ความรักสีคราม นิยาย บท 749

ความขมขื่นผุดขึ้นในใจของวิเวียนขณะที่มองดูฟินนิคกำลังเดินจากเธอไป เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงต้องรู้สึกเหมือนอยากจะสะอื้นออกมา

จากหลายๆเหตุผลประจวบกับความบังเอิญหลายครั้ง หรือบางทีก็อาจเป็นเพระความขี้ขลาดของเธอเองที่จงใจจะหลีกเลี่ยง ทำให้เธอไม่เคยได้คุยกับฟินนิค เกี่ยวกับเหตุการณ์ตอนนั้นว่าทำไมเขาถึงบังคับเธอให้ทำแท้งได้ลงคอ ถ้าไม่ใช่ความเข้าใจผิด ถ้าเขาสั่งให้โนอาห์ทำเช่นนั้นจริงๆ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา?

ฉันควรให้อภัยเขาเพราะเห็นแก่ฟักทองน้อยหรือไม่? หรือเพื่อตัวฉันเอง?

น่าแปลกที่วิเวียนไม่สามารถต้านทานความอ่อนโยนของเขาได้ เธอค่อยๆ ยอมจำนนต่อต่อสิ่งที่เขาพยายามทำให้ เหมือนกับที่เธอตกหลุมรักเขาในตอนนั้น ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือความกลัวที่ไม่อาจอธิบายได้ซึ่งกลืนกินเธออยู่ในตอนนี้ แทนที่จะเป็นความสุขเหมือนที่เธอรู้สึกในตอนนั้น

หลังจากถอนหายใจยาวเหยียด วิเวียนก็ได้แต่กลั้นน้ำตาไว้ มันไม่ใช่เวลาที่จะคิดเรื่องนั้นในตอนนี้เพราะเธอยังต้องไปเยี่ยมราเชล

“คุณยังไม่แข็งแรงพอที่จะลุกจากเตียงนะคะ”

“คุณพยาบาลคะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ฉันอยากจะพบลูกสาว ฉันเป็นห่วงเธอ”

เมื่อวิเวียนก้าวเข้าไปในวอร์ด เธอก็เห็นราเชลกำลังโต้เถียงกับนางพยาบาล เห็นได้ชัดว่าราเชลต้องการที่จะพบอีฟเวลินไม่ใช่เธอ

พยาบาลถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นวิเวียน “คุณเป็นญาติเธอหรือเปล่าคะ? ช่วยเกลี้ยกล่อมให้เธอนอนอยู่บนเตียงจนกว่าวิตามินเสริมจะหยดหมดหน่อยนะคะ เธอเอาแต่ยืนกรานที่จะถอดมันออก”

ราเชลยังคงโกรธวิเวียนอยู่จึงเมินหน้าหนีและไม่สนใจวิเวียน เมื่อเห็นท่าทางหมางเมินของเธอน้ำตาของวิเวียนก็ไหลออกมา แต่เธอก็ควบคุมอารมณ์ไว้ได้อย่างรวดเร็ว

"ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่จนกว่าจะรับวิตามินเสร็จค่ะ” วิเวียนมาที่เตียงของเธอและให้ความมั่นใจกับพยาบาล

“เธอรู้สึกตัวแล้วและสบายดีค่ะ ไม่ต้องกังวล" วิเวียนฝืนตัวเองเพื่อตอบไปอย่างใจเย็น แต่ลึกๆ แล้ว เธอได้แต่คิดเยาะเย้ย ในตอนนี้เธอสบายดีพอที่จะโต้เถียงกับฉันได้เลยล่ะ ไม่มีอะไรที่ผิดปกติเลยสักนิด