ความรักสีคราม นิยาย บท 94

หลังจากที่วิเวียนพูดจบเธอก็เฉยเมยต่อวิลเลี่ยม เธอไม่ได้เหลือบมองเขาเลยสักนิดแล้วเธอก็หันหลังเดินจากไป

หลังจากออกจากห้องเก็บอาหารเธอก็เพิ่งรู้ว่าเธอกำลังหายใจไม่ออก

โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นในขณะนี้

เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรเธอก็นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง วินาทีต่อมาเธอรับสายทันที ราวกับว่าชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับโทรศัพท์สายนั้น

“ฟินนิค...” เธอพูดก่อน

จากปลายสายเป็นยินเสียงของฟินนิค “วิเวียน คุณอยู่ที่ไหน”

“ฉันอยู่ที่ออฟฟิศ” วิเวียนพยายามตอบอย่างใจเย็น “ฉันทำงานล่วงเวลา แล้วฉันก็ส่งข้อความถึงคุณแล้วว่าให้คุณไปทานอาหารเย็นโดยไม่ต้องรอผม ”

"ผมรู้" เสียงของฟินนิคราบเรียบตามปกติ เมื่อได้ยินคำพูดนั้นวิเวียนก็เหมือนได้รับยากล่อมประสาท จิตใจสงบลงทันที "ลงมา"

"ลงเหรอ ลงไปไหน" วิเวียนรู้สึกสับสน

“ชั้นล่างไง ผมอยู่ที่ทำงานคุณ”

วิเวียนสงบสติอารมณ์และวิ่งไปที่ลิฟต์ทั้งๆ ที่ใส่ส้นสูง

เมื่ออยู่ในลิฟต์หัวใจของเธอก็เต้นแรง เธอกำลังนับตัวเลขพร้อมไปกับจอแสดงผลในลิฟต์เพื่อบอกตัวเอง

เร็วหน่อย เร็วหน่อย...

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องการให้มันเป็นเช่นนี้

เร็วหน่อย เร็วหน่อย...

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอปรารถนาจะได้พบฟินนิคให้เร็วที่สุด

ติ๊ง

ลิฟต์หยุดที่ชั้นหนึ่ง และวิเวียนก็รีบก้าวออกไปข้างนอก

เธอวิ่งไปที่ทางเข้าซึ่งมีเบนท์ลีย์สีดำที่คุ้นเคย

วิเวียนจัดการความเรียบร้อยของเสื้อผ้าของเธอซึ่งยับเล็กน้อยออกก่อนจะมุ่งหน้าไปยังทางเข้า ในเวลานี้เธอไม่กลัวที่จะถูกคนอื่นเห็นในสำนักงานอีกต่อไป

ในรถฟินนิคเพ่งดูทุกย่างก้าวของเธอผ่านหน้าต่าง รอยยิ้มผุดขึ้นในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา ประตูเปิดให้วิเวียนเข้ามา

เธอขึ้นรถทันที

"ทำไมคุณถึงมาที่นี่" เธอมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าเธอ เขาแต่งกายด้วยเสื้อถักสีเขียวมรกตซึ่งเสริมความหล่อของเขา

“ก็เอาของกินมาให้คุณไง” ฟินนิคตอบอย่างไม่เต็มใจขณะที่ส่งกล่องอาหารกลางวันในมือไปให้เธอ

วิเวียนตกตะลึง เธอเปิดกล่องอาหารกลางวัน ซึ่งเต็มไปด้วยอาหารของมอลลี่ที่ปรุงอย่างพิถีพิถัน

วิเวียนเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ฟินนิคอย่างว่างเปล่า “คุณมาส่งอาหารให้ฉันเหรอ”

ฟินนิคเมินเฉย เขารู้สึกไม่สบายใจกับการแสดงออกที่ดูไม่ค่อยแน่ใจของวิเวียน เขาไอเล็กน้อย “ไม่ ผมกำลังจะไปประชุมที่สำนักงาน ผมคิดว่าจะไปส่งอาหารกลางวันให้คุณระหว่างทาง”

วิเวียนหัวเราะคิกคัก

แม้แต่คนฉลาดอย่างฟินนิค ก็ยังทำพลาด...

สำนักงานของเธออยู่ทางทิศตะวันตก บ้านของพวกเขาอยู่ทางทิศตะวันออก สำนักงานของฟินนิคอยู่ตรงกลาง แล้วจะอยู่ “ระหว่างทาง” ได้อย่างไร

อย่างไรก็ตามวิเวียนรู้ว่าเขาเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองเกินกว่าจะยอมรับมัน ดังนั้นเธอจึงปล่อยให้มันผ่านไป ขณะรับกล่องอาหารกลางวัน เธอพูดอย่างพึมพำ "ขอบคุณค่ะ ฟินนิค"

ฟินนิคเพียงแค่เหลือบมองเธอ สายตาที่จ้องมองอย่างลึกๆ ของเขาส่องประกายในรถที่มีแสงสลัว

“ด้วยความยินดีครับ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แฝงด้วยความอ่อนโยน ซึ่งตอนที่เขาพูดเขาก็ไม่ได้คาดคิ ดว่ามันจะเป็นเช่นนั้น “คุณน่าจะเอามันไปกินที่ชั้นบน ผมไม่คิดว่าคุณจะอยู่ทำงานล่วงเวลาเพียงไม่นาน”

วิเวียนพยักหน้าและกำลังจะลงจากรถ

ทันใดนั้นเธอก็หวังว่าเธอจะหยุดเวลาได้

วิเวียนหันกลับไปมองฟินนิค

เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอลังเลที่จะลงจากรถ ฟินนิคก็ขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้น"

เมื่อมองดูชายที่ผู้มีหน้าตาหล่อเหลาซึ่งอยู่ตรงหน้าเธอ วิเวียนรู้สึกว่าตัวเองกำลังอ่อนแอ เธอกระซิบโดยไม่คิดอะไรเลย “ฟินนิค ขอกอดคุณหน่อยได้ไหม”

ฟินนิคชะงักงัน มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาคาดหวังให้เธอพูด

ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง วิเวียนตระหนักว่าเธอได้ล้ำเส้นไปแล้ว เธอหน้าแดงเป็นสีแดงเข้มขณะที่ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มบางๆ “ฉันแค่ล้อเล่น ฉันจะไปแล้วนะ”

เธอรีบลงจากรถ

ฟินนิคได้คว้าข้อมือของเธอไว้ก่อนที่เธอจะจากไป

วินาทีต่อมาเธอถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น

มีกลิ่นของซิการ์เบาบางระเหยออกมาจากตัวฟินนิค ความเป็นชายของเขาโอบกระชับร่างเธอ ทำให้เธอรู้สึกมั่นคงและปลอดภัยในอ้อมกอดของเขา