ความรักสีคราม นิยาย บท 715

“อีฟเวลิน ถ้าลูกไม่พอใจก็มาลงที่แม่! ปล่อยวิเวียนไปซะ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด!” ราเชลจับมืออีฟเวลินแน่นและพร่ำวิงวอน

“ปล่อยมันไป? ไม่มีทาง!” อีฟเวลินผลักราเชลอย่างแรงจนลงไปนอนแผ่ที่พื้น นัยน์ตาของเธอฉายความคลุ้มคลั่ง “จะเปิดโปงฉันก็ได้นะถ้านี่คือสิ่งที่แกต้องการ ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันมาเจอหน้าแกอีก”

หลังจากมองราเชลอย่างเคียดแค้นเป็นครั้งสุดท้าย อีฟเวลินเปิดประตูและจากไป

ราเชลเพิ่งผ่านการผ่าตัดมา ร่างกายยังอ่อนแอ จะลุกขึ้นจากการถูกอีฟเวลินผลักได้อย่างไร เธอนอนแผ่อยู่ที่พื้น มองดูอีฟเวลินจากไปอย่างอับจนหนทาง

“โธ่ มันเป็นความผิดของฉันเอง ความผิดของฉันทั้งหมด! พระเจ้า ฉันคือคนที่ทำความผิดเหล่านี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำไมถึงทำแบบนี้กับเด็กทั้งสอง? พระเจ้าโปรดลงโทษฉันแทนเถอะ!” ราเชลคร่ำครวญอยู่ที่พื้นขณะเฝ้ามองร่างของอีฟเวลินห่างออกไป

ขณะกำลังคร่ำครวญ ราเชลพลันนึกถึงเรื่องสำคัญได้ วิเวียน! เราต้องไปหาวิเวียนก่อนจะเกิดเหตุร้าย! ราเชลลุกขึ้นนั่งด้วยความเจ็บปวดและคลำทางไปหาโทรศัพท์

อีฟเวลินใส่ยาชนิดไหนลงในอาหารของวิเวียน! ตอนนี้วิเวียนเป็นอะไรหรือเปล่า? ราเชลได้แต่โทษตัวเอง เธอควรจะบอกข้อสงสัยนี้กับวิเวียนก่อนที่อีกฝ่ายจะออกจากบ้าน

ราเชลรีบค้นเบอร์โทรศัพท์ของวิเวียนและโทรหา จากนั้นเฝ้ารออย่างกระวนกระวายให้วิเวียนรับโทรศัพท์ เด็กคนนี้ควรจะได้มีชีวิตหรูหรามั่งคั่ง แต่เธอพรากมันไปเมื่ออีฟเวลินเกิดมา วิเวียนต้องทุกข์ทรมานกับวัยเด็กอันแร้นแค้นเคียงข้างเธอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับวิเวียน ราเชลจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองเลย

“รับโทรศัพท์สิ เร็วเข้า!” ราเชลได้ยินแต่เสียงฮัม ตามมาด้วย “หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถใช้งานได้ชั่วคราว กรุณาโทรใหม่”

วิเวียนไม่รับโทรศัพท์ เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า?

ราเชลร้อนใจจนน้ำหูน้ำตาไหลอีกรอบ เธอคร่ำครวญขณะถือโทรศัพท์ “แม่เสียใจนะวิเวียน! ความผิดของแม่ทั้งนั้น แม่ทำให้เกิดเรื่องพวกนี้กับลูก ลูกจะต้องไม่เป็นอะไร ตกลงไหม? แม่เสียใจ นี่เป็นความผิดของแม่เอง มันคือเวรกรรมที่ตามสนองการกระทำอันชั่วร้ายของแม่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา!”

เมื่อรู้สึกได้ว่าความคิดกำลังกระเจิดกระเจิง วิเวียนรีบหักห้ามใจ ไม่นะ เราจะทำแบบนั้นไม่ได้! กล้าคิดถึงเรื่องพรรค์นั้นได้ยังไง?

เธอพยายามสลัดมือของฮันเตอร์ออกจากหน้าผาก แต่แล้วก็ต้องพรั่นพรึงที่พบว่าไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเลย โชคดีที่ฮันเตอร์ชักมือกลับแทบจะทันที

แต่เมื่อความรู้สึกเย็นสดชื่นหายไป ความร้อนแผดเผาก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับพลังงานใหม่ วิเวียนอยาก… นั่นแหละ ที่จริงเธอก็ไม่รู้ว่าต้องการอะไร แต่รู้ว่ากำลังไม่สบายตัวเอามากๆ วิเวียนอยากส่งเสียงครางและกอดอะไรสักอย่าง…อะไรก็ได้…

สติสัมปชัญญะของเธอกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย วิเวียนกัดริมฝีปากอย่างแรง พยายามห้ามตัวเองไม่ให้ส่งเสียง ฮันเตอร์ยังอยู่ตรงนี้ เธอจะหลุดต่อหน้าเขาไม่ได้ ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา? ครั้งสุดท้ายที่เป็นไข้ก็ไม่เห็นรู้สึกแบบนี้

ในที่สุดรถก็มาหยุดหน้าบ้านตระกูลมอร์ริสัน ฮันเตอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก “เราถึงบ้านแล้ววิเวียน ผมจะไปตามหมอให้คุณเดี๋ยวนี้”