ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 29

“รินครับ หินอ่อนสเปกนี้น่าจะต้องเพิ่มงบอีกพอสมควรเลยครับ ผมพยายามหาแบรนด์ที่ถูกและดีแล้ว แต่หินอ่อนเกรด A+++ และต้องนำเข้าแบบนี้ราคาจะสูงกว่าปกติ ถ้ายอมลดเกรดลงมาหน่อย อาจจะได้ราคาที่ถูกกว่านี้เกือบครึ่งเลยครับ”

พลชเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร หัวคิ้วขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

ไอรินไปสนิทกับอินทีเรียคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงขั้นพูดคุยกันอย่างสนิทสนมขนาดนี้ ทำไมเขาไม่รู้อะไรเลย

“รินขอถามบอสก่อนนะคะนุ”

ไม่ใช่แค่นุกุลที่เรียกหาไอรินอย่างสนิทสนม แม้แต่ตัวเลขาของเขาเองก็พูดคุยกับอีกฝ่ายเหมือนรู้จักกันมานาน

ในฐานะที่เขาอยู่กับไอรินแทบจะยี่สิบยี่ชั่วโมง พลชอดสงสัยไม่ได้ว่าสองคนนี้ไปสนิทกันตอนไหน เขาไม่เคยเห็นไอรินออกไปเจอใครข้างนอกเลย กลางวันทำงาน เลิกงานก็กลับเพนท์เฮ้าส์ทันที ตกดึกก็ขึ้นเตียงกับเขา เอาเวลาที่ไหนไปใกล้ชิดกับคนอื่น

“บอสคะ”

พลชปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ เงยหน้าขึ้นสบตาเลขาสาวนิ่ง ๆ แต่ท่าทางที่ชายหนุ่มคิดไปเองว่าปกตินั้น ไอรินกลับสัมผัสได้ว่ามันมีความมาคุแปลก ๆ ซ่อนอยู่

ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ไอรินลืมเรื่องที่จะพูดไปจนหมด เอาแต่คิดไปต่าง ๆ นานาว่าตัวเองทำให้อะไรให้เจ้านายไม่พอใจหรือเปล่า

“ว่ายังไงไอริน เรียกแล้วทำไมไม่พูด”

บอสไม่พอใจจริง ๆ ด้วย

น้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ติดจะเหวี่ยงแบบนี้ไอรินไม่เคยได้ยินมาก่อน หญิงสาวตัวหดลงเหลือสองนิ้ว มั่นใจว่าคงเผลอทำอะไรให้เจ้านายโกรธเข้าแล้วจริง ๆ

“คือ รินแค่จะถามบอสว่า หินอ่อนเกรดที่บอสต้องการราคามันค่อนข้างสูงมาก บอสจะ..”

“สูงก็เอา”

“แต่มันมีอีกอันที่ราคาถูกกว่า ถ้าบอสยอมลงสเปกลงนิดหน่อย รินคิดว่า..”

“ผมบอกว่าจะเอา” พลชกดเสียงต่ำ มองเลยไปด้านหลังของเลขา อินทีเรียหนุ่มนั่งมองมาตาปริบ ๆ “แพงแค่ไหนก็ช่างมัน ผมอยากได้และต้องได้ คุณเข้าใจไหมครับ คุณนุกุล”

“อ่า คะ ครับคุณพลช”

นุกุลที่ถูกเหวี่ยงโดยไม่รู้ว่าทำผิดอะไรรีบพยักหน้ารับเร็ว ๆ เขาไม่อยากมีปัญหากับพลช คนที่มีอำนาจมากมายขนาดนี้ไม่เหมาะที่จะต่อกรด้วยจริง ๆ

อีกอย่าง มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรด้วย ที่จริงเขาไม่น่าเสนอหน้าแนะนำแบรนด์ที่ถูกกว่าให้เลย เพราะต่อให้ราคาสูงกว่านี้อีกสิบเท่า อีกฝ่ายก็คงมีกำลังจ่าย

หลังจากนั้นเสียงพูดคุยของเลขาและอินทีเรียก็เบาลง ทั้งคู่ต้องคุยงานกันแบบกระซิบ เพราะคิดว่าเมื่อครู่พวกเขาเสียงดังเกินไปจนทำให้พลชอารมณ์เสีย แต่ยิ่งทำแบบนั้นซีอีโอหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เพราะจากที่ตอนแรกไอรินกับนุกุลนั่งโซฟาคนละตัว ตอนนี้กลับย้ายไปนั่งตัวเดียวกัน ถึงจะเว้นระยะห่างพอสมควร และเนื้อตัวไม่ได้แตะต้องกันเลย แต่ในสายตาของพลชก็ยังใกล้ชิดกันเกินไปอยู่ดี

พลชข่มอารมณ์ไม่พอใจของตัวเองไว้ เขาก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารโดยไม่สนใจทั้งคู่อีก ปล่อยให้นุกุลกับไอรินนั่งคุยงานไปเหงื่อตกไป โดยเฉพาะนุกุลที่แอบปาดเหงื่อต่อหลายครั้งหลายครั้ง เขาสัมผัสได้ถึงความกดดันจากเจ้าของห้อง ทั้ง ๆ ที่พลชไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

ไม่รู้ทำไม แต่นุกุลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกหมายหัว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน