ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 30

เลขาของเขารักสุขภาพมาก เธอไม่เคยทานอาหารผิดเวลา พออยู่กับไอรินบ่อย ๆ พลชก็ต้องทานข้าวให้ตรงเวลาไปด้วย ชายหนุ่มเดินไปนั่งบนโซฟา หยิบช้อนมาถือไว้เตรียมจัดการอาหารตรงหน้า

“คุณไอรินไม่ได้รอผมหรอกครับบอส”

“หมายความว่ายังไง” มือที่กำลังจะตักอาหารชะงักงัน พลชเงยหน้าขึ้นมองคนสนิทนิ่ง ๆ “วิลล์?”

“คุณไอรินเธอออกไปทานมื้อเที่ยงกับคุณนุกุลครับ”

มือที่จับด้ามช้อนหลวม ๆ กำแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะคลายลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อืม ไปพักได้แล้ว”

“ครับบอส”

หลังจากที่ในห้องเหลือแค่ตัวเองพลชก็ลุกขึ้นยืน เขาไม่ได้แตะต้องอาหารแม้แต่คำเดียว เพราะพอได้ยินว่าไอรินออกไปทานข้าวกับอินทีเรียคนนั้น ความอยากอาหารก็หายไปในพริบตา พลชกลับไปนั่งทำงานต่อ ปล่อยให้อาหารที่วิลล์ยกมาเย็นชืดลง

ทำไมไอรินถึงออกไปข้างนอกกับนุกุล ทำไมถึงไม่บอกเขาสักคำ แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกไม่พอใจแบบนี้ด้วย

นั่นสิ ทำไมเขาต้องไม่พอใจ?

ในเมื่อสัญญาที่มีมันผูกมัดได้แค่ร่างกาย ไม่ใช่จิตใจ ก็ไม่แปลกอะไรถ้าไอรินจะเปิดใจให้คนอื่นในระหว่างที่ยังเป็นของเขา พลชไม่ควรรู้สึกไม่พอใจอะไรทั้งนั้น เพราะวันหนึ่งเขาเองก็จะทำไม่ต่างจากเธอ

คิดได้แบบนั้น ความร้อนรุ่มในใจก็เบาบางลง

.

.

ความใกล้ชิดระหว่างไอรินกับนุกุลไม่ได้เป็นอย่างที่พลชคิดแม้แต่น้อย หญิงสาวไม่ได้มีใจให้อีกฝ่าย ส่วนนุกุลเองก็ไม่ได้เข้ามาจีบ ทุกครั้งที่พูดคุยกันก็ไม่พ้นเรื่องงาน พวกเขาวางความสัมพันธ์ใว้ในระดับเพื่อนเท่านั้น

ห้องทำงานเริ่มต้นรีโนเวทเป็นวันแรก พลชต้องย้ายออกไปใช้ห้องอื่นชั่วคราว ไอรินเองก็ต้องตามเจ้านายไป สลับกับคอยดูงานที่ช่างกำลังเร่งทำให้ทันเวลาสองอาทิตย์ที่พลชยื่นคำขาดมา

ห้องทำงานชั่วคราวเป็นกระจกใส สามารถมองเห็นคนข้างนอกได้ตลอดเวลา พลชเลยได้เห็นว่าอินทีเรียคนนั้นแวะเวียนมาหาไอรินหลายต่อหลายครั้ง ท่าทางพูดคุยกันถูกปากน่าดู ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะจนคนมองหงุดหงิด เผลอกดอินเตอร์คอมเรียกให้เธอเข้ามาหา

แต่พอไอรินมายืนตรงหน้า พลชกลับพูดอะไรไม่ออก

“บอสเรียกริน มีอะไรหรือเปล่าคะ”

พลชไม่ยอมตอบคำถามนั้น เขาเงียบไปนานจนไอรินคิดว่าบอสไม่สบายหรือเปล่า เธอถือวิสาสะเดินอ้อมไปฝั่งเดียวกับเขา วางมือบนหลังมือเจ้านายหนุ่มเพื่อวัดอุณหภูมิคร่าว ๆ

“บอสไม่สบายหรือเปล่าคะ หรือว่าปวดหัว ให้รินเอายามาให้ไหมคะ”

พลชยังคงปิดปากเงียบ ไอรินก็ยิ่งร้อนใจ

“ขอโทษนะคะ รินขออนุญาต” ไอรินเอ่ยแผ่วเบา ก่อนจะยื่นมือเข้าไปใกล้ใบหน้าคม วางหลังมือทาบไปบนหน้าผากสะอาดสะอ้าน “บอสตัวร้อนนี่คะ ให้ริน.. อ๊ะ!”

ร่างบางถูกดึงไปนั่งบนตักกว้างโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ไอรินร้องอุทานด้วยความตกใจ รีบคล้องแขนกับต้นคอแกร่งเพราะกลัวตก

เอวคอดถูกโอบรัดแนบแน่น ชนิดที่ว่าต่อให้ไอรินไม่ยึดคออีกคนไว้ เธอก็ไม่มีวันตกแน่นอน

“บะ บอส”

“หืม”

“นี่ที่ทำงานนะคะ”

ไอรินสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ดุนดันก้นของตัวเองอยู่ สองเดือนที่ทำงานด้วยกันมาเธอไม่ได้ไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้ว แต่นอกจากวันนั้นบอสก็ไม่เคยแตะต้องเธอในที่ทำงานอีก มันเลยอดแปลกใจไม่ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน