกคนตาบอดงั้นเหรอ”

วิเวียนอยากจะเถียงออกไปแต่เมื่อสังเกตเห็นว่าเพื่อนร่วมงานต่างกำลังแอบมองเธอขณะที่เธอกวาดสายตาไปทั่วห้องโดยไม่ตั้งใจ สายตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยความสงสัยและเหยียดหยัน

วิเวียนรู้สึกเหมือนโดนเข็มนับล้านทิ่มแทงไปทั่วร่าง

เธอรู้ดีว่าสายตาหยามเหยียดที่เธอได้รับแบบนั้นคืออะไร มันทำให้เธอนึกถึงการจ้องมองแบบไม่เป็นมิตรของอาจารย์และเพื่อนร่วมชั้นของเธอในมหาวิทยาลัยสําหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน

วิเวียนกัดริมฝีปากแน่นเธอไม่รู้จะพูดอะไรจึงนั่งลงและจัดเอกสารที่เธอได้รับมาอย่างรวดเร็ว เมื่อทุกสายตายังคงจับจ้องมาที่เธอ เธอจึงรีบก้าวเท้ายาวไปที่ห้องทํางานของฟาเบียนและเคาะประตู

“เข้ามา”

เสียงอ่อนล้าของฟาเบียนดังขึ้นจากหลังประตู วิเวียนแง้มประตูแล้วเดินเข้าไป

ฟาเบียนเหม่อไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นวิเวียน เธอรีบวางเอกสารที่จัดมาไว้บนโต๊ะของเขา “คุณนอร์ตันนี่คือเอกสารที่คุณขอ ถ้าไม่มีอะไรอื่นอีกฉันขอตัว”

ทันทีที่วิเวียนพูดจบเธอก็หันหลังกลับและเดินพุ่งไปที่ทางออก แต่ก่อนที่เธอจะไปถึงประตูเสียงเรียบนิ่งของฟาเบียนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“วิเวียน หยุดอยู่ตรงนั้นก่อน”

วิเวียนหยุดเดินอย่างไม่เต็มใจและถามขึ้นมาอย่าเหนื่อยหน่ายโดยไม่หันไปเผชิญหน้ากับฟาเบียน “คุณนอร์ตันมีอะไรให้ช่วยอีกไหมก่อนฉันจะออกไป”

“ท่าทางแบบนั้นคืออะไร” น้ำเสียงของฟาเบียนยิ่งเย็นชาขึ้น เขาเดินมาหาวิเวียนและถามเธอว่า “นี่คุณกำลังหลบหน้าผมเหรอ”

“ใช่” วิเวียนตอบตรงๆ

ความตรงไปตรงมาของวิเวียนกวนอารมณ์ของฟาเบียนให้คุกรุ่นขึ้นมา

แต่เมื่อฟาเบียนเห็นสีหน้าอิดโรยของวิเวียน น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงและคิดได้ว่าเธอต้องดูแลแม่ของเธอ “วิเวียน แม่คุณเป็นยังไงบ้าง”

ฟาเบียนไม่ชอบแม่ของวิเวียนที่เป็นเมียน้อยของคนอื่น แต่เขายังคงเคารพเธอในฐานะแม่ของวิเวียน เขาเคยพบเธอสองสามครั้งตอนที่คบกับวิเวียน เขาแค่ถามความเป็นอยู่ของเธอตามมารยาทเท่านั้น

คําถามของฟาเบียนเป็นสิ่งที่เกินคาดของวิเวียน ประกายในดวงตาของเธอวูบวาบขึ้นเล็กน้อยแต่ในไม่ช้าเธอก็ปรับตัวนิ่ง “เธอสบายดี ขอบคุณ”

ฟาเบียนสังเกตเห็นความเคร่งเครียดในสีหน้าของวิเวียนเขาลังเลก่อนที่จะพูดออกไป “ผมได้ยินมาว่าคุณต้องการเงินค่ารักษาแม่ คุณได้รับข้อความที่ผมส่งให้หรือเปล่า”

“คุณนอร์ตัน” วิเวียนไม่รอให้ฟาเบียนพูดจบและรีบตัดบท “ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะกลับไปทํางาน”