ความรักสีคราม นิยาย บท 882

เด็กชายอยากตั้งคำถาม แต่ก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลา

วิเวียนกำลังหัวเสีย การถามแม่ตอนนี้ก็เหมือนราดน้ำมันใส่กองไฟ

วิเวียนเศร้าใจขณะมองแลร์รี่ที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ เธอดึงเขามากอดและร่ำไห้

“เจ้าเด็กน้อย ลูกคือทุกอย่างที่แม่มีในตอนนี้” ขณะกอดแลร์รี่ วิเวียนพยายามคิดถึงสถานที่ที่มีความเป็นไปได้ว่าฟินนิคอาจไป เธอยังไม่ถอดใจเรื่องการตามหา

“แม่ฮะ อย่าร้องไห้เลย ผมอยู่กับแม่เสมอ” แลร์รี่ลูบหลังแม่เหมือนที่แม่เคยปลอบเขา หวังว่าเธอจะหยุดร้องไห้

เห็นวิเวียนจนปัญญา เด็กชายก็รู้สึกอับจนหนทางที่ไม่อาจปกป้องมารดาได้

“เจ้าเด็กน้อย พ่อของลูกน่ะไปแล้ว พ่อไปเพื่อปกป้องพวกเรา”

วิเวียนกังวลมาก เมื่อคืนฟินนิคมีสภาพไม่ดีนัก แถมพอรุ่งเช้าก็จากไปดื้อๆ โดยไม่มีอะไรติดตัวไปเลย

ยามค่ำคืนเขาจะพักที่ไหน? จะกินอะไร? จะดูแลตัวเองยังไง?

เธอมีคำถามเยอะแยะอยู่ในหัว แต่ไม่กล้าคิดมาก รู้ดีว่ายิ่งคิดก็จะยิ่งกังวล

วิเวียนเข้าใจดีว่าตอนนี้ฟินนิคอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก เขาจากไปเพราะกลัวว่าศัตรูจะมาทำร้ายพวกเธอ

แต่เขาเคยฉุกคิดบ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอถ้าศัตรูปรากฏตัวหลังจากเขาไปได้เพียงวันเดียว?

วิเวียนคิดไปร้อยแปดในสิ่งที่ฟินนิคไม่ได้นึกถึง

ฟินนิคคิดแต่ว่าวิเวียนจะมีชีวิตที่ปลอดภัยหากเขาจากไป

เขารักเธอ จึงไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้น มันคือความรักในแบบที่สามารถสละชีวิตตัวเองให้คนที่เขารักได้

วิเวียนยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจ

เธอกับเขาเพิ่งคืนดีกันได้ไม่นาน ตอนนี้กลับต้องแยกทางกันอีกแล้ว ชีวิตเราถูกลิขิตให้ต้องระหกระเหินขนาดนี้เลยหรือ?

แลร์รี่เดินไปหยิบทิชชูที่โซฟาเมื่อเห็นแม่สะอื้นหนักกว่าเก่า เด็กชายยัดมันใส่มือวิเวียนให้เธอเช็ดน้ำตา