ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 83

“บอสเรียกหาฉันทำไมวะไมค์” วิลล์ที่เพิ่งมาถึงหน้าห้องทำงานเจ้านาย เอ่ยถามไมค์ที่กำลังคุยงานกับไอรินอย่างเคร่งเครียด

“ไม่รู้เหมือนกัน”

ไมค์ตอบผ่าน ๆ ก่อนจะหันไปคุยงานต่อ จนกระทั่งไอรินลุกจากไป เขาก็พบว่าวิลล์ยังยืนอยู่ที่เดิม

“ทำไมยังไม่เข้าไปอีก”

“กลัวว่ะ” วิลล์ยื่นมือให้เพื่อนดู มันสั่นเทาขัดกับภาพลักษณ์ชายหนุ่มตัวโต “ไม่รู้ว่าวันนี้จะโดนอะไรอีก”

ไมค์ส่ายหน้าเบา ๆ เขาเห็นใจเพื่อน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงดี

ช่วงนี้บอสอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จากที่ปกติเข้มงวดอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งหนักกว่าเก่า แค่ส่งงานช้าไม่ถึงนาทีก็เตรียมใจได้เลยว่าต้องถูกต่อว่า ขนาดไมค์ที่แทบไม่เคยถูกตำหนิยังไม่รอด

ทั้งสองสบตาอย่างรู้กัน คนนอกอย่างพวกเขามองปราดเดียวก็รู้แล้ว ว่าสาเหตุที่ทำให้อารมณ์เจ้านายไม่คงที่คืออะไร ส่วนเจ้าตัว.. บอสอาจจะไม่รู้จริง ๆ หรือรู้.. แต่ไม่ยอมรับมัน

ไมค์วางมือลงบนไหล่กว้างของเพื่อนสนิท บีบเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ

“รีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวจะยิ่งหนัก”

“เฮ้อออ! เออ” วิลล์ปลงตก หลังประตูบานหรูนั้นเป็นเหมือนแดนประหารสำหรับเขา “เลิกงานแล้วไปดื่มกันหน่อยนะไมค์ เครียดว่ะ”

“อืม”

วิลล์สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนจะกลั้นใจเปิดประตูเข้าไปอย่างคนที่ไร้ทางเลือก

อย่างมากก็แค่ตายล่ะวะ

.

.

ร่างบอบบางในชุดสูทสุภาพก้าวเท้าออกจากลิฟต์ตัวใหญ่ สองมือหอบหิ้วข้าวของมากมาย ที่ซื้อมาตุนไว้สำหรับหนึ่งอาทิตย์ต่อจากนี้ เมื่อมาถึงที่หมายไอรินก็วางของทั้งหมดลง นิ้วเรียวกดรหัสปลดล็อกทั้งสิบหลักด้วยความคล่องแคล่วคุ้นเคย

ตื๊ด!

“เอ๊ะ!” ใบหน้าสวยฉายแววฉงน “ทำไมรหัสผิดล่ะ”

เธอลองกดอีกครั้งผลก็ออกมาเป็นเหมือนเดิม ไอรินกดรหัสห้องตัวเองผิด ยิ่งคิด ก็ยิ่งไม่เข้าใจ รหัสนี้ก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอ

จนกระทั่งเธอนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ นิ้วเรียวจิ้มตัวเลขทั้งหมดใหม่ แล้วมันก็ได้ผล ประตูห้องเปิดออกทันทีเพราะรหัสนั้นถูกต้อง

ทว่า.. คนที่กดรหัสถูกกลับมีสีหน้าเหมือนกำลังกินยาขม ไอรินย่อตัวลงหยิบของขึ้นมาถือ ผลักบานประตูเข้าไปด้วยท่าทางเหม่อลอยไร้ชีวิตชีวา

รหัสที่เธอกดรอบแรก ไม่แปลกเลยถ้ามันจะไม่ถูกต้อง เพราะมันไม่ใช่รหัสของคอนโดเธอ แต่เป็นรหัสเพนท์เฮ้าส์ของใครบางคนต่างหาก

หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ย้ายออกมาจากที่นั่น ไอรินกวาดตามองคอนโดของตัวเองที่อยู่อาศัยมาเป็นปีด้วยความไม่คุ้นเคย ทั้ง ๆ ที่ห้องนี้เธอตกแต่งเองทั้งหมด ไม่ว่าจะโซฟา หรือต้นไม้ปลอมที่วางอยู่บนโต๊ะกลางโซฟาเธอก็เป็นคนเลือกเองทั้งนั้น น่าเศร้าที่ในตอนนี้ทุก ๆ อย่างกลายเป็นสิ่งที่ดูแปลกหูแปลกตาไปหมด

โซฟาสีเบจตัวนั้นดูไม่คุ้นตาเพราะไม่ใช่สีดำ ต้นไม้ปลอม ๆ นั่นก็ควรเป็นต้นไม้จริง หรือแม้แต่หมอนอิงนั่นก็ต้องมีมากกว่านี้

เหมือนทุกอย่างในห้องถูกซ้อนทับด้วยภาพของเพนท์เฮ้าส์ ที่ไอรินใช้อยู่อาศัยมาครึ่งปีทั้งหมด มองไปทางไหนก็ไม่คุ้นเคย เหมือนว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านที่ไอรินเคยรู้จักมาก่อน

แต่ที่นั่นก็ไม่ใช่บ้านของเธอเหมือนกัน

“แย่..”

มันแย่มากจริง ๆ แย่ที่ถึงแม้ว่าจะย้ายออกมาแล้ว แต่ความรู้สึกที่มีต่อเขากลับไม่ลดลงแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม.. เหมือนมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกโหยหาอ้อมแขนนั้นมากกว่าเดิม

หรือว่าบางที.. การหนีในครั้งนี้อาจจะไม่เพียงพอ

หรือว่ามันจะถึงเวลาแล้ว.. ที่เธอควรหนีไปให้ไกล จนกว่าความรู้สึกทุกอย่างจะหายไปตามกาลเวลา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน