ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 64

“ไม่รับเหรอครับ”

“หืม?”

“นั่นน่ะ” นุกุลพยักเพยิดไปที่มือถือเครื่องบางที่สั่นไม่หยุด “ไม่รับเหรอครับ เจ้านายโทรมานะ”

“ไม่ค่ะ นี่มันนอกเวลางานนะคะ รินไม่รับสายบอสนอกเวลางานค่ะ” ไอรินตอบยิ้ม ๆ ราวกับไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย

อย่างเธอน่ะเหรอจะไม่รับสายพลช งานของเธอมีคำว่านอกเวลางานที่ไหนกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาไอรินต้องพร้อมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เขาเรียกเมื่อไหร่ก็ต้องไปหา ถ้าโทรมา ต่อให้ยุ่งแค่ไหนก็ต้องรับสาย

สามเดือนที่ผ่านมามันเป็นแบบนี้ตลอด แต่วันนี้ไอรินกลับไม่อยากรับสายอีกฝ่าย และปล่อยให้มือถือสั่นอยู่แบบนั้น

สุดท้ายก็เงียบไปเอง

ไอรินเลิกสนใจมือถือ เธอหันไปพูดคุยกับทีมงานของนุกุลอย่างสนิทสนม ถึงไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ แต่ทุกคนล้วนคุยเก่ง ไม่มีจังหวะให้ต้องรู้สึกอึดอัดเลย ไอรินถึงได้รู้สึกสบายใจ

ร้านอาหารกึ่งบาร์ ด้านนอกที่ไอรินและคนอื่น ๆ นั่งอยู่เป็นส่วนของร้านอาหารปกติ แต่เมื่อก้าวเข้าไปด้านในบรรยากาศจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง บาร์ที่นี่เปิดเพลงฟังสบาย และมีเครื่องดื่มมึนเมาหลากหลาย ที่นุกุลเลือกที่นี่เพราะทีมงานลงความเห็นกันว่า หลังกินข้าวเสร็จแล้วจะไปดื่มกันต่อ มาร้านนี้ทีเดียวจะได้ไม่ต้องขับรถไปที่อื่นให้วุ่นวาย ส่วนไอรินตั้งใจว่าจะกลับหลังจากมื้อเย็นจบลง เพราะรู้ว่าตัวเองกับแอลกอฮอล์เป็นของต้องห้ามกัน

หลังจากมื้อฉลองจบลง ทีมงานทุกคนล้วนพุ่งตัวเข้าไปในบาร์เพื่อปลดปล่อยหลังจากทำงานหนักมานาน เหลือแค่ไอรินและนุกุลที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม อินทีเรียหนุ่มลอบสังเกตท่าทางของไอริน ดูเหมือนว่าเพื่อนคนนี้กำลังมีเรื่องไม่สบายใจ ท่าทางของเธอไม่ร่าเริง เอาแต่มองมือถือด้วยสายตาที่หม่นหมองแปลก ๆ

“ริน เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“เปล่าค่ะ” ไอรินตอบกลับแทบจะทันที เธอฝืนยิ้มให้เพื่อน แต่เมื่อถูกจ้องกลับมารอยยิ้มที่มีก็ค่อย ๆ จางหายไป

“ริน ถ้าไม่รังเกียจ ระบายให้ผมฟังได้นะ”

นุกุลไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับเรื่องของชาวบ้านเลย แต่ไหนแต่ไรเขามักจะหนีความวุ่นวายทุกอย่างอยู่แล้ว แต่ไอรินคือเพื่อน เขาจะปล่อยให้เพื่อนเศร้าแบบนี้ได้ยังไง

“นุไม่อยากฟังเรื่องของรินหรอก”

ไอรินปฏิเสธอ้อม ๆ จะให้เธอเล่าอะไร ให้บอกกับนุกุลว่าตัวเองเป็นคู่นอนของเจ้านายตัวเอง แล้วดันเผลอชอบเขาขึ้นมา ในตอนที่เขากำลังจะเริ่มต้นดูใจกับคนที่คู่ควรอย่างนั้นเหรอ

นุกุลไม่ควรต้องมารับรู้เรื่องราวน่าอายแบบนี้

“เอาเป็นว่าถ้ารินทนไม่ไหวแล้วอยากระบายกับใครซักคน รินเลือกผมได้นะ ผมจะอยู่ตรงนี้เสมอ”

“ขอบคุณนะคะ” ไอรินยิ้มจนตาปิด นุกุลเป็นเพื่อนที่ดีมากจริง ๆ เขาไม่เซ้าซี้ ไม่ล้ำเส้น และให้เกียรติเธอเสมอ

เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ

“แล้วนี่รินจะกลับเลยไหมครับ”

“กลับเลยค่ะ สองทุ่มกว่าแล้ว รินไม่อยากกลับดึก”

“กลับยังไงครับ มีใครมารับหรือเปล่า”

ไอรินส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ไม่มีค่ะ แต่เดี๋ยวรินเรียกรถ..”

“ใช่คุณไอรินจริง ๆ ด้วย!”

ไอรินหันไปตามเสียงนั้น ก่อนจะพบกับเจ้าของเส้นผมสีสว่างไสว และรอยยิ้มกว้างที่แสนเจิดจ้า ใช้เวลานึกไม่ถึงเสี้ยววินาทีไอรินก็จำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือใคร

“คุณมาร์ติน?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน