ความรักสีคราม นิยาย บท 93

ฟาเบียนเอากล่องอาหารกลางวันไปที่ตู้กับข้าวเพื่อทำการอุ่น อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คาดคิดว่าจะชนกับวิเวียนและถูกทำให้ชะงัก

ใบหน้าของวิเวียนเปลี่ยนไปอย่างเฉยเมย เธอหันหลังกลับเพื่อเดินจากไป แต่ฟาเบียนเบียนเรียกเธอ

“วิเวียน”

วิเวียนไม่ได้หยุดเธอเดินต่อเพื่อออกไปข้างนอก เธอรู้สึกว่าฟาเบียนกำข้อมือของเธอไว้ เธอเลยต้องหยุดเดิน วิเวียนหันกลับมาและได้รับการต้อนรับด้วยท่าทางที่โกรธเคืองของฟาเบียน

“วิเวียน” ใบหน้าของฟาเบียนหุบลง “ผมกำลังเรียกคุณ คุณไม่ได้ยินผมหรือไง”

"ฉันได้ยิน" น้ำเสียงของเธอเย็นชา “ฉันแค่ไม่อยากตอบคุณ”

ความเฉยเมยของวิเวียนทำให้ฟาเบียนเจ็บปวด เขาจับเธอแน่นโดยไม่รู้ตัว

“คุณยังโกรธกับเรื่องที่เกิดขึ้นในงานปาร์ตี้อยู่เหรอ” ฟาเบียนพยายามระงับความหงุดหงิดของเขา “เรื่องนั้นผมขอโทษจริงๆ ผมไม่มีความคิดเกี่ยวกับรูปถ่ายจริงๆ คุณต้องเชื่อใจผม ผมไม่มีวันทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนั้นหรอก”

วิเวียนไม่อยากจะสนใจเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอได้ยินเขาพูดว่า “คุณต้องเชื่อใจผม” คำถากถางก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ "เชื่อคุณ เชื่อคุณได้อย่างไร เชื่อว่าคุณจะทำลายชื่อเสียงของฉัน หรือวางใจว่าคุณจะไม่หยุดทรมานฉันน่ะเหรอ”

เมื่อเธอพูดใส่หน้าเขา ฟาเบียนก็หน้าซีดเผือด แล้วเขาก็โวยวาย “วิเวียน คุณไม่รู้หรือว่าผมเป็นคนยังไง เพราะเรารู้จักกันมานาน ฉันจะไม่ทำเรื่องที่น่าสลดใจแบบนี้ แม้ว่าผมจะเกลียดคุณก็ตาม”

คำพูดของฟาเบียนทำให้เธอหัวเราะเยาะ

ฟาเบียนรู้ว่าคำพูดของเขารุนแรง ย้อนกลับไปเมื่อสองสามปีก่อน เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะพูดคำที่ลึกซึ้งได้ขนาดนี้

รอยยิ้มเยาะเย้ยของเธอแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ถูก “ฟาเบียนคุณขอให้ฉันเชื่อใจคุณ แต่คุณเคยเชื่อฉันไหม”

เธอกำลังพูดอะไร

เธอกล่าวหาว่าตอนนั้นผมไม่ไว้ใจเธอเหรอ

ฉันเป็นอีตัวในสายตาของเขา ทำไมฉันถึงต้องกังวลว่าเขาจะไว้ใจฉันหรือเปล่า

ฮะ ฉันเป็นคนงี่เง่า

เมื่อเธอปิดปากเงียบ ฟาเบียนก็รู้ว่าวิเวียนคิดคำพูดไม่ถูก เขาเหลือบมองรอยสีแดงที่ยังคงปรากฏอยู่ที่คอของเธอ สัตว์ประหลาดในตัวเขาตื่นขึ้นเมื่อเห็นสิ่งนี้

“คุณบอกว่าผมควรจะรู้จักคุณดีกว่านี้ ตลอดสามปีที่อยู่ด้วยกันผมไม่คิดว่าจะได้เห็นวิเวียนตัวจริง” ฟาเบียนพูดข่มเธอ “วิเวียน วิลเลียมที่ผมรู้จักจะหน้าแดงแม้เพียงผมจับมือเธอ แต่วิเวียน วิลเลียมตัวจริงล่ะคุณสามารถเดินไปทั่ว ทั้งที่ยังมีรอยสีแดงอยู่บนคอของคุณ คุณไม่ละอายใจบ้างเลยเหรอ วิเวียน”

อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังโกรธเมื่อต้องเผชิญหน้ากับวิเวียน เขาไม่รู้สึกเหมือนตัวเองอีกต่อไป

วิเวียนสงบลงอย่างผิดปกติเมื่อฟาเบียนต่อว่าเธอ เธอไม่รู้สึกอยากจะหักล้างคำพูดของเขาด้วยซ้ำ สายตาของเธอเย็นยะเยือก

“ฟาเบียน นอร์ตัน” วิเวียนพึมพำเบาๆ น้ำเสียงของเธอไม่แยแส “วันหนึ่งเมื่อคุณได้รู้ซึ้งว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงเรื่องที่คุณคาดเดาเอาเอง ฉันจะไม่ยกโทษให้คุณ แม้ว่าคุณจะมาอ้อนวอนก็ตาม”