ความรักสีคราม นิยาย บท 714

ในเมื่อวิเวียนกับฟินนิคไม่อยู่ที่นี่แล้ว อีฟเวลินก็รู้สึกว่าถึงเวลาเลิกเสแสร้งทำเป็นรักใคร่ราเชลเสียที เธอตะคอกอย่างหมดความอดทน “ขอบคุณค่ะ แต่หนูดูแลตัวเองได้ เลิกวนเวียนรอบตัวหนูเหมือนแมลงวันได้แล้ว”

“อีฟเวลิน ลูกพูดแบบนั้นได้ยังไง?” คำพูดจิกกัดของอีฟเวลินทำให้ราเชลตะลึง เมื่อกี๊อีฟเวลินยังเรียกเธอว่าคุณราเชลอย่างรักใคร่อยู่เลย ทำไมถึงเปลี่ยนท่าทีปุบปับแบบนี้?

เห็นสีหน้าตกใจของราเชล อีฟเวลินยิ้มเย้ย ผู้หญิงคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นแม่ของเราจริงๆ เหรอ? ตลกสิ้นดี! หล่อนคิดว่าหล่อนเป็นใคร?

“เอาล่ะ พอเถอะ หนูมีธุระต้องทำ ขอตัวกลับก่อน” อีฟเวลินเบื่อหน่ายกับการมองหน้ายายแก่น่ารำคาญคนนี้ หลังจากพูดประโยคเย็นชานั้นออกมา เธอก็เข็นวีลแชร์และพยายามจะจากไป

แต่ราเชลยื่นมือมาห้ามไว้ เธอตรงเข้าขวางอีฟเวลินและเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าประหวั่นพรั่นพรึง เธออ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ดูเหมือนไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ราเชลไม่สบายใจเลย

“ต้องการอะไร?” อีฟเวลินกระฟัดกระเฟียด ทำไมยัยนี่ถึงมีปัญหาเยอะเสียจริง?

หลังจากลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ราเชลถามเสียงสั่น “อีฟเวลิน ลูก…ลูกทำอะไรวิเวียน?”

เธอจับตามองอีฟเวลินตลอดเวลาที่โต๊ะอาหาร ทุกครั้งที่วิเวียนกินหมูอบ นัยน์ตาของอีฟเวลินจะวาววับด้วยความลิงโลดและสาสมใจ แถมหลังจากนั้นก็ดูจะร่าเริงกว่าเดิม

แต่ทำไมอีฟเวลินต้องมีความสุขขนาดนั้นที่เห็นวิเวียนกินหมูอบไม่กี่ชิ้น? ราเชลอดสงสัยไม่ได้ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็น