ความรักสีคราม นิยาย บท 974

“รีบออกไปเลย! เธอมันตัวซวย!”

“ใช่! ไสหัวไป!”

“ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ”

ราเชลเดินโซเซออกจากบ้านพักคนชราเพื่อพยายามรักษาศักดิ์ศรีของตัวเอง ขนาดหันหลังให้แล้วก็ยังได้ยินเสียงพวกนั้นก่นด่าขับไล่ ในชั่วอึดใจหนึ่ง เธอนึกอยากตอบโต้ แต่รู้ดีว่าไม่อยู่ในฐานะที่จะทำแบบนั้นได้

อันที่จริงเธอรู้มาตลอดว่าแลร์รี่อยู่ที่ไหน เพราะอีฟเวลินเคยบอกไว้ ตอนแรกราเชลคิดจะใช้เรื่องนี้เป็นข้อแลกเปลี่ยนกับความปลอดภัยของเธอ แต่หลังจากไตร่ตรองแล้วก็กลับคิดจะแก้แค้นแทนลูกสาว

ด้วยเหตุนี้เธอจึงได้แต่เร่ร่อนไปตามถนน ประทังชีวิตด้วยของเหลือจากร้านอาหารแถวนั้น บางครั้งบางคราวก็จะมีผู้คนที่นึกสงสารและโยนขนมปังลงบนพื้นให้เธอกิน

ตอนแรกเธอรู้สึกว่ามันสกปรกโสมมมาก แต่ลงท้าย เมื่อหิวจนแทบลมจับ ราเชลก็กลับไปคุ้ยหาอาหารจากแหล่งเดียวที่มีและสวาปามอย่างตะกละตะกรามทั้งที่มันถูกเหยียบย่ำมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง

ถ้าเธอยังอยากมีชีวิตอยู่ก็จำเป็นต้องทำ

ฟินนิคโล่งอกทันทีที่กลับถึงบ้านแล้วเห็นวิเวียนนั่งกินอาหารอยู่ที่โต๊ะ เขาดึงชายเสื้อเชิ้ตออกขณะเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เมื่อจับตามองวิเวียนก็พอจะรู้สึกได้ว่าความอาฆาตมาดร้ายของเธอลดน้อยลงมาก ถึงจะยังเย็นชาและหมางเมิน แต่เขาก็พอใจกับอาการของเธอ

ไม่มีสิ่งอื่นใดที่เขาทำได้นอกจากคอยอยู่เคียงข้างเธอ ด้วยวิธีนี้ ฟินนิคมั่นใจว่าจะได้วิเวียนคืนมา ถ้าครั้งหนึ่งเธอเคยรักเขาสุดหัวใจ เธอก็ย่อมทำแบบเดิมได้อีกครั้ง