ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 53

“บอส!”

“มาแล้ว”

พลชขยับออกห่างจากไอรินเมื่อได้ยินเสียงบิดาดังมาแต่ไกล ส่วนไอรินก็รีบหันกลับไปล้างผักต่อด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

“อ้าว ดีน ทำอะไรอยู่เหรอ”

“แด๊ดไปเอาอะไรมาครับ”

พลชไม่ตอบคำถามแถมยังเปลี่ยนเรื่อง คนเป็นพ่อหรี่ตาลงน้อย ๆ แต่สุดท้ายฟิลิปโปก็ไม่ได้คาดคั้นต่อ เขาชูของในมือให้ลูกชายดู

“ไวน์แดงของปี 1991 แด๊ดจะเอามาเปิดในดินเนอร์วันนี้”

“ไหนว่าหวงไงครับ”

“ก็หวงนะ แต่แด๊ดอยากให้รินได้ชิมไวน์ของอิตาลี ตัวนี้สามสิบกว่าปีแล้วนะริน รับรองว่าอร่อยแบบที่ไม่เคยดื่มที่ไหนมาก่อนแน่นอน”

“เอ่อ..”

ไอรินหันกลับไปมองขวดหรูหราในมือใหญ่ เธออึกอัก เพราะไม่ค่อยถูกกับของมึนเมาเท่าไหร่ แต่พอเห็นสีหน้าคาดหวังของคุณแด๊ดก็ปฏิเสธไม่ลง

“ขอบคุณนะคะ รินจะลองดื่มดู”

“แล้วจะติดใจ” ฟิลิปโปขยิบตา วางขวดไวน์ลงเบา ๆ อย่างทะนุถนอม ก่อนจะกลับไปจัดการอาหารมื้อเย็นต่อ

พลชมองหน้าไอริน หญิงสาวรีบหลบตาเพราะยังเขินกับสิ่งที่เจ้านายหนุ่มพูดก่อนหน้า คนที่ยอมรับได้อย่างหน้าตาเฉยว่าเซ็กซ์จัด ลอบมองพ่อที่ไม่ได้สนใจทางนี้ แล้วใช้จังหวะนั้นบีบก้นงอนเบา ๆ

ไอรินสะดุ้ง หันไปมองอีกทีคนขี้แกล้งก็เดินออกไปแล้ว ทิ้งให้เธอหน้าแดงจัดจนคุณแด๊ดถามว่าไม่สบายหรือเปล่า

คนนิสัยไม่ดี

.

.

หกโมงเย็นอาหารทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย วันนี้อาหารที่เจ้าของบ้านลงมือเองเป็นอาหารอิตาเลียนแท้ ๆ แต่สิ่งที่เป็นไฮไลท์สำคัญไม่ใช่อาหาร แต่เป็นไวน์อายุกว่าสามสิบปีที่ฟิลิปโปหวงแหนที่สุด

ชายวัยกลางคนรินไวน์แจกจ่ายทุกคน ยกเว้นวิลล์ที่โดนสั่งห้ามเพราะต้องขับรถกลับเพนท์เฮ้าส์ และนั่นทำให้ชายหนุ่มหงอยเหงากว่าใครในโต๊ะนี้

ตระกูลแม็กซ์เวล ภายนอกเหมือนเข้าถึงยากและสูงส่ง แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าของบ้านยินดีให้คนสนิทนั่งทานข้าวด้วยกันแบบนี้เสมอ ไมค์กับวิลล์ถูกชวนขึ้นโต๊ะทุกครั้งที่มาบ้านหลังนี้ เพราะถือว่าเป็นคนสนิทของลูกที่ทำงานด้วยกันมามากกว่าสิบปี

ส่วนไอรินที่ถึงจะทำงานได้ไม่นาน แต่เธอได้สิทธิพิเศษเพราะถูกใจเจ้าของบ้านทั้งสอง มาแค่ครั้งแรกก็ได้ร่วมโต๊ะกับเหล่าเจ้านายแล้ว และแน่นอนว่าตอนแรกไอรินปฏิเสธ แต่ก็ขัดทั้งสองคนไม่ได้

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความคึกครื้น ทุกคนแย้มยิ้มกับมื้ออาหารที่แสนอร่อย แม้แต่วิลล์ที่เสียใจเพราะไม่ได้ลองดื่มไวน์สามสิบปียังยิ้มออกมาได้

“อร่อยไหมคะหนูริน” พิมพ์ดาวถามหญิงสาวข้างกาย ไอรินไม่ค่อยพูดหลังจากจิบไวน์ไปสองสามอึก

“อร่อยค่ะ” เธอยิ้มหวาน ดวงตาหยาดเยิ้มกว่าปกติ แต่การพูดจายังคงเหมือนเดิม “ขอบคุณนะคะที่ชวนรินทานมื้อเย็นด้วย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน