ความรักสีคราม นิยาย บท 95

“ขอบคุณค่ะ” วิเวียนพูดเบาๆ ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความยินดี ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับฟินนิค “ฉันจะกลับไปทำงานเดี๋ยวนี้”

ริมฝีปากของฟินนิคโค้งเป็นรอยยิ้ม ขณะที่เขารู้สึกว่าเธอผ่อนคลายขณะอยู่ในอ้อมแขนของเขา “โอเค ผมจะรอคุณที่บ้าน”

วิเวียนพยักหน้าและลงจากรถ

หลังจากลงรถแล้วเธอก็ไม่ได้รีบกลับขึ้นชั้นบน แต่เธอยืนส่งพวกเขาก่อนจะกลับขึ้นไป

วิเวียนคว้ากล่องอาหารกลางวันไว้ใกล้ๆ ตัวเธอ ความอบอุ่นส่งผ่านเสื้อผ้าของเธอ และเข้าสู่หัวใจของเธอ

เช่นเดียวกับ...อ้อมกอดของฟินนิค

ตอนนี้เธอยังคงสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายของฟินนิคจากการกอดและแก้มของเธอก็แดงขึ้นมา

เอาล่ะ ฉันควรจะหยุดคิดได้แล้ว

วิเวียนแตะแก้มของเธอและกลับขึ้นไปชั้นบน

อารมณ์ขุ่นมัวของเธอที่เกิดจากฟาเบียนก่อนหน้านี้ได้สลายไปกับสายลมเพราะฟินนิค

หลังจากทำงานล่วงเวลามาทั้งวัน ในที่สุดนิตยสารฉบับร่างก็ถูกส่งไปยังโรงพิมพ์ตามเวลา

เมื่อวิเวียนกลับถึงบ้านในวันนั้น เธอหมดเรี่ยวหมดแรงจนต้องนอนบนเตียงเป็นเวลาสองคืน เมื่อเธอตื่นขึ้นมานิตยสารได้รับการตีพิมพ์แล้ว

เธอต้องยอมรับว่าความพยายามของพวกเธอนั้นคุ้มค่า พวกเธอเปิดโปงโรงงานนรกได้สำเร็จและได้รับความสนใจอย่างมากจากสาธารณชน แม้ว่ายอดขายจะสู้ฉบับก่อนหน้านี้ของฟินนิคไม่ได้ แต่การที่มีผู้คนสนใจในวงกว้างก็ช่วยให้ขายโฆษณาได้มากทีเดียว

ในที่สุดบริษัทนิตยสารก็สามารถผ่านพ้นวิกฤตครั้งนี้ได้

วิเวียนดีใจที่บริษัทนิตยสารสามารถฝ่าฟันไปได้ เธอรู้สึกผูกพันกับบริษัท โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอทำงานที่นี่มาสองปีแล้ว

ทั้งหมดนี้มีข้อเสียเพียงอย่างเดียว นั่นคือพวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานกับทัศนคติที่น่ารังเกียจของแชนนอน

ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังมีความสุข แม้แต่ฟาเบียนที่มักจะเคร่งขรึมก็ประกาศว่าจะเลี้ยงอาหารทุกคนในวันนั้น

พวกเขาโห่ร้องยินดีกับการประกาศและสาบานว่าจะกินให้อิ่มหนำสำราญใจ

ซาร่าเข้ามาใกล้วิเวียนอย่างตื่นเต้น “วิเวียน เธอจะไปด้วยใช่ไหม”

วิเวียนส่ายหัวขณะที่เธอเหลือบมองฟาเบียนซึ่งอยู่ท่ามกลางฝูงชน “ไม่ ฉันต้องรีบกลับบ้าน ขอให้สนุกนะ"

สายตาของซาร่าแสดงให้เห็นถึงความผิดหวัง อย่างไรก็ตาม เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างวิเวียนกับฟาเบียนค่อนข้างจะอึดอัด เธอจึงพยักหน้าตอบ

วิเวียนเดินตามพวกเขาทั้งหมดไปที่ล็อบบี้ เมื่อพวกเขาคุยกันว่าจะไปทานอาหารเย็นที่ไหนในคืนนี้ วิเวียนก็บอกว่า “คุณนอร์ตัน ฉันจะไม่ไปกับพวกคุณเพราะฉันมีบางอย่างต้องจัดการที่บ้าน งั้นฉันไปก่อนนะ”

ตาของฟาเบียนเป็นประกายกับคำกล่าวของเธอ อย่างไรก็ตาม เขาเพียงพยักหน้าตอบ

ทุกสายตาจับจ้องไปที่ปฏิสัมพันธ์ของฟาเบียนและวิเวียน อย่างไรก็ตา พวกเขาเงียบเพราะฟาเบียนยังอยู่ที่นี่

วิเวียนเพิกเฉยต่อสายตาแห่งความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาและหันหลังกลับเพื่อจากไป

เมื่อเธอกำลังจะออกจากทางเข้าวิเวียนก็ชนเข้ากับใครบางคน

“อุ๊ย” เธอถอยกลับไปสองสามก้าว เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเธอชนชายสกปรกซึ่งมีอายุประมาณสามสิบปี ผิวของเขาหยาบกร้านและคล้ำ

วิเวียนตกตะลึง

เขาดูไม่เหมือนพนักงานที่ทำงานอยู่ในอาคารของเธอ ไม่เพียงแค่นั้น สัญชาตญาณของเธอบอกกับเธอว่าชายคนนี้ดูระแวดระวังและแสดงท่าทางประหม่า แม้เขาจะชนเธอแต่เขาก็ไม่ได้หยุดเพื่อขอโทษเธอ สิ่งที่เขาทำคือรีบเดินจากเธอไป

วิเวียนรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่เกิดขึ้นและหันไปตามชายคนนั้น เธอสังเกตว่าชายคนนั้นจับวัตถุแวววาวออกมา

ใบหน้าของเธอซีดเผือดเมื่อเห็นวัตถุที่วาววับ

มันคือมีด

วิเวียนต้องการโทรหาพนักงานรักษาความปลอดภัยโดยทันที อย่างไรก็ตาม เธอสังเกตเห็นว่าชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาใกล้ฟาเบียนท่ามกลางฝูงชน

เธอรีบวิ่งไปหาชายคนนั้นอย่างไม่รู้ตัวไม่รู้ตัวและตะโกนว่า “ฟาเบียน ระวัง”

เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้น และเธอก็เรียกชื่อเขาโดยไม่รู้ตัว

ฟาเบียนชะงักเมื่อได้ยินวิเวียนและหันกลับมา จากนั้นเขาสังเกตเห็นชายหน้าตาชวนสยองวิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับมีดในมือ

"โอ๊ย"