ความรักสีคราม นิยาย บท 65

ราเชลไม่คิดว่าฟาเบียนจะมีปฏิกิริยาที่รุนแรงจึงประหลาดใจ แต่ก็ยังคงพูดต่อไปราวกับว่าเธอเข้าใจฟาเบียน “ใช่ ฉันก็ตกใจเหมือนกันตอนฉันได้ยินเรื่องแต่งงานของวิเวียนกับฟินนิค เฮ้อ ตอนนั้นเธอไปทําอะไรอยู่ที่ไหนฟาเบียน”

ฟาเบียนทนคุยกับราเชลต่อไปไม่ได้ เขารีบจ้ำอ้าวออกจากห้องและรีบกลับไปที่ทํางานทันที

ขณะเดียวกันที่บริษัทนิตยสาร วิเวียนและซาร่าห์กําลังกินแซนด์วิชที่ซื้อมาไว้ในตู้กับข้าว วิเวียนกินพลางและเลื่อนโทรศัพท์หาสูตรอาหารไปพลาง ซาร่าห์เพื่อนของเธอเหลือบมองเป็นครั้งคราวขณะที่เธอเคี้ยวแซนด์วิชด้วยสีหน้าว่างเปล่า

”ถามมาเลยซาร่าห์” วิเวียนพูดแต่สายตายังอยู่ที่จอโทรศัพท์ เธอสังเกตเห็นก่อนหน้านี้แล้วว่าซาร่าห์มีบางอย่างในใจ

ใบหน้าของซาร่าห์แดงวูบ เธอตอบอย่างเก้อๆ ว่า “เอ่อ ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ข่าวลือในสํานักงานเรื่อง”

“เรื่องฉันกับฟาเบียนใช่ไหม” วิเวียนเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง

”มากกว่านั้นอีก” ซาร่าห์กัดริมฝีปากและรวบรวมความกล้าที่จะพูดต่อ “ก็ได้ แชนนอนกับฉันเห็นเธอลงจากรถหรูไม่กี่วันก่อน ตอนนั้นทุกคนต่างเม้าท์กันอยู่แล้วว่าเธอมีอะไรกับหัวหน้าบรรณาธิการ แถมแชนนอนยังเม้าท์ต่อด้วยว่าเธอมีเพื่อนสองสามคนจากมหาวิทยาลัยซีที่บอกว่า”

วิเวียนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะเมื่อเธอได้ยินคําว่ามหาวิทยาลัยซี

มันเป็นเหตุผลหนึ่งที่เธอต้องไปจากเมืองเอชและไปเมืองซันไชน์ที่มีผู้คนมากมาย เธอจำเป็นต้องทิ้งความอื้อฉาวไว้เบื้องหลังเพื่อจะเริ่มต้นชีวิตใหม่

แต่เหมือนเป็นเคราะห์กรรมที่ตามติดตัวเธอเพราะอดีตของเธอยังคงถูกขุดคุ้ยมาหลอกหลอนเธออยู่เสมอ

วิเวียนกินแซนด์วิชชิ้นสุดท้ายเสร็จและหัวเราะออกมาเบาๆ “พวกนั้นนินทาว่าฉันเอาตัวแลกเงินหรือว่าเรื่องตอนนั้นฉันคบกับฟาเบียนตอนเรียนมหาวิทยาลัยล่ะ”

ซาร่าห์รู้สึกประหลาดใจกับความตรงไปตรงมาของวิเวียน สีหน้าของเธอกระอักกระอ่วนและรีบพูดขึ้นว่า “วิเวียนแต่ฉันไม่มีวันคิดว่าเธอเป็นคนแบบนั้นนะ”

วิเวียนรู้สึกซาบซึ้งกับคําปลอบโยนของซาร่าห์ “ขอบคุณมากที่เชื่อในตัวฉันซาร่าห์”

หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จวิเวียนเดินหน้ากลับไปที่ห้องทํางานของเธอและในทันทีนั้นเธอก็เห็นเพื่อนร่วมงานสองสามคนกำลังพูดถึงเธอ

วิเวียนยิ้มอ่อนอย่างสบายใจ

หากเป็นเมื่อสองปีก่อนเธอไม่มีวันรอดชีวิตจากการใส่ร้ายและการเหยียดหยามแบบนี้ได้แต่ตอนนี้เธอมีภูมิคุ้มกัน เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถทําอะไรกับมันได้และตัดสินใจที่ไม่สนใจพวกขาเม้าท์ วิเวียนรู้ว่าเธอไม่ได้ทําอะไรผิด

คิดได้แบบนี้วิเวียนก็หย่อนก้นลงนั่งและเริ่มเตรียมตัวสําหรับการสัมภาษณ์ในวันพรุ่งนี้ จู่ๆ ก็มีเสียงปังดังมาจากประตูสํานักงานราวกับสายฟ้าที่แล่บปลาบขึ้นมาในความมืด

วิเวียนเงยหน้าขึ้นด้วยความฉงนและเห็นใบหน้าบึ้งตึงของฟาเบียนขณะที่เขากำลังจ้ำเท้าตรงมาหาเธอ เขาคําราม “วิเวียน ไปหาฉันที่ห้องทํางานเดี๋ยวนี้”

วิเวียนเลิกคิ้ว เธออยากปฏิเสธคําสั่งของเขาแต่เธอไม่ต้องการให้ระเบิดเวลาในตัวฟาเบียนเริ่มทำงาน

ตอนนี้ทุกคนในที่ทำงานกําลังจ้องมองวิเวียนด้วยสีหน้าพิศวงสงสัย แชนนอนที่ขวานผ่าซากแสดงตัวและพ่นเสียงออกมา “โอ้โห นี่มันอะไรกัน คุณนอร์ตันพยายามจะจุดถ่านไฟเก่ากับเธออีกครั้งหรือไง เชอะ ปล่อยผู้ชายที่น่าสงสารคนนั้นไปเถอะตอนนั้นเพราะเธอเองที่นอกใจเขาอย่าเล่นกับความรู้สึกของเขาอีกเลย”

วิเวียนจ้องมองแชนนอนตาเขม็งก่อนจะเดินไปที่ห้องทํางานของฟาเบียน

เมื่อเข้าไปในห้องทำงานของฟาเบียน วิเวียนเห็นฟาเบียนเดินไปมาอยู่หน้าโต๊ะทํางานตัวเอง

มันเป็นภาพที่คุ้นตาสำหรับวิเวียน ย้อนกลับไปสมัยมหาวิทยาลัยฟาเบียนจะหลบมาอยู่ในห้องของเขาเสมอเมื่อใดก็ตามที่มีสถานการณ์ตึงเครียด

”คุณนอร์ตัน” วิเวียนเป็นคนเริ่มพูดก่อนหลังจากดูบรรยากาศในห้อง “มีเรื่องอะไร”

ฟาเบียนหยุดเดินและจ้องหน้าวิเวียน เขาพูดลอดไรฟันออกมา “วิเวียน วิลเลียม โอ๊ะ ขอโทษที ผมควรเรียกคุณว่าวิเวียน นอร์ตันต่างหาก ตอนนี้คุณแต่งงานกับฟินนิคแล้วนี่”

วิเวียนรู้สึกได้ว่าโลกรอบตัวเธอเลือนหายไปและใบหน้าของเธอซีดเผือด