ความรักสีคราม นิยาย บท 986

ชั่วขณะหนึ่ง ในใจของวิเวียนท่วมท้นด้วยหลากหลายความรู้สึกระคนกันเมื่อรู้ว่าราเชลกำลังจะตาย

แต่ไม่ช้าความรู้สึกเหล่านั้นก็หายไปแบบไม่เหลือร่องรอย

ราเชลรู้สึกตัวแล้วตอนที่วิเวียนเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ดูเหมือนหญิงชราจะต้านทานฤทธิ์ยาสลบได้ดีขึ้น เพราะเพียงไม่นานก็ฟื้น

วิเวียนเดินเข้าไป “หิวไหม? อยากกินอะไรหรือเปล่า?”

เธอมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา รู้ว่าป่านนี้ราเชลคงหิวแล้ว

ราเชลพยักหน้าแบบเกรงใจสายตาเยือกเย็นของเธอ เห็นแบบนั้น วิเวียนเดินออกจากห้องผู้ป่วย ส่วนราเชลนอนครุ่นคิดอยู่บนเตียง

ไม่นานวิเวียนก็กลับมา ราเชลได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ

ราเชลรู้ว่าโรงอาหารอยู่ที่ไหน จึงไม่คิดว่าวิเวียนจะซื้ออาหารกลับมาอย่างรวดเร็วขนาดนี้

หรือเธอห่วงว่าเราจะหิว? ราเชลยังแคลงใจว่าวิเวียนจะทำดีกับเธอจริงๆ หรือไม่ เธอจับจ้องวิเวียนตลอดเวลาโดยไม่พูดสักคำ

ระหว่างนั้น วิเวียนจัดการปรับโต๊ะที่อยู่เหนือเตียง เธอช่วยพยุงราเชลให้ลุกขึ้นและวางหมอนไว้ด้านหลังเพื่ออีกฝ่ายจะได้นั่งสบาย จากนั้นยื่นส้อมแบบใช้แล้วทิ้งให้หญิงชรา

ราเชลอดรู้สึกอบอุ่นในหัวใจไม่ได้ที่เห็นวิเวียนดูแลเธอ

อันที่จริง แม้แต่อีฟเวลินก็ไม่เคยเอาใจใส่เธอขนาดนี้

“อะไร กลัวฉันจะวางยาคุณเหรอ?” เห็นอีกฝ่ายจ้องเธอไม่วางตา วิเวียนคิดว่าราเชลกำลังสงสัยเธอ จึงใช้ส้อมอีกคันชิมอาหารทั้งหมดเพื่อพิสูจน์ว่ากินแล้วปลอดภัย

ราเชลรีบแก้ตัว “ไม่นะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

หญิงชราตั้งต้นกิน

มันคืออาหารที่ดีที่สุดที่เธอได้กินตลอดสิบห้าวันที่ผ่านมา