ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 65

“ใช่ครับ”

“ลำบากคุณแย่เลย” ไอรินหน้าจ๋อยลง เธอไม่น่าสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นเลย

ที่จริงเธอกลับเองก็ได้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยนั่งรถคนเดียวเสียเมื่อไหร่ แต่ตั้งแต่มาทำงานกับพลชไอรินก็ไม่เคยต้องนั่งรถโดยสารสาธารณะอีกเลย อย่างขามาวิลล์ก็มาส่ง แต่เพราะไม่อยากรบกวนอีกฝ่ายเธอจึงไม่ได้โทรตามให้วิลล์มารับ

อีกอย่าง วิลล์ต้องรอรับบอสกับคุณแพทริเซียด้วย คงไม่มีเวลามารับเธอที่เป็นแค่เลขา

พอคิดถึงบอสไอรินก็อดหยิบมือถือขึ้นมาดูไม่ได้ ไม่มีสายเรียกเข้าเพิ่มเติมแล้ว ป่านนี้เขาคงกำลังใช้เวลากับแพทริเซีย จนไม่สนใจแล้วว่าเธอไม่ได้รับสาย

“เฮ้อ..”

“คุณดูมีเรื่องกลุ้มใจนะครับ” มาร์ตินไม่ได้ถามว่าเธอกลุ้มใจเรื่องอะไร เขารู้ดีว่าไอรินยังไม่ได้ให้ความไว้วางใจถึงขั้นนั้น

ดังนั้นเขาจึงไม่คิดล้ำเส้น ค่อยเป็นค่อยไปก็ไม่เสียหายอะไร

“นิดหน่อยค่ะ เรื่องงาน”

“อย่าเครียดมากนะครับ คุณเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่า”

ไอรินพยักหน้ารับ ฝืนยิ้มให้หนุ่มผมทองบาง ๆ ก่อนจะหันออกไปมองนอกหน้าต่าง กระจกรถมีหยดน้ำเกาะเพราะฝนเริ่มโปรยปรายลงมา หญิงสาวอดคิดถึงเจ้านายหนุ่มไม่ได้ ไม่รู้ว่าฝนตกแบบนี้เขาจะเปียกหรือเปล่า..

.

อีกด้านหนึ่ง พลชนั่งนิ่งบนรถหรู ใบหน้าหล่อเหลาราบเรียบไร้ความรู้สึก แต่มือทั้งสองข้างกำลังกำแน่นบนหน้าขาด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น เหมือนพร้อมจะระเบิดออกมาตลอดเวลา

“บอสครับ รถเลี้ยวไปทางเพนท์เฮ้าส์ครับ”

“ตามไป”

วิลล์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาขับตามรถคันข้างหน้าไปโดยทิ้งระยะห่างพอสมควรตามคำสั่งของเจ้านาย ไม่รู้ว่าวันนี้มันวันซวยอะไร ตั้งแต่ไปรับพลชที่โรงแรม เขาก็ถูกสั่งให้ขับไปร้านที่ไอรินกินข้าวแทนกลับเพนท์เฮ้าส์ เดาว่าบอสคงอยากไปรับคุณเลขา แต่พอไปถึง กลับเห็นไอรินและชายหนุ่มอีกคนขึ้นรถเก๋งคันหนึ่งไปด้วยกัน

บรรยากาศในรถเย็นยะเยือกขึ้นทันที แต่ถึงอากาศจะเย็น คนเป็นลูกน้องอย่างวิลล์กลับเหงื่อแตกผลั่ก ๆ บอสออกคำสั่งให้ตามรถคันนั้นไปห่าง ๆ ค่อยยังชั่วที่รถไม่ได้ออกนอกเส้นทางไปไหน แต่เลี้ยวกลับเพนท์เฮ้าส์ตามปกติ

ที่ไม่ปกติก็จะมีแต่บอสของเขานี่แหละ

รถเก๋งคันนั้นจอดที่หน้าตึกสูง ไอรินก้าวออกมาจากรถ ก้มตัวลงไปพูดคุยกับคนด้านในสองสามประโยค ก่อนจะก้าวเข้าตึกไปโดยที่ไม่ได้แวะที่ไหนอีก

“บอสครับ เอายังไงดี”

“ฉันจะกลับห้อง”

“ครับ”

ที่จอดรถของพลชอยู่ที่ชั้นสิบห้า เขาแตะคีย์การ์ดกับลิฟต์ แสกนลายนิ้วมือ ก่อนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ตาคมมองตัวเลขที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ จนถึงชั้นที่เขายืนรออยู่

“บอส..”

ชายหนุ่มเมินคนด้านใน ก้าวขายาว ๆ เข้าไปยืนอีกมุมของห้องโดยสาร ปิดปากเงียบระหว่างที่ลิฟต์กำลังพาทั้งคู่ขึ้นไปยังชั้นที่พักอาศัย

ไอรินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตั้งแต่ทำงานกับพลชมาเธอไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน และที่สำคัญ.. เธอคือต้นเหตุของทุกอย่าง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน