ราเชลเกือบจะถอดใจเมื่อเห็นว่าวิเวียนมีความมุ่งมั่นเพียงใด มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?
ทันใดนั้น เธอก็คร่ำครวญอย่างสิ้นหวังว่า “วิเวียน อย่าไปเลยนะ หนูเป็นลูกสาวของแม่! แม่ก็แค่รู้สึกสงสารอีฟเวลินเพราะว่าเธอต้องกลายเป็นคนพิการ แม่ก็เลยห่วงใยเธอมากกว่าปกติ”
เมื่อได้ยินคำอ้อนวอนของเธอ วิเวียนก็ชะลอความเร็วลงความขมขื่นค่อยๆ กลืนกินเธอ ย้อนกลับไปตอนที่อีฟเวลินยังเดินได้ เธอก็ไม่เคยแสดงความห่วงใยใดๆ กับฉันเช่นกันมันสายไปแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องทรมานตัวเองไว้กับความสัมพันธ์ที่แสนจะย่ำแย่นี้
“ไปบอกอีฟเวลินให้อยู่เฉยๆ เถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องทนทุกข์ทรมานกับผลที่ตามมา” วิเวียนประกาศ จากนั้นจึงเดินออกจากวอร์ดของราเชลโดยไม่สนใจเสียงคร่ำครวญอย่างสิ้นหวังของอีกฝ่าย
วิเวียนรีบเร่งฝีเท้าจนไม่ได้ยินเสียงของราเชลอีกต่อไป
ขณะที่อยู่ในห้องน้ำ เธอล้างคราบน้ำตาออกและบอกกับตัวเองว่า จากนี้ไปแลร์รี่และเบเนดิกต์เท่านั้นคือครอบครัวเดียวของฉัน ฉันไม่ควรยอมแพ้และประนีประนอมให้กับสิ่งใดอีกต่อไป
เธอจับขอบอ่างล้างหน้าและครุ่นคิด ทันใดนั้นหน้าตาน่ารักน่าชังของแลร์รี่ก็ฉายขึ้นมาในใจของเธอ ตอนนี้ฉันต้องการที่จะเจอลูก
ที่ทางเข้าของโรงพยาบาล ฟินนิคกำลังรอเธออยู่ วิเวียนจำได้ว่าเขายืนกรานอย่างไรเพื่อที่จะส่งเธอกลับบ้าน โอ้ย ฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที
เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เธอหมดเรี่ยวมหดแรง ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการที่จะครุ่นคิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาในตอนนี้
"คุณโอเคมั้ย?" ฟินนิคพุ่งไปหาเธอและถามด้วยความเป็นห่วง
วิเวียนส่ายหัวเงียบๆ
"ไปกันเถอะ ผมจะขับรถไปส่งคุณกลับบ้าน” ฟินนิคบอกเธอ เห็นได้ชัดว่าเธออารมณ์ไม่ดี เขาจึงไม่ได้พูดอะไรอีก
ฟินนิคยืนนิ่งและมองพวกเขาอย่างเงียบๆ ขณะที่มือก็กำหมัดขึ้น หมายความว่ายังไง? นี่เธอคบกับฮันเตอร์จริงๆ เหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม
สนุกมาก...