ความรักสีคราม นิยาย บท 634

วิเวียนพูดไป น้ำตาก็ไหลพราก

“คุณจะทำอะไร?” ฮันเตอร์อยากถามเธอใจจะขาด นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่พบกันที่เห็นเธอเป็นห่วงเป็นใยเขา

แต่ความเจ็บปวดที่กระจายไปทั่วตัวทำให้เขาพูดไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอดรู้สึกไม่ได้ว่ามีความอบอุ่นโอบล้อมอยู่โดยรอบ เธอดูเป็นห่วงขนาดนี้ แปลว่าเรามีความหมายบางอย่างกับเธอหรือเปล่า?

ฮันเตอร์เก็บงำความคิดนั้นไว้และจวนเจียนจะหมดสติเพราะต้านทานคลื่นความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วตัวไม่ไหว แต่ตอนที่ทุกอย่างกำลังจะมืดมิด ก็ได้ยินวิเวียนเรียกชื่อเขาอยู่แว่วๆ

ทำไมตอนนี้เรามีความสุขเหลือเกิน? นั่นคือความคิดสุดท้ายของฮันเตอร์ก่อนจะสลบไป

…..

ทันทีที่ได้สติ ฮันเตอร์ขมวดคิ้ว อาการเจ็บแปลบที่แผ่นหลังทำให้ความทรงจำในเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นพรั่งพรูเข้ามา เราอยู่ในโรงพยาบาลใช่ไหม?

หลังจากพยายามลืมตาจนสำเร็จ ก็ได้รู้ว่าเขาอยู่ที่นั่นจริงๆ ถ้าอย่างนั้นวิเวียนอยู่ไหน? เธอจะต้องหวาดกลัวมาก ดูเธอแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วก่อนที่เราจะสลบไป เธอร้องไห้อยู่หรือเปล่า?

ตำแหน่งของบาดแผลทำให้ฮันเตอร์ต้องนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง จึงมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในห้องพักผู้ป่วย เขาพยายามกระถดไปด้านข้างเพื่อจะได้มองรอบตัว

“คุณฟื้นแล้ว!” ทันทีที่เขาขยับตัวก็ได้ยินเสียงร้องอย่างดีใจของวิเวียนดังมาจากด้านหลัง พริบตาเดียวเธอก็มายืนตรงหน้า ดูวิตกกังวลมาก

“คุณรู้สึกเป็นไงบ้าง? ยังเจ็บไหม?” วิเวียนถามอย่างร้อนใจ

หมอบอกว่าบาดแผลไม่ลึกนัก พักฟื้นราวครึ่งเดือนก็ออกจากโรงพยาบาลได้ แต่เธอก็ยังเป็นห่วงเขา เสียเลือดมากขนาดนี้จะไม่เป็นอะไรจริงๆ หรือ?