ความรักสีคราม นิยาย บท 916

ฉันจะหาทางแอบหนีออกไป สาบานเลยว่าฉันจะจากไปให้ได้

ตั้งแต่วันรุ่งขึ้นเป็นต้นไป ฟินนิคก็ไม่ยอมให้เธอออกจากบ้านอีกทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก เขาตัดขาดเธอจากโลกภายนอกด้วยซ้ำ

วิเวียนรู้สึกคับแค้นใจสุดขีด เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรหรือเกิดอะไรขึ้นกับฟินนิค

ทำไมฟินนิคทำกับฉันแบบนี้?

มีแต่นักโทษเท่านั้นแหละที่ถูกคุมขัง แล้วทำไมเขาถึงต้องกักขังฉันในบ้านด้วย?

นี่เป็นเรื่องที่เธอคิดไม่ถึงมาก่อนจึงได้แต่นั่งดูทีวีบนโซฟาเงียบๆ

แลร์รี่เข้ามาหาแล้วถามว่า “วันนี้แม่ไม่ไปทำงานหรือฮะ?”

ใช่จ๊ะ พ่อของลูกเป็นคนบังคับให้แม่อยู่บ้าน

นั่นเป็นสิ่งที่เธอคิดแต่ก็ไม่ได้บอกความจริงกับแลร์รี่ไป กลับยิ้มออกมาอย่างมีความสุขแทน

“ไม่ต้องจ๊ะ บริษัทให้แม่หยุดงานได้”

เห็นได้ชัดว่ามันไม่เป็นความจริงแต่ถึงยังไงแลร์รี่ก็หลงเชื่ออยู่ดี เขาหัวเราะคิกคัก “งั้นแม่ต้องเป็นพนักงานที่ขยันมากแน่เลยไม่งั้นบริษัทคงจะไม่ให้แม่หยุดหรอก”

จากนั้นแลร์รี่ก็จูบหน้าผากเธอเบาๆ แล้วหัวเราะอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นน้ำลายตัวเองติดอยู่บนหน้าผาก

“เด็กดี รักลูกเหมือนกันจ๊ะฟักน้องน้อย”

วิเวียนหัวเราะออกมาพลางอดไม่ได้ที่จะคิดว่าเด็กน้อยเป็นคนเดียวที่รักเธอในตอนนี้

แน่นอนว่ารวมถึงพี่ชายเธอด้วย

เธอรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อนึกถึงครอบครัว

ก่อนหน้านี้เธอหมกมุ่นอยู่กับฟินนิคมากเกินไป ตอนนี้เขาไม่เหมาะกับเธออีก คงเป็นการดีที่สุดหากเธอจะจากไป

เธออาจจะใช้เวลาสักพักเพื่อยอมรับและผ่านมันไปให้ได้ แต่ไม่ช้าก็เร็วเรื่องนี้จะจบลง

วิเวียนรอมาทั้งวันจนกระทั่งฟินนิคกลับมาถึงบ้านในตอนกลางคืน

แลร์รี่ยังอยู่กับเธอ เธอไม่อยากให้ลูกชายรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงแสร้งทำเป็นดีใจที่ฟินนิคกลับมา

“ที่รักทานมื้อเย็นหรือยัง?” ฟินนิคถามอย่างเมินเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น