ความรักสีคราม นิยาย บท 960

หลังจากมองพวกเขาด้วยความโมโห ฟินนิครีบขึ้นรถแท็กซี่ตามวิเวียนไป หวังว่าวิเวียนปลอดภัยและช่วยแลร์รี่ออกมาได้อย่างราบรื่นนะ!

ถึงใจจะคิดอย่างนั้นแต่เขาก็ยังรู้สึกไม่วายที่จะกังวล อะไรๆ คงจะจัดการได้ไม่ยากหากอีฟเวลินอยู่คนเดียวที่นั่น แต่พอมีเชนอยู่ด้วยมันก็จะไม่เป็นอย่างนั้น

ถ้าหากต้องต่อสู้กันขึ้นมา วิเวียนสู้พวกเขาไม่ได้แน่!

“คุณครับ เร่งหน่อยได้ไหม!” ฟินนิคเริ่มกระวนกระวายเครื่องยนต์รถคันนี้วิ่งด้วยความเร็วเท่าหอยทาก

ทันใดนั้น รถก็เร่งความเร็วขึ้นในขณะที่คนขับรู้สึกได้ถึงความกังวลในน้ำเสียงของเขา ถึงกระนั้นก็ยังทำความเร็วไม่ได้อย่างที่ใจเขาต้องการได้ ในเวลาเดียวกันนั้นวิเวียนก็เข้าใกล้อาคารแล้ว สภาพแวดล้อมสกปรกและอับชื้น มีแมลงบินหึ่งๆเต็มไปหมด

แล้วเธอยังเผลอไปเตะก้อนหินอีก ทำให้แมลงที่อยู่ใต้ก้อนหินกรูกันออกมา

ว้าย! วิเวียนกระโดดโหยงด้วยความตกใจ แต่เมื่อคิดถึงแลร์รี่ เธอก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อก้าวขาออกไปข้างหน้าและเข้าไปในอาคาร อีฟเวลินหมายมั่นให้วิเวียนหาสถานที่นั้นเจอ แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าวิเวียนจะไปถึงที่นั่นเร็วขนาดนี้ เพียะ! เมื่อวิเวียนเข้าไปข้างใน เธอก็ได้ยินเสียงตบ

พระเจ้า! เธอตบฟักทองน้อยเหรอ? มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ!

ความไม่สบายใจปรากฎชัดในดวงตาของวิเวียน เธอเร่งฝีเท้าวิ่งไปข้างหน้าอย่างร้อนรน จนในที่สุดทั้งแลร์รี่และอีฟเวลินก็มองเห็นเธอ อีฟเวลินกำลังหยิกแก้มของแลร์รี่ขณะที่จ้องหนูน้อยด้วยสายตาชั่วร้ายจนวิเวียนตกใจ

มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ? ทำไมถึงจงเกลียดจงชังเรานัก เธอจะต้องทนทุกข์ทรมานมากถึงได้มีสายตาเคียดแค้นที่ไม่มีวันจะปล่อยวางได้แบบนั้น!

แต่วิเวียนก็ไม่มีเวลาจะมานั่งคิดหาคำตอบที่คาใจนั้น เธอรีบปรี่เข้าไปเพื่อจะแก้มัดและพาแลร์รี่ออกมาให้เร็วที่สุด

“อย่าเข้ามานะ!” อีฟเวลินที่รอมาตั้งแต่เช้าตื่นเต้นเมื่อได้เห็นวิเวียนเข้ามาใกล้ วิเวียนทั้งวิตกกังวลและหวาดกลัว ยิ่งเห็นเธอเป็นห่วงลูกชายมากเท่าไหร่ อีฟเวลินก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น

อีฟเวลินพึงพอใจจนออกนอกหน้า

ทันใดนั้นเธอก็กดมีดลงที่คอของแลร์รี่ เห็นแบบนั้นแล้ววิเวียนแทบจะกลั้นหายใจ ไม่กล้าขยับหรือทำอะไรบุ่มบ่าม เพราะกลัวว่าอีฟเวลินจะเชือดคอลูกชายเธอ

เธอถูกครอบงำไปด้วยความกลัว ตื่นตระหนก และวิตกกังวลเมื่อเห็นว่าลูกชายถูกทรมาน ฉันไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่เขาเลยจริงๆ ฉันมันขี้ขลาด

“ฟักทองน้อย ตื่นลูกตื่น! มองแม่ครับ แม่อยู่นี่!” วิเวียนเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี เมื่อเห็นแลร์รี่ยังหลับตานิ่งอยู่

หรือว่าพวกเขาฆ่าฟักทองน้อยแล้ว?

เมื่อมองลูกชายเธอรู้สึกกลัวจนแทบสิ้นสติ

ทันใดนั้นเอง แลร์รี่ก็เงยหน้าขึ้นมามองวิเวียน “แม่ฮะ ผมกลัว!”

ได้ยินแค่นั้นวิเวียนก็น้ำตาไหลพราก ลูกของเธอเคยเป็นเด็กที่กล้าหาญ แต่ตอนนี้เจ้าฟักทองน้อยกำลังอกสั่นขวัญแขวน

วิเวียนรีบเช็ดน้ำตาและส่งสายตาให้แลร์รี่มั่นใจ “ฟักทองน้อย ไม่ต้องกลัวนะลูก! แม่จะช่วยลูกเอง!”

"หึ! ถ้าแกอยากจะช่วยลูกชาย แกก็ต้องเสียสละตัวเอง!” หลังจากฟังสองแม่ลูกคุยกัน อีฟเวลินก็คิดจะฉวยโอกาสนี้กำจัดวิเวียน จากนั้นเธอจึงเหลือบมองเชนเป็นการส่งสัญญาณให้เขาฆ่าวิเวียนซะ

แต่ทว่าเชนกลับรู้สึกแปลกๆ ไหนบอกว่าเราแค่พยายามทำให้วิเวียนกลัวแค่นั้นเองไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ทำไมเราถึงกับต้องฆ่าเธอเลยล่ะ?

แน่นอนว่าเขาต้องปฏิเสธที่จะทำ พอสังเกตเห็นท่าทางลังเลของเชน อีฟเวลินก็นึกเสียใจที่เลือกผู้ช่วยผิดคน

เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจึงโยนมีดลงไปบนพื้น มีดกระเด็นตกลงไปข้างเท้าของวิเวียนพอดี เมื่อมองหน้าวิเวียน เธอก็พูดอย่างไร้ความปราณี “แกเห็นมีดใช่ไหม ฆ่าตัวตายซะถ้าแกต้องการช่วยลูกชาย!”

พอพูดจบเธอก็ปล่อยให้วิเวียนตัดสินใจเอง มองดูมีดที่หล่นอยู่บนพื้นก็มีหลายสิ่งหลายอย่างผุดขึ้นในความคิดของวิเวียน ทั้งเรื่องราวระหว่างเธอกับฟินนิค ภาพที่เธออาศัยอยู่กับลูกตามลำพังโดยไม่มีฟินนิช รวมั้งภาพของฟินนิคเล่นกับแลร์รีอย่างมีความสุข

เมื่อความทรงจำเหล่านั้นผุดขึ้นมาในหัว วิเวียนตาแดงก่ำน้ำตาคลอเบ้า แต่เธอจะร้องไห้ต่อหน้าศัตรูไม่ได้เด็ดขาด เธอจึงแหงนหน้าขึ้นฟ้ากลั้นน้ำตาเอาไว้ และส่งสายตาเย็นยะเยือกให้กับเชนและวิเวียน

“เชน เทสลาร์ ฉันทำดีกับคุณมาตลอด แต่ตอนนี้คุณกลับเป็นปฏิปักษ์กับฉันแล้วเหรอ! ฉันไว้ใจผิดคนจริงๆ!”

“อีฟเวลิน มอร์ริสัน เธอจะต้องถูกลงโทษเพราะกระทำที่ชั่วช้าสามานย์ของเธอ เธอไม่มีทางมีชีวิตที่ดีแน่! หวังว่าเธอจะรักษาสัญญาแล้วปล่อยลูกชายของฉันไป หลังจากที่ฉันตายแล้วนะ!”

ฟักทองน้อยเป็นลูกคนเดียวของฉันกับฟินนิค ฉันไม่มีวันทิ้งเขาไป ฉันทำไม่ได้!