ความรักสีคราม นิยาย บท 649

นั่นมันเสียงลิฟท์ใช่ไหมนะ? ที่นี่คือที่ไหนกันแน่? จากประสบการณ์ที่น่ากลัวฝังใจของฉันนั้น ฉันควรจะถูกพาไปที่โกดังหรืออะไรสักอย่างไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมมันถึงมีลิฟท์ด้วยล่ะ?

ด้วยความงุนงงในใจ ในที่สุดวิเวียนก็ทรุดตัวลงกับพื้น เธอแปลกใจที่คนเหล่านั้นทิ้งเธอไว้แล้วออกไป

“มีใครอยู่ไหม?” วิเวียนถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือของเธอ แต่ก็ไม่มีคำตอบ

วิเวียนพยายามขยับตัวอย่างแรงเพื่อที่จะได้สัมผัสสิ่งรอบข้างด้วยมือของเธอ ซึ่งมันให้มีความรู้สึกว่ามันเป็นเหมือนห้องห้องหนึ่ง พวกเขาพาฉันเข้ามาในห้องทำไม?

จำได้ว่าก่อนหน้านี้อีฟเวลินเคยจ้างคนให้มาทำให้เธอต้องอับอายมาแล้ว จึงทำให้เหงื่อกาฬของวิเวียนเริ่มแตกไหลย้อยที่ตรงหน้าผากของเธอ

หรือว่าจะเป็นอีฟเวลินอีกแล้ว? มันเป็นไปได้ไหมที่เธอจะทำเหมือนอย่างเดิมอีก? แต่ถึงยังไงฉันก็จะไม่มีวันยอมให้เธอทำได้สำเร็จเป็นอันขาด ฉันจะต้องรีบหาทางหนีเดี๋ยวนี้เลย

วิเวียนพยายามที่จะหาบางอย่างมาใช้ตัดเชือกออกได้ แต่ความพยายามของเธอก็ไร้ผล

เมื่อไม่สามารถจะหาอะไรมาใช้ได้ เธอจึงพยายามที่จะคลายเชือกออกด้วยการเสียดสี แต่แล้วเธอก็เพิ่งจะรู้ว่าข้อมือของเธอนั้นถูกมัดไว้จนแน่นมาก ที่น่าแปลกก็คือเธอไม่รู้สึกเจ็บที่บริเวณข้อมือเลย เชือกที่ใช้ผูกเธอไว้ดูเหมือนจะไม่ใช่เชือกป่านธรรมดา และเมื่อสัมผัสแล้วก็รู้สึกว่ามันค่อนข้างจะบอบบาง

คนๆ นั้น…คงจะไม่ใช่พวกวิตถารหรอกนะ? เมื่อคิดได้เช่นนั้นหัวใจของวิเวียนก็ยิ่งเต้นแรงอีกครั้ง เธอจึงพยายามดิ้นรนมากขึ้นอีกเพื่อที่จะปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ แต่มันก็ไม่สำเร็จ

ขณะที่วิเวียนกำลังสิ้นหวังอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออกจากนั้นก็มีเสียงฝีเท้า – ที่มั่นคงและหนักแน่น เธอรู้ทันทีว่าเป็นฝีเท้าของผู้ชาย

วิเวียนกระวนกระวายใจจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาแล้ว เขาเป็นใครกันแน่? นี่เขาจะทำอะไรกับฉันงั้นเหรอ?

เมื่อได้ยินฝีเท้าค่อยๆ ใกล้เข้ามา หัวใจของวิเวียนก็แล่นขึ้นไปจุกที่คอของเธอ

“หยุดนะ! อย่าเข้ามาใกล้ฉัน! คุณเป็นใคร?” เธอรวบรวมความกล้าแล้วตะคอกออกมา แต่ร่างกายที่สั่นเทาของเธอก็ยังคงเผยให้เห็นความตื่นตระหนกในใจของเธออยู่ดี

เขาจะทำอะไรไม่ดีกับฉันรึเปล่า? ความสิ้นหวังเกิดขึ้นในใจของวิเวียนทันที