ความรักสีคราม นิยาย บท 985

แม้อาการของราเชลจะแย่ลง แต่บอดี้การ์ดก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเฝ้าดูเธอนอนอยู่กับพื้น เพราะเขาไม่ได้รับคำสั่งจากวิเวียน

มีคนมากมายมุงดูอยู่บริเวณนั้นตอนที่วิเวียนไปถึง พวกเขาอยากช่วย แต่ก็กลัวว่าอาจเป็นการหาเรื่องใส่ตัว

อีกอย่าง ตรงนั้นไม่ใช่ถิ่นคนรวย และผู้คนที่อาศัยอยู่โดยรอบก็ไม่ได้มีเงินมากนัก พวกเขาไม่ใช่คนใจบุญถึงขนาดจะช่วยคนแปลกหน้าที่เจอตามท้องถนน

วิเวียนยืนปะปนอยู่ในหมู่ฝูงชน เฝ้ามองราเชลนอนขดเป็นกุ้งเพราะความเจ็บปวด

อาการปวดทำให้หญิงชรามีเหงื่อท่วมตัว ไม่ช้าพื้นที่ตรงนั้นก็ชุ่มเหงื่อ

วิเวียนขมวดคิ้วและครุ่นคิดหนัก ราเชลกำลังกลิ้งเกลือกไปมาด้วยความเจ็บปวด แล้วเธอก็พลันเห็นวิเวียนที่ยืนปะปนอยู่กับฝูงชน

เมื่อสบตากับสายตาเย็นเยียบของวิเวียน ราเชลรู้ตัวว่าจุดจบของเธอมาถึงแล้ว ด้วยสภาพของเธอตอนนี้ ถ้าไม่ได้รับการรักษาคงต้องตายแน่

เมื่อทั้งคู่สบตากัน วิเวียนรู้ตัวว่าเธอไม่อาจเดินจากไปแล้วปล่อยให้ราเชลตายได้ สุดท้ายก็สั่งให้บอดี้การ์ดอุ้มราเชลขึ้นรถ

เธอเข้าไปนั่งที่เบาะหลังกับราเชล เมื่อเห็นสภาพสกปรกมอมแมมของหญิงชราก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงผ่านความลำบากมาไม่น้อย บางทีฝันร้ายของราเชลอาจใกล้จบแล้ว แต่สำหรับวิเวียน ความทุกข์ทรมานของเธอเพิ่งเริ่ม

ไม่มีใครเข้าใจถ่องแท้ถึงความเจ็บปวดของเธอที่ต้องสูญเสียลูกชาย มันเจ็บจนแทบไม่ไหว เจ็บราวกับถูกใครแล่เนื้อเถือหนัง การที่แลร์รี่หายตัวไปก็เหมือนส่วนหนึ่งของเธอหายไปด้วย

วิเวียนปวดใจทุกครั้งที่คิดว่าแลร์รี่คงต้องทุกข์ทรมานตามลำพังอยู่ที่ไหนสักแห่ง ทุกครั้งที่หายใจเข้า เธอจะรู้สึกเจ็บแปลบในอก เมื่อไรก็ตามที่เกิดเหตุการณ์แบบนั้น วิเวียนต้องกลั้นหายใจและพยายามสงบสติอารมณ์ เพราะลมหายใจทุกเฮือกที่สูดเข้าไปไม่ต่างกับยาพิษที่ค่อยๆ คร่าชีวิตเธอ

ราเชลกำลังเผชิญกับความเจ็บปวดแสนสาหัส เธอพูดออกมาอย่างยากลำบากด้วยเสียงที่แผ่วจนแทบไม่ได้ยิน “วิ…วิเวียน ทะ-ทำไมถึงช่วยฉัน?”

วิเวียนหรี่ตากับคำพูดของราเชล “แกกลัวว่าฉันจะช่วยชีวิตแกเพื่อจะได้ทรมานแกต่องั้นสิ?” แค่มองตาหญิงชราก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายกังวลเรื่องอะไร