ความรักสีคราม นิยาย บท 694

วิเวียนนอนอยู่ในอ้อมแขนของฟินนิคร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอไม่รู้ว่าอารมณ์เหล่านี้มาจากไหนและไม่คิดว่าตัวเธอเองจะร้องไห้ได้มากขนาดนี้ แต่เธอไม่ได้ร้องไห้แบบนี้มานานมากแล้ว

ฟินนิคตำหนิตัวเองอยู่ในใจขณะที่เขาตบไหล่วิเวียนเบาๆ เธอต้องกลัวมากถึงได้ร้องไห้มากขนาดนี้…ทำไมฉันถึงไม่ออกมาตามหาเธอให้เร็วกว่านี้?

“พยายามสงบสติอารมณ์หน่อยตกลงไหม? เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่และต้องจัดการกับอาการบาดเจ็บของคุณก่อน อีกอย่างอุณภูมิที่นี่ก็ต่ำมาก คุณอาจมีภาวะอุณภูมิต่ำถ้าเราไม่ได้ออกไปจากที่โดยเร็ว”

ใบหน้าของวิเวียนขึ้นสีแดงเรื่อ เธอรู้สึกอายเพราะไม่เคยคิดว่าจะร้องไห้อย่างน่าสมเพชต่อหน้าฟินนิค เธอผละออกจากอ้อมแขนของเขาและเช็ดน้ำตา “เท้าฉันบาดเจ็บแล้วตอนนี้เราจะออกไปได้ยังไง?”

ฟินนิคกล้ำกลืนความสงสารที่เกิดขึ้นในใจของเขา เขาจำเป็นจะต้องมีสงบสติอารมณ์ลง เขามองความสูงของหลุมและพูดว่า “เหยียบบนไหล่ผมคุณน่าจะเอื้อมถึงขอบหลุมได้ เมื่อคุณออกไปได้แล้วผมจะกระโดดขึ้นไปจากหลุมนี้เอง”

“ตกลง” วิเวียนพยักหน้า พวกเขาต้องพยายามเพราะไม่มีทางอื่นอีกแล้ว

“เท้าคุณเป็นยังไงบ้าง?” ฟินนิคถามเธอขณะที่สำรวจเท้าที่บวมแดงของเธออย่างระมัดระวัง ถ้าหากเธอบาดเจ็บอีกครั้งล่ะ?

เมื่อสัมผัสได้ถึงความห่วงใยในน้ำเสียงของเขาใบหน้าของวิเวียนก็แดงเรื่อขึ้น “มันไม่น่าจะเป็นอะไร ถึงยังไงนี่ก็เป็นหนทางเดียวที่จะออกไปได้”

“อดทนหน่อยนะตกลงไหม?” ฟินนิคลูบศีรษะวิเวียน เขาพูดต่อว่า “ค่อยๆ ปีนขึ้นมาบนไหล่ผมระวังด้วย”

จากนั้นฟินนิคก็ย่อตัวลงหันหลังให้กับเธอ น้ำตาวิเวียนไหลลงมาอายแก้มอีกครั้ง เธอยอมรับแล้วว่าการกระทำที่จริงใจของเขาทำให้เธอประทับใจมาก

วิเวียนเหยียบลงบนไหล่ของฟินนิคอย่างระมัดระวัง วิเวียนเอามือยันกำแพงดินเอาเพื่อความมั่นคง “โอเคฉันเหยียบได้แล้ว ตอนนี้คุณค่อยๆ ยืนขึ้นช้าๆ นะ”

เมื่อได้ยินวิเวียนบอกฟินนิคก็ยืนขึ้นด้วยความระมัดระวัง เขาไม่กล้าขยับตัวเร็วเพราะกลัวจะทำให้วิเวียนตก

พวกเขาเอื้อมสูงขึ้นอย่างช้าๆ จนกระทั้งร่างกายของวิเวียนโผล่ออกจากหลุมไปครึ่งตัว วิเวียนคว้าวัชพืชที่อยู่ใกล้ๆ ปากหลุมและค่อยๆ ดึงตัวเองออกไป