ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 27

นอกจากหน้าที่เลขาทั้งหน้าห้องและบนเตียงแล้ว สิ่งหนึ่งที่ไอรินทำเป็นประจำจนกลายเป็นกิจวัตรก็คือทำอาหารให้พลช กว่าหนึ่งเดือนที่อยู่ด้วยกันมา พลชกินข้าวที่ร้านอาหารหรือโรงแรมน้อยมาก เพราะตื่นเช้ามาก็มีอาหารเช้ากับกาแฟดำหนึ่งแก้ว เย็นมาก็มีอาหารไทยรสชาติถูกปากคอยท่า แถมรสชาติก็ไม่ได้ทิ้งกันกับร้านอาหารหรือโรงแรมเท่าไหร่ นานวันเข้าพลชก็เริ่มไม่สนใจอาหารจากเชฟดัง ๆ และติดรสมือเลขาไปโดยปริยาย

ไอรินเลยกลายเป็นทั้งเลขา คู่นอน และเชฟไปด้วย เธอทำอาหารทั้งมื้อเช้าและมื้อเย็นทุกวันไม่ขาด คงจะมีแค่มือกลางวันที่ต้องฝากท้องกับที่อื่นบ้าง เพราะพลชคิดว่าไม่ควรใช้งานไอรินมากเกินไป

“เสร็จแล้ว~”

แต่ไอรินกลับคิดตรงข้ามกับเจ้านาย เธอรักการทำอาหารมาก การทำอาหารสำหรับเธอมันไม่ต่างอะไรจากการได้พักผ่อนหลังจากที่ทำงานหนักทั้งวัน ไม่ได้ลำบากอะไรทั้งนั้น

หญิงสาวรูปร่างอรชรอ้อนแอ้น หน้าตาสวยงามสะกดตา สวมผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนทับชุดทำงานหลวม ๆ เดินไปเดินมาในห้องครัวพร้อมส่งเสียงฮัมเพลงออกมาจากลำคอเป็นระยะ ใบหน้าเปื้อนยิ้มน้อย ๆ อย่างอารมณ์ดี

ไอรินชอบเข้าครัว โดยเฉพาะครัวที่เพนท์เฮ้าส์นี้ มันกว้างขวางและมีอุปกรณ์ครบครัน ต่างจากครัวที่คอนโดที่เล็กและแคบจนทำอะไรได้ไม่สะดวก ขยับแค่นิดเดียวก็แผ่นหลังก็ติดกับกำแพงอีกด้านแล้ว

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ไอรินได้ทำสิ่งที่ชอบมากขึ้น เธอได้ลองทำอาหารหลายอย่างที่จำได้ว่าเคยช่วยแม่ทำเมื่อตอนที่ยังเด็ก และบอสเองก็ดูเหมือนว่าจะชอบฝีมือเธอพอสมควร เขาไม่เคยบ่น ไม่เคยปฏิเสธอาหารที่เธอทำเลยแม้แต่ครั้งเดียว แถมยังจัดการจนเรียบ ไม่เคยเหลือทิ้งเลยสักครั้ง

“หน้าตาดี รสชาติก็ดี~”

ไอรินหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายภาพอาหาร ที่ถูกวางตกแต่งในจานอย่างสวยงาม เมนูวันนี้พิเศษกว่าทุกวัน เพราะไอรินได้ลองทำอาหารอิตาเลียนอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก หลังจากที่เคยเรียนระยะสั้น ๆ มาช่วงหนึ่ง

ไอรินหลงใหลทุกอย่างที่เป็นอิตาลี ทั้งภาษา ประวัติศาสตร์ อาหาร รวมถึงผู้คน สมัยเรียน เวลาว่างส่วนใหญ่ไอรินมักใช้มันไปกับการเรียนภาษาอิตาเลียนด้วยตัวเอง ดูหนัง ดูคลิปท่องเที่ยวประเทศอิตาลีมากมาย

น่าเสียดายที่เธอยังไม่เคยมีโอกาสได้ไปประเทศในฝันสักครั้ง ไอรินตั้งใจไว้ว่าก่อนอายุสามสิบ เธอจะพักจากงานแล้วท่องเที่ยวไปทั่วยุโรปเป็นเวลาสามเดือน และอิตาลีก็เป็นประเทศหลักที่ต้องไปให้ได้

“แต่ไม่รู้ว่าจะถูกปากลูกครึ่งอิตาลีหรือเปล่า”

เธอกังวลไม่น้อย พลชมีสายเลือดอิตาลีอยู่ในตัวครึ่งหนึ่ง ไม่รู้ว่าอาหารอิตาเลียนฝีมือคนไทยแท้อย่างเธอจะถูกปากเขาหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ หญิงสาวยกจานพาสต้าการ์โบนาราหอมกรุ่นไปวางบนโต๊ะทานข้าว เป็นเวลาเดียวกับที่พลชเดินลงมาจากห้องนอนพอดิบพอดี

“พาสต้าการ์โบนารา?”

“ค่ะ” ไอรินยิ้มเขิน “รินกลัวว่าถ้าทำอาหารไทยบ่อย ๆ แล้วบอสจะเบื่อ เลยลองทำอาหารอิตาเลียนบ้าง”

“หน้าตาดีนะ” ชายหนุ่มเอ่ยชมสั้น ๆ ก่อนจะนั่งลงตรงตำแหน่งของตัวเอง พยักหน้าเบา ๆ ให้ไอรินนั่งด้วยกัน

“บอสติได้เต็มที่เลยนะคะ รินอยากรู้ว่ามันเป็นยังไง”

“ถ้าไม่ดีล่ะ”

“ก็บอกว่าไม่ดีค่ะ”

“ถ้าห่วยมากล่ะ ห่วยจนทานไม่ได้ผมต้องทำยังไง”

“ก็.. ไม่ต้องทานต่อก็ได้ค่ะ” ไอรินหน้าหงอยลงเล็กน้อย ที่จริงเธอคาดหวังคำชมมากกว่า แต่ถ้ามันห่วยจริง ๆ ก็ต้องยอมรับมัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน