ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 107
“ค่อย ๆ เดินนะครับบอส”
เหตุการณ์ที่ พลช ดีน แม็กซ์เวล ตกหลังคา กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตจนพูดกันไปทั้งดอย เหตุผลเพราะสองคนสนิทมาถึงก่อนกำหนด และด้วยความที่ตัวใหญ่ แต่งตัวไม่เหมือนชาวบ้าน บวกกับท่าทีดุ ๆ ของไมค์และวิลล์ทำให้ชาวบ้านหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แม้ว่าจะเป็นห่วงหนุ่มลูกครึ่งมากแค่ไหนก็ตาม
“เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ววิลล์”
“ผมทำหน้าแบบไหนครับ”
“ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคน”
วิลล์จับหน้าตัวเองเหมือนไม่เชื่อคำพูดของเจ้านาย เขาเนี่ยนะทำหน้าเหมือนจะฆ่าคน พอหันไปถามความเห็นของไมค์ก็ได้รับสีหน้าเย็นชาตอบกลับมา
ถ้าอย่างเขาทำหน้าเหมือนจะฆ่าคน แล้วไมค์คืออะไร
“พะ พี่ดีน”
เสียงเรียกเล็ก ๆ ทำให้สามหนุ่มหันกลับไปมอง คำแก้วตัวน้อยสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้สบตาพี่ชายแปลกหน้าทั้งสอง
“ว่ายังไงคำแก้ว”
พลชเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน เขาอยากย่อตัวลงไปพูดกับเด็กน้อยเหมือนทุกที แต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย
“จะ เจ็บมากไหมจ๊ะ” ถึงจะหวาดกลัวคนแปลกหน้าแค่ไหน แต่เพราะเป็นห่วงพี่ชายที่อยู่ร่วมชายคากันมาเป็นเดือน ๆ คำแก้วจึงอาศัยความกล้าเล็ก ๆ เดินเข้ามาหา
ขาน้อย ๆ สั่นระริก เด็กน้อยทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ โดยเฉพาะตอนที่พี่ผู้ชายคนขวามองมา
“วิลล์ ออกไปไกล ๆ”
“บอสครับ?”
“ถ้ายังไม่เลิกทำหน้าแบบนั้นก็ออกไปห่าง ๆ คนกลัวฉันหมดแล้วไม่เห็นหรือไง”
วิลล์จำใจต้องขยับไปยืนห่าง ๆ แต่ใบหน้าที่ไม่ได้ลดความดุดันลง ก็ทำให้ใครต่อใครไม่กล้าเข้าใกล้พลชอยู่ดี คนเป็นเจ้านายส่ายหน้าเอือมระอา เลิกสนใจคนสนิทแล้วหันมาพูดคุยกับเด็กน้อยต่อ
“ไม่เจ็บแล้ว แค่นี้เอง สบายมาก”
“แต่.. แต่ว่าลุงยิ้มบอกว่าพี่ดีนตกลงมาดังตุ๊บเลย”
เด็กน้อยพูดพลางทำไม้ทำมือเป็นท่าทางประกอบ พลชหัวเราะเบา ๆ เขาเองก็จำไม่ได้หรอกว่าตอนที่ตกลงมามันเป็นยังไง
รู้ตัวอีกทีก็นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นดินแล้ว พอขยับตัวก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่สะโพกและแขน เขาน่าจะเอาสะโพกกับแขนขวาลง เพราะส่วนอื่น ๆ ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของฝุ่น
ที่จริงมันไม่ได้เจ็บมากขนาดนั้น เพราะดินที่พลชหล่นใส่ไปเป็นดินที่ค่อนข้างนุ่ม แต่ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ไม่ยอมให้เขาปีนกลับไปทำงานต่อ พอดีกับที่สองผู้ช่วยมาถึง เรื่องที่ควรจะเป็นแค่เรื่องเล็ก ๆ เลยกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต
“ดีน!”
ไม่ทันได้พูดคุยกับคำแก้วต่อ เสียงเรียกที่สั่นเครือก็ดังแทรกขึ้น พลชเงยหน้าขึ้นมอง หัวใจหล่นไปกองที่ตาตุ่มเมื่อเห็นว่าใบหน้าสวย ๆ ของไอรินเต็มไปด้วยน้ำตา
“ริน คุณร้องไห้ทำไม”
“คุณ ฮึก เจ็บตรงไหนบ้างคะ” ไอรินมองสำรวจไปทั่วร่างกายของคนรัก เธอแทบปล่อยโฮเมื่อเห็นร่องรอยถลอกยาวบนแขนขวา “เลือดออกเลย คุณเจ็บมากไหมคะ”
“ผมเจ็บเพราะเห็นคุณร้องไห้มากกว่า”
“ฮึก ก็รินเป็นห่วงคุณ”
“ผมไม่เป็นอะไรครับที่รัก แค่นี้เอง” พลชพูดพลางโอบกอดร่างบางเข้าหาตัว
“รินตกใจแทบแย่”
“โอ๋ ๆ ผมไม่เป็นไรจริง ๆ ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจนะ”
VERIFYCAPTCHA_LABELประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ขย้ำรักเลขา NC-20