ความรักสีคราม นิยาย บท 715

“อีฟเวลิน ถ้าลูกไม่พอใจก็มาลงที่แม่! ปล่อยวิเวียนไปซะ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด!” ราเชลจับมืออีฟเวลินแน่นและพร่ำวิงวอน

“ปล่อยมันไป? ไม่มีทาง!” อีฟเวลินผลักราเชลอย่างแรงจนลงไปนอนแผ่ที่พื้น นัยน์ตาของเธอฉายความคลุ้มคลั่ง “จะเปิดโปงฉันก็ได้นะถ้านี่คือสิ่งที่แกต้องการ ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันมาเจอหน้าแกอีก”

หลังจากมองราเชลอย่างเคียดแค้นเป็นครั้งสุดท้าย อีฟเวลินเปิดประตูและจากไป

ราเชลเพิ่งผ่านการผ่าตัดมา ร่างกายยังอ่อนแอ จะลุกขึ้นจากการถูกอีฟเวลินผลักได้อย่างไร เธอนอนแผ่อยู่ที่พื้น มองดูอีฟเวลินจากไปอย่างอับจนหนทาง

“โธ่ มันเป็นความผิดของฉันเอง ความผิดของฉันทั้งหมด! พระเจ้า ฉันคือคนที่ทำความผิดเหล่านี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำไมถึงทำแบบนี้กับเด็กทั้งสอง? พระเจ้าโปรดลงโทษฉันแทนเถอะ!” ราเชลคร่ำครวญอยู่ที่พื้นขณะเฝ้ามองร่างของอีฟเวลินห่างออกไป

ขณะกำลังคร่ำครวญ ราเชลพลันนึกถึงเรื่องสำคัญได้ วิเวียน! เราต้องไปหาวิเวียนก่อนจะเกิดเหตุร้าย! ราเชลลุกขึ้นนั่งด้วยความเจ็บปวดและคลำทางไปหาโทรศัพท์

อีฟเวลินใส่ยาชนิดไหนลงในอาหารของวิเวียน! ตอนนี้วิเวียนเป็นอะไรหรือเปล่า? ราเชลได้แต่โทษตัวเอง เธอควรจะบอกข้อสงสัยนี้กับวิเวียนก่อนที่อีกฝ่ายจะออกจากบ้าน

ราเชลรีบค้นเบอร์โทรศัพท์ของวิเวียนและโทรหา จากนั้นเฝ้ารออย่างกระวนกระวายให้วิเวียนรับโทรศัพท์ เด็กคนนี้ควรจะได้มีชีวิตหรูหรามั่งคั่ง แต่เธอพรากมันไปเมื่ออีฟเวลินเกิดมา วิเวียนต้องทุกข์ทรมานกับวัยเด็กอันแร้นแค้นเคียงข้างเธอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับวิเวียน ราเชลจะไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองเลย

“รับโทรศัพท์สิ เร็วเข้า!” ราเชลได้ยินแต่เสียงฮัม ตามมาด้วย “หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถใช้งานได้ชั่วคราว กรุณาโทรใหม่”

วิเวียนไม่รับโทรศัพท์ เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า?

ราเชลร้อนใจจนน้ำหูน้ำตาไหลอีกรอบ เธอคร่ำครวญขณะถือโทรศัพท์ “แม่เสียใจนะวิเวียน! ความผิดของแม่ทั้งนั้น แม่ทำให้เกิดเรื่องพวกนี้กับลูก ลูกจะต้องไม่เป็นอะไร ตกลงไหม? แม่เสียใจ นี่เป็นความผิดของแม่เอง มันคือเวรกรรมที่ตามสนองการกระทำอันชั่วร้ายของแม่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา!”