ความรักสีคราม นิยาย บท 750

“ไม่ ไม่หรอกลูก!” ราเชลตอบโต้กลับไปอย่างเร่งรีบ “แม่มั่นใจว่าเธอจะไม่ทำแบบนั้นอีกแน่นอน วิเวียน โปรดไว้ชีวิตเธอสักครั้งนะถือว่าเห็นแก่แม่ได้ไหม?”

วิเวียนเสียใจมาก แต่เธอก็ไม่สามารถยกโทษให้อีฟเวลินได้ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนเรื่องคุย "หนูว่าแม่พักผ่อนก่อนดีกว่าค่ะ ส่วนเรื่องนี้เราเอาไว้คุยกันทีหลัง เดี๋ยวหนูเอาไปน้ำอุ่นมาให้แม่ล้างหน้านะคะ”

จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ประตู ก้าวไปยังไม่ถึงสองก้าวราเชลก็คว้าเธอเอาไว้เสียก่อน เมื่อหันมองกลับไป เธอจึงเห็นว่าราเชลได้ดึงเข็มออกจากหลังมือแล้วรีบคุกเข่าลงกับพื้น

“วิเวียน ไว้ชีวิตอีฟเวลินด้วยเถอะนะ แม่ขอโทษแทนเธอด้วย!”

"แม่กำลังจะทำอะไรคะ? ถ้าเกิดแผลมีเลือดออกมาอีกจะทำยังไง? ลุกขึ้นเถอะค่ะ!" วิเวียนรีบดึงเธอขึ้น

ราเชลเป็นคนที่เธอเคารพนับถือ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ราเชลคุกเข่าเพื่อปกป้องอีฟเวลิน และมันก็ทำให้วิเวียนรู้สึกโกรธขึ้นมาในอก

อนิจจา ราเชลยืนกรานว่า “ถ้าลูกไม่ยอมไว้ชีวิตอีฟเวลิน แม่ก็จะไม่ยอมลุกขึ้น” เธออ้อนวอนต่ออีกว่า “วิเวียน แม่รู้ว่าลูกเป็นคนใจดี ช่วยแม่สักครั้งไม่ได้เหรอ? ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาอีฟเวลินต้องทนทุกข์ทรมานป็นอย่างมาก ดูสิ ลูกเองก็มีชีวิตอยู่แถมยังอยู่ดีกินดีอีกด้วย หยุดสืบสาวราวเรื่องไม่ได้เหรอลูก?”

เห็นได้ชัดว่าเธอบอกเป็นนัยว่าวิเวียนไม่มีเหตุผล วิเวียนรู้สึกไม่พอใจจึงตอบกลับอย่างฉุนเฉียว “อีฟเวลินพยายามทำร้ายหนูซ้ำแล้วซ้ำเล่า หนูจะไม่มีวันให้อภัยเธอ”

ราเชลตื่นตระหนกทันที “แต่ลูกก็ไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหมล่ะ? แล้วอีกอย่างฟินนิคกับลูกก็ยังได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกด้วย เป็นคู่สามีภรรยาที่มีความสุข แต่อีฟเวลินไม่เหลืออะไรเลย แล้วก็เป็นเธอที่ต้องนอนซมอยู่บนเตียงตอนนี้ แล้วทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเธอไปอีกล่ะ”

“หนูมีความสุขงั้นเหรอ? แม่เคยถามบ้างไหมว่ามีความสุขหรือเปล่า? วิเวียนตอบโต้กลับไปด้วยความโกรธ เธอรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากกับท่าทีของราเชล ถ้าเธอเป็นห่วงฉัน เธอคงไม่เมินเฉยเวลาที่ฉันตกอยู่ในอันตรายและบาดเจ็บ

เพราะการกระทำของราเชล ทำให้เธอไม่ได้พบพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด ถึงกระนั้นเธอก็ไม่สามารถที่จะตำหนิราเชลได้เนื่องจากผู้หญิงคนนี้เลี้ยงดูเธอมา เธอคอยบอกตัวเองให้เคารพราเชล แต่ราเชลกลับเห็นแต่อีฟเวลินที่เป็นลูกสาวในไส้ของเธอเท่านั้น เธอไม่สนใจวิเวียนเลยด้วยซ้ำ

“ไม่ ลูกคิดผิด วิเวียน แม่แค่รู้สึกเสียใจกับอีฟเวลิน แม่-แม่ก็รักลูกเหมือนกัน แม่...” ราเชลพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งผิด

“จากนี้ไปเราอย่าได้พบกันอีกเลยค่ะ หนูคอยปรนิบัติดูแลแม่ตอนที่ป่วย นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการตอบแทนตลอดหลายปีที่แม่เลี้ยงดูหนูมา” วิเวียนเช็ดน้ำตาแล้วหันหลังเดินจากไป

เธอบอกตัวเองในสิ่งเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าบอกราเชลอย่างนั้นจริงๆ นี่ไง ถึงเวลาที่จะตัดกันให้ขาดเสียที