ความรักสีคราม นิยาย บท 804

วิเวียนหวังว่าฟินนิคจะรู้จักพูดให้คำแนะนำกับแลร์รี่บ้าง

“ลูกรู้ไหม แลร์รี่? ถ้าเด็กผู้ชายเล่นคลุกคลีกับเด็กผู้หญิงมากเกินไป เขาก็อาจจะเริ่มทำตัวเหมือนเธอไปด้วย ในทำนองเดียวกันมันก็อาจทำให้เขาไม่ได้เติบโตเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริงด้วยเช่นกัน”

ฟินนิคมองดูแลร์รี่ด้วยท่าทีเคร่งขรึม สิ่งที่เขาพูดนั้นก็ไม่ได้เกินความจริง เพราะเด็กผู้ชายบางคนที่เล่นกับเด็กผู้หญิงมากเกินไปก็อาจจะมีท่าทีกลายเป็นผู้หญิงไปบ้างเล็กน้อย

ซึ่งเหตุผลหลักที่ฟินนิคพูดเช่นนั้นก็เพื่อจะเตือนให้แลร์รี่ออกห่างจากเด็กผู้หญิงพวกนั้น

“แต่ผมไม่ได้เป็นฝ่ายไปหาพวกเธอนะครับ พวกเธอต่างหากที่เป็นคนเข้ามาหาผมเอง” แลร์รี่จ้องมองพ่อของเขาด้วยท่าทางเศร้าสร้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด

พ่อเข้าใจฉันผิดแล้ว

แลร์รี่ห่วงใยแม่ของเขามากที่สุด เพราะถ้าหากว่าเขาไม่ได้โตขึ้นมาเป็นลูกผู้ชายอย่างแท้จริงแล้ว เขาก็คงจะไม่สามารถปกป้องเธอได้

เขาจึงรู้สึกใจแป้วไปเล็กน้อย

“เอาล่ะเราก็จะถือซะว่าพ่อของลูกเข้าใจผิดไปก็แล้วกัน ในเมื่อลูกไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าไปหาพวกเขาก่อน ลูกก็ไม่ควรจะเล่นกับพวกเขามากเกินไป ดีไหมจ๊ะ?” วิเวียนแทรกเข้ามา

เธอก็รู้ว่ามันดูจะไม่ค่อยเหมาะสมที่จะห้ามไม่ให้ลูกชายของเธอไปเล่นกับเด็กผู้หญิงพวกนั้น แต่มันก็ยังดีกว่าปล่อยให้เขาเดินหลงทางผิด แล้วไปมีความสัมพันธ์กับพวกเธอตั้งแต่อายุยังน้อย

“ผมไม่เคยคุยกับพวกเธอเลยนะครับแม่”

แลร์รี่กำลังพูดความจริง เพราะอันที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจเด็กผู้หญิงเหล่านั้นเลย และยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเด็กหญิงเหล่านั้นจะเข้ามาวุ่นวายกับเขา แต่พวกเขาก็ไม่เคยได้พูดคุยกันเลย

อันที่จริงก็เป็นเพราะพวกเธอกลัวที่จะทำเช่นนั้น เพราะท่าทีไม่ยินดียินร้ายของเขาที่แสดงออกมา

“อืม หนูเป็นเด็กดีเมื่ออยู่ที่โรงเรียน จริงไหมจ๊ะ ฟักทองน้อยของแม่?” วิเวียนคิดว่าเธอไม่จำเป็นที่จะต้องพูดเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว

“ฮะแม่” แลร์รี่ตอบเธออย่างรวดเร็ว

วิเวียนรู้สึกอุ่นใจเพราะเธอรู้ดีว่าลูกชายของเธอจะต้องเป็นเด็กดี โดยที่เธอไม่จำเป็นจะต้องมานั่งจ้ำจี้จ้ำไชเขา

ริมฝีปากของฟินนิคโค้งเป็นรอยยิ้มขณะที่ฟังการสนทนาของพวกเขา

เนื่องจากโรงเรียนของแลร์รี่อยู่ค่อนข้างไกลจากคฤหาสน์ของตระกูลนอร์ตัน จึงต้องใช้เวลาค่อนข้างนานในการนั่งรถ

กว่าพวกเขาจะมาถึงก็เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงแล้ว

วิเวียนพาแลร์รี่ลงจากรถ แล้วก็เห็นใครบางคนรอพวกเขาอยู่ที่ประตู

“สวัสดีค่ะ คุณและคุณนายนอร์ตัน” แม่บ้านรอพวกเขาอยู่ที่นี่นานแล้ว

เพราะว่าเธอไม่รู้ว่าเด็กน้อยที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาเป็นใคร เธอจึงไม่ได้กล่าวทักทายเขา