ความรักสีคราม นิยาย บท 693

เธอเจ็บที่เท้าอย่างรุนแรงจนทนไม่ไหวถึงกับต้องนั่งลงกับพื้น ขณะที่ถอดรองเท้าออกดูเธอก็พบว่าเท้าของเธอบวมแดงเป็นก้อนใหญ่มาก ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอตกลงมามันทำให้เธอเท้าของเธอแพลง ยิ่งไปกว่านั้นเธอพยายามกระโดดขึ้นจากหลุมและตกลงมาอยู่หลายครั้ง ก็คงไม่แปลกที่เท้าของเธอจะบวมมากขนาดนี้

ท้องฟ้ามืดลงอย่างรวดเร็วอุณหภูมิในป่ารอบตัววิเวียนก็ลดลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน ไม่นานหลังจากนั้นเธอเริ่มตัวสั่นเพราะความเหน็บหนาว

ตอนที่แชนนอนกลับไปถึงเธอจะอธิบายการหายตัวไปของฉันยังไงนะ? พวกเขาจะออกตามหาฉันหรือเปล่า? คืนนี้ฉันจะต้องติดอยู่ที่หลุมนี้จริงๆ เหรอ? ถ้าเกิดว่าจู่ๆ มีสัตว์ป่าโผล่มาล่ะ?

ความคิดเหล่านั้นผุดขึ้นมาในหัวของเธอวนไปเวียนมาอย่างรุนแรง เธอใจเต้นแรงด้วยความกลัว ถ้าไม่มีใครหาฉันเจอล่ะ? ฉันควรจะทำยังไงดี? ฉันจะตายอยู่ที่นี่ไหม?

ไม่ ไม่มีทาง! ฉันยังต้องดูแลแลร์รี่ ไม่มีทางที่เธอจะปล่อยเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นกับตัวเอง

วิเวียนรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแต่มันไม่มีสัญญาณ เธอเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งด้วยความโมโหหวังว่าจะมีใครสักคนที่อาจผ่านมา เธอตะโกนออกไปที่ปากหลุม “มีใครอยู่ไหม? ฉันตกลงมาข้างล่างใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!”

เธอตะโกนแล้วตะโกนอีกจนเสียงแหบแห้งแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

ต้องมาค้างคืนอยู่ที่ที่อุณภูมิหนาวเย็นโดยไม่มีแหล่งความร้อน…ฉันคงจะต้องหนาวตายใช่ไหม? เท้าของเธอเริ่มปวดมันทำให้ทุกอย่างแย่ลงกว่าเดิม วิเวียนรู้สึกถึงความสิ้นหวัง

เมื่อเธอยอมรับชะตากรรมของตัวเองเสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากด้านบน เสียงนั้นทุ้มต่ำและสั่นเครือด้วยความวิตกกังวล “วิเวียนคุณเป็นอะไรหรือเปล่า? ข้างล่างนั่นคุณโอเคไหม?”

ในที่สุดก็มีคนมาตามหาเธอเหรอ? วิเวียนเริ่มมีความหวังอยู่ในใจ เธอเงยหน้าดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ฟินนิคหมอบลงที่ตรงปากหลุมและโน้มตัวลงมา เขาจ้องมองเธอสีหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

เธอหวั่นไหวเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเขาที่ตามหาเธอเจอ แต่เธอดีใจได้ไม่นานเพราะในใจของเธอมีความหึงหวงเข้ามาแทนที่ เขาไปตักน้ำอย่างมีความสุขอยู่กับชาร์ล็อตไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้เขาถึงมาอยู่ที่นี่?

“เจ็บหรือเปล่า?” เขามองวิเวียนสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง จากนั้นเขาก็ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจที่ถามคำถามโง่ๆ แบบนั้นออกไป มันบวมขึ้นเป็นสองเท่า! แล้วมันจะไม่เจ็บได้ยังไง?