ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 115

ด้วยความร่วมมือร่วมใจกันของชาวบ้าน ใช้เวลาแค่สิบวัน โรงเรียนที่ถูกปรับปรุงก็เสร็จสมบูรณ์ หลังจากให้ผู้เชี่ยวชาญมาตรวจสอบว่าไม่มีส่วนไหนที่ต้องแก้ไขแล้ว เสียงโห่ร้องด้วยความยินดีก็ดังก้องไปทั่วดอยเล็ก ๆ แห่งนี้

“ในที่สุดโรงเรียนก็เสร็จแล้ว!”

“หลังจากนี้เด็ก ๆ จะได้มีอาคารเรียนดี ๆ ไม่ต้องกลัวว่าหลังคาจะรั่วตอนฝนตกอีก”

“ห้องน้ำก็มิดชิดขึ้น โรงอาหารก็ใหญ่โต เด็ก ๆ โชคดีกันมากนะรู้ไหม สมัยพี่เรียนไม่มีอะไรแบบนี้หรอก ต้องตั้งใจเรียนนะ อย่าให้พวกพี่เสียแรงเปล่าล่ะ”

เด็ก ๆ ต่างพากันพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน ดวงตาสุกสกาวไร้เดียงสามองโรงเรียนที่เกือบจะจำภาพเดิมไม่ได้ด้วยความตื่นเต้นยินดี นอกจากอาคารเก่าที่ถูกปรับปรุงใหม่จนแข็งแรงขึ้นแล้ว ยังมีอาคารอีกหนึ่งหลังที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ด้วย ทั้งใหญ่กว่าและแข็งแรงกว่า เด็ก ๆ ตื่นเต้นจนอยากเข้าไปเรียนเสียเดี๋ยวนี้

ในอาคารนั้นมีทั้งห้องสมุด ห้องวิทยาศาสตร์ แถมยังมีเครื่องคอมพิวเตอร์อีกห้าเครื่องตั้งไว้ให้เด็ก ๆ ได้ลองใช้ รวมถึงมีทีวีขนาดยักษ์ ที่ครูไอยราบอกว่าจะมีครูสอนพวกเด็ก ๆ จากในนั้น

ได้ยินว่าเป็นการเรียนทางไกลผ่านดาวเทียม เด็ก ๆ ไม่เข้าใจสิ่งนี้ ผู้ใหญ่หลายคนก็งุนงง กว่าครูไอยราจะอธิบายจนเข้าใจทั้งหมดก็เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกัน

“ต้องขอบคุณคุณดีนเขานะทุกคน” ผู้ใหญ่คมเอ่ย “ถ้าไม่ได้คุณเขา เราคงไม่มีของพวกนี้”

ทั้งอาคารเรียน อุปกรณ์การเรียน และหนังสือ รวมถึงเครื่องเล่นที่เหมาะกับวัยหลายชนิด ทุกอย่างถูกทยอยขนขึ้นมาหลังจากผู้ช่วยของพลชตามมาสมทบ ชาวบ้านจึงเริ่มเบาใจได้ว่าคนตัวใหญ่หน้าดุทั้งสองไม่ได้มีเจตนาร้าย รวมถึงพลชเองก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะกว้านซื้อที่ดินของชาวบ้านไปอย่างที่กังวล

พวกเขาแค่ต้องการแบ่งปันสิ่งที่มี เพราะพอที่รู้ว่าท่านประธานกำลังช่วยเหลือเด็ก ๆ บนดอย พนักงานใน PDM group ก็ร่วมกันบริจาคเงินและสิ่งของโดยไม่ต้องขอ ทำให้นอกจากจะได้ตึกใหม่แล้ว เด็ก ๆ ยังได้อุปกรณ์การเรียนและหนังสืออีกมากมาย ส่วนคอมพิวเตอร์และทีวีจอยักษ์นี้ ฟิลิปโปและคุณพิมพ์ดาวเป็นคนเลือกซื้อให้เด็ก ๆ ด้วยตัวเอง

ทุกอย่างไม่ได้จบแค่นี้ เพราะ PDM group มีแพลนจะไปช่วยเหลือเด็ก ๆ และชาวบ้านในพื้นที่ห่างไกลอีกหลายที่ แทนการบริจาคผ่านองค์กรการกุศลเหมือนทุกครั้ง เพราะพวกเขาอยากส่งต่อความช่วยเหลือให้ผู้รับโดยตรง พลชถึงกับจัดตั้งทีมสำหรับเรื่องนี้โดยเฉพาะขึ้นมาอย่างจริงจัง

หนุ่มลูกครึ่งนัยน์ตาสีน้ำเงินกลายเป็นฮีโร่ของเด็ก ๆ และเป็นคนที่ชาวบ้านต่างพากันนับถือ แม้ว่านักธุรกิจหนุ่มจะไม่ถือตัวแต่ทุกคนล้วนให้ความเกรงใจ ไม่เว้นแม้แต่ผู้ใหญ่คมเองก็ตาม

“ขอบคุณนะพ่อ เจริญ ๆ รวย ๆ นะรู้ไหม” ทวดคำอ้าย คุณยายของผู้ใหญ่คมอวยพรชายหนุ่ม

“ขอบคุณครับคุณทวด”

พลชโอบกอดร่างผอมเบา ๆ คุณทวดมีอายุร้อยปีแล้ว แต่ยังแข็งแรง เดินเหินได้สะดวก ถึงจะไม่รวดเร็วเท่าคนหนุ่มสาว แต่ก็นับว่าเป็นคุณทวดที่แข็งแรงกว่าอายุไปหลายปี

ชาวบ้านทยอยเอ่ยคำขอบคุณพลชทีละคน ทำเอาคนฟังยิ้มรับจนเหงือกแห้ง เขาอดคิดไม่ได้ว่าถ้าแด๊ดกับมัมอยู่ที่นี่ด้วยคงจะดีกว่านี้

แต่ไม่เป็นไร เพราะอีกไม่นานเขาตั้งใจว่าจะพาทั้งคู่มาที่นี่อยู่แล้ว มาขอไอรินจากครูไอยรา

“พี่ดีน ๆ คำแก้วชอบอันนั้นมากเลย เขาเรียกว่าอะไรนะจ๊ะ” เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งเข้ามาเกาะขากางเกงชายหนุ่ม กระตุกผ้าสีหม่นเบา ๆ เพื่อให้พลชมองไปยังจุดที่ตัวเองชี้

“อันนั้นเหรอ เขาเรียกว่าสไลด์เดอร์”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน