ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 50

(แล้วเป็นใครล่ะลูก)

พิมพ์ดาวถามด้วยความสงสัย ลูกชายเธอไม่เคยคบหากับใครจริงจังมาก่อน มีบ้างที่ปลดปล่อยตามประสาผู้ชาย แต่พลชไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับใครนาน ๆ ตอนนี้ที่เห็นก็มีแค่คนเดียว

เลขาคนนั้น ไอริน

“เธอชื่อแพทริเซีย ลูกสาวท่านทูตที่ผมไปงานเลี้ยงเมื่อคืนก่อนครับ”

(ลูกสาวท่านทูตงั้นเหรอ)

“ครับ”

(ดีน ก่อนกลับเพนท์เฮ้าส์แวะมาหามัมหน่อยได้ไหม เราไม่ได้เจอหน้ากันสักพักแล้วนะ)

พลชไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่จู่ ๆ มารดาก็เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน เพราะเขารู้ว่ามัมไม่ได้เปลี่ยนเรื่อง แต่มันคือเรื่องเดียวกันต่างหาก

“ครับมัม ผมจะแวะไปหาก่อนกลับเพนท์เฮ้าส์”

.

.

บ้าน ไม่สิ.. คฤหาสน์หลังโตของตระกูลแม็กซ์เวล กินเนื้อที่กว่าสิบไร่ในกรุงเทพฯ ตัวคฤหาสน์ถูกสร้างเป็นสไตล์ยุโรปตามเชื้อชาติของเจ้าของ มีห้องนอนมากกว่าสิบห้อง ภายในรั้วมีทะเลสาบเป็นของตัวเอง สระว่ายน้ำทั้งในร่มและกลางแจ้ง มีโรงยิม ห้องดูหนังกึ่ง ๆ โรงหนัง ห้องนั่งเล่น ห้องหนังสือ ห้องกระจก และสนามบาสอยู่ภายในรั้วสูงลิบนั้น ใหญ่โตโอ่อ่าสมกับเป็นตระกูลมหาเศรษฐีที่มีอิทธิพลหนึ่งในสิบของประเทศ

ไอรินอ้าปากค้างตั้งแต่เห็นรั้ว จนกระทั่งรถคันงามแล่นเข้ามาในตัวคฤหาสน์ ใช้เวลานานพอสมควรจากรั้วเข้ามาถึงประตูของบ้านจริง ๆ ระหว่างทางเต็มไปด้วยต้นไม้และประติมากรรมสวยงามมากมาย มองปราดเดียวก็รู้ว่าเจ้าของบ้านเป็นคนเชื้อสายอะไร และรักศิลปะมากแค่ไหน

พลชลอบมองเลขาสาวที่ดูตื่นตาตื่นใจกับทุกสิ่ง ดวงตาคู่งามเป็นประกายทุกครั้งที่ได้เห็นศิลปะมากมายที่บ่งบอกถึงความเป็นอิตาลี ประวัติที่เธอเขียนว่าคลั่งไคล้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับอิตาลีคงไม่เกินจริง

ถ้าได้ไปเยือนประเทศในฝันจริง ๆ จะตื่นเต้นแค่ไหน

“ในบ้านมีอีกเยอะ แด๊ดชอบสะสมของเก่า ๆ เข้าไปแล้วคุณจะตื่นเต้นกว่านี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

เลขาของเขามีหลายร่างในคนเดียวกัน บางครั้งก็จริงจังเหมือนคนแก่ บางครั้งเย้ายวนเป็นสาวเต็มตัว แต่บางครั้งก็ชอบทำตัวเหมือนเด็ก ๆ

“เอ๋ รินเข้าไปในบ้านได้ด้วยเหรอคะ”

“ได้สิ คุณเป็นเลขาของผม”

ไอรินหลบสายตาเจ้านายพร้อมกับแก้มทั้งสองข้างที่แดงปลั่ง เลขาของผม ทั้ง ๆ ที่เป็นคำพูดปกติ แต่ไอรินกลับรู้สึกดีกับมัน

เหมือนว่าเธอเป็นของเขาแค่คนเดียว

“ถึงแล้ว”

ไมค์ลงมาเปิดประตูรถให้เจ้านาย ทันทีที่ประตูเปิดออก พลชก็ได้เห็นรอยยิ้มหวานจับใจของคนเป็นแม่ พิมพ์ดาวที่คิดถึงลูกแทบขาดใจ รีบเดินเร็ว ๆ เข้าไปโอบกอดลูกชายตัวโต ทั้งกอดทั้งหอมหลายครั้งด้วยความคิดถึง

“คิดถึงที่สุด”

“มัมครับ” พลชโอบเอวบางไว้หลวม ๆ เพื่อให้มารดาหยุดฟัดเขาเสียที “ผมรู้แล้วครับว่ามัมคิดถึง”

“แล้วดีนคิดถึงมัมบ้างไหม”

“คิดถึงสิครับ”

“แล้วทำไมไม่หอมแก้มมัมเหมือนทุกที”

พลชอึกอัก เขาทำตัวไม่ถูกเพราะรู้ว่าที่ตรงนี้ไม่ได้มีแค่คนคุ้นเคยที่เห็นเรื่องแบบนี้เป็นปกติ แต่มีใครอีกคนที่เพิ่งได้มาเหยียบที่นี่เป็นครั้งแรกด้วย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน