ความรักสีคราม นิยาย บท 970

วิเวียนไร้เรี่ยวแรง การมองเห็นใบหน้าของฟินนิคทำให้เธอนึกถึงแลร์รี่เธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปกอดเขา พึมพำชื่อแลร์รี่ซ้ำๆ ใต้ลมหายใจของเธอ

“เจ้าฟักทองน้อย ในที่สุดลูกก็กลับมาแล้ว! หนูรู้ไหมว่าแม่คิดถึงหนูมากแค่ไหน”

ฟินนิครู้สึกถึงความชื้นเล็กน้อยบนไหล่ขณะที่เธอพูด เขารู้โดยไม่ต้องดูว่าสิ่งที่เปียกชื้นนั้นมาจากน้ำตาของเธอ มันเป็นภาพของแม่ที่สูญเสียลูกไปอย่างแท้จริง

ทันทีที่เธอเห็นใครบางคนที่มีความคล้ายคลึงกับแลร์รี่ เธอก็จะหลอกตัวเองว่าเป็นลูกของเธอ มันเป็นกระบวนการตามสัญชาตญาณของสมองมนุษย์ที่จะใช้วิธีดังกล่าวเพื่อชดเชยความเศร้าที่พวกเขารู้สึก แต่ถ้าเป็นหนักมากเข้า อาการเดียวกันนี้จะถูกวินิจฉัยว่าเป็นอาการป่วยทางจิต

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ฟินนิคทำได้เพียงปลอมตัวเป็นแลร์รี่และถามด้วยน้ำเสียงชักชวน “งั้นเรากลับบ้านกันดีไหมฮะ”

วิเวียนพยักหน้าให้เขาพาเธอไปที่รถ

เมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้าน เธอก็หลับสนิทไปแล้ว ต่างฝ่ายต่างใช้เวลาทั้งวันในการเดินหาคนของตัวเอง พวกเขาจึงหมดแรง หนึ่งคืนที่เงียบสงบเป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาขอได้

เช้าวันต่อมา วิเวียนทำลายความเงียบด้วยการกรีดร้องและร้องไห้อย่างโศกเศร้า “ฟักทองน้อยของฉัน!”

ฟินนิคสะดุ้งตื่นทันที มองไปที่วิเวียนด้วยความกังวล "เกิดอะไรขึ้น?" เขาถาม เขาคาดไว้แล้วว่าเธอจะตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกอย่างไร แต่พอเห็นสภาพของเธอ เขาก็ใจเสียไปเหมือนกัน

“ฟินนิค! ลูกชายของฉัน... ลูกชายของฉัน เขาตายแล้ว!" ดวงตาของวิเวียนเบิกกว้างขณะที่เธอจ้องมองเขาก่อนที่เธอจะกระโดดลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว

ฟินนิครู้สึกท้อแท้อย่างยิ่งที่เห็นเธอในลักษณะนั้น แม้ว่าจะเห็นได้ชัดว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานกับสภาพจิตใจอย่างมาก แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเธอจัดการกับความบอบช้ำอย่างไร

หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย เธอได้เจอกับปัญหาที่ประดังประเดเข้ามาพร้อมกัน ไหนจะราเชลที่บังเอิญล้มป่วยในเวลาเดียวกัน หลังจากดูแลเธอระยะหนึ่ง แลร์รี่ก็หายตัวไป แม้จะมีความหวังว่าจะช่วยเขาได้ในตอนแรก แต่ความผิดพลาดเดิมๆ ก็ยังคงเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าคนๆ นั้นจะมีจิตใจแข็งแกร่งเพียงใด ก็ต้องพังทลายลงเมื่อเผชิญกับสถานการณ์เดียวกัน