ความรักสีคราม นิยาย บท 94

หลังจากที่วิเวียนพูดจบเธอก็เฉยเมยต่อวิลเลี่ยม เธอไม่ได้เหลือบมองเขาเลยสักนิดแล้วเธอก็หันหลังเดินจากไป

หลังจากออกจากห้องเก็บอาหารเธอก็เพิ่งรู้ว่าเธอกำลังหายใจไม่ออก

โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นในขณะนี้

เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรเธอก็นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง วินาทีต่อมาเธอรับสายทันที ราวกับว่าชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับโทรศัพท์สายนั้น

“ฟินนิค...” เธอพูดก่อน

จากปลายสายเป็นยินเสียงของฟินนิค “วิเวียน คุณอยู่ที่ไหน”

“ฉันอยู่ที่ออฟฟิศ” วิเวียนพยายามตอบอย่างใจเย็น “ฉันทำงานล่วงเวลา แล้วฉันก็ส่งข้อความถึงคุณแล้วว่าให้คุณไปทานอาหารเย็นโดยไม่ต้องรอผม ”

"ผมรู้" เสียงของฟินนิคราบเรียบตามปกติ เมื่อได้ยินคำพูดนั้นวิเวียนก็เหมือนได้รับยากล่อมประสาท จิตใจสงบลงทันที "ลงมา"

"ลงเหรอ ลงไปไหน" วิเวียนรู้สึกสับสน

“ชั้นล่างไง ผมอยู่ที่ทำงานคุณ”

วิเวียนสงบสติอารมณ์และวิ่งไปที่ลิฟต์ทั้งๆ ที่ใส่ส้นสูง

เมื่ออยู่ในลิฟต์หัวใจของเธอก็เต้นแรง เธอกำลังนับตัวเลขพร้อมไปกับจอแสดงผลในลิฟต์เพื่อบอกตัวเอง

เร็วหน่อย เร็วหน่อย...

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องการให้มันเป็นเช่นนี้

เร็วหน่อย เร็วหน่อย...

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอปรารถนาจะได้พบฟินนิคให้เร็วที่สุด

ติ๊ง

ลิฟต์หยุดที่ชั้นหนึ่ง และวิเวียนก็รีบก้าวออกไปข้างนอก

เธอวิ่งไปที่ทางเข้าซึ่งมีเบนท์ลีย์สีดำที่คุ้นเคย

วิเวียนจัดการความเรียบร้อยของเสื้อผ้าของเธอซึ่งยับเล็กน้อยออกก่อนจะมุ่งหน้าไปยังทางเข้า ในเวลานี้เธอไม่กลัวที่จะถูกคนอื่นเห็นในสำนักงานอีกต่อไป

ในรถฟินนิคเพ่งดูทุกย่างก้าวของเธอผ่านหน้าต่าง รอยยิ้มผุดขึ้นในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา ประตูเปิดให้วิเวียนเข้ามา

เธอขึ้นรถทันที

แม้แต่คนฉลาดอย่างฟินนิค ก็ยังทำพลาด...