ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 84

วิลล์ค้อมตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะก้าวจากไปโดยไม่เหลียวหลังกลับไปมองอีก ทิ้งให้เจ้านายหนุ่มหอบหายใจด้วยความโกรธ

เขาโกรธที่ถูกลูกน้องล้ำเส้น ไม่ใช่เพราะสิ่งที่วิลล์พูดเป็นเรื่องจริง

เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ พลชควบคุมลมหายใจให้กลับมาเป็นปกติ เขามองประตูบานนั้นเนิ่นนานเกือบนาที กว่าจะยอมออกปากให้คนนอกเข้ามาได้

หวังว่าจะไม่ใช่วิลล์ที่วกกลับมาพูดจาไร้สาระอีกครั้ง

“ขออนุญาตค่ะ”

“ไอริน”

พลชมองคนที่เดินเข้ามาเหมือนถูกสะกด เลขาสาวที่ตั้งแต่ย้ายออกไปก็แทบไม่ได้พูดคุยกันอีกเลยนอกจากเรื่องงาน หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรง นี่เป็นครั้งแรกหลังจากวันนั้น ที่ไอรินเข้ามาในห้องนี้โดยที่ไม่มีเรื่องงานเข้ามาเกี่ยวข้อง

“ไอริน” เขาพยายามควบคุมมุมปากไม่ให้ยกขึ้นอย่างยากลำบาก “มีอะไรหรือเปล่า”

ชายหนุ่มไม่สามารถเก็บสายตาที่เป็นประกายเอาไว้ได้ เขาสบตาไอรินพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว ก่อนที่มันจะผ่อนกำลังลงอย่างช้า ๆ เมื่อมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นแล้วพบเจอแต่ความว่างเปล่า

ไม่มีความยินดียินร้าย ไม่มีความรู้สึกใด ๆ ในดวงตาคู่นั้น ไอรินสาวเท้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะวางบางอย่างลงบนโต๊ะตรงหน้า

“..อะไร”

พลชถาม เสียงเตือนลึก ๆ ในใจ กำลังร้องบอกว่าอย่าเปิดซองสีขาวนั่น..

อย่าเปิดเด็ดขาด

“รินต้องการลาออกค่ะ”

“..อะไรนะ”

พลชถามเสียงแผ่ว หลุบตามองซองขาวตรงหน้าด้วยสายตาปวดร้าว มือใหญ่กำแน่นเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว เขาไม่รู้ว่าทำไม...ก้อนเนื้อในอกซ้ายมันต้องบีบรัดอย่างรุนแรงขนาดนี้ด้วย

“ขอโทษค่ะบอส แต่รินคงไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้แล้ว รินขอไม่รับเงินเดือนเดือนนี้นะคะ เพราะรินต้องการให้บอสอนุมัติโดยเร็วที่สุด”

“ทำไม”

“รินไม่เหมาะสม..”

“เพราะเรื่องแพทริเซียเหรอ”

พลชถามเสียงแผ่ว เขาเงยหน้าขึ้นสบตาคู่นั้น ดวงตาของไอรินเด็ดเดี่ยว มั่นคงและไม่มีความหวั่นไหวใด ๆ ต่างจากเขาอย่างสิ้นเชิง

“ไม่ใช่ค่ะ” ไอรินส่ายหน้ายิ้ม ๆ “รินแค่อยากกลับไปอยู่กับแม่ รินคิดว่าที่นั่นน่าจะเหมาะกับรินมากกว่า”

“.....”

“ส่วนนี่.. รินคงไม่ได้ใช้แล้ว รินขอคืนให้บอสนะคะ”

พลชรับซองสีขาวอีกซองมาถือไว้ ครั้งนี้เขาค่อย ๆ แกะมันออกช้า ๆ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มสั่นไหวอย่างรุนแรงเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน

“รินขอบคุณนะคะที่บอสเมตตารินมาตลอด บอสไม่เคยไม่ให้เกียรติรินเลย รินโชคดีค่ะที่ได้เจอบอส”

ไอรินยิ้มกว้างในขณะที่หัวใจกำลังร้องไห้และแตกสลาย ไม่ง่ายเลยที่ต้องทำเหมือนว่าไม่เป็นอะไร ทั้ง ๆ ที่ข้างในบอบช้ำแบบนี้ แต่เธอมั่นใจว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุดแล้ว มันดีทั้งกับเขา เธอ และแพทริเซีย

ก่อนเดินเข้ามาในห้องนี้ ไอรินเกิดความรู้สึกลังเลขึ้นอีกครั้ง เธออยากจะทำงานกับพลชต่อไป แต่พอนึกถึงวันที่ต้องเผชิญหน้ากับแพทริเซีย ไอรินก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ รวมถึงหัวใจของเธอมันก็ไม่ได้แข็งแรงพอ ให้ทนมองดูคนที่ตัวเองรักไปรักกับคนอื่นได้

แยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง จนกว่าจะถึงวันที่พลชกับแพทริเซียแต่งงานกัน วันนั้นไอรินภาวนาให้ตัวเธอเข้มแข็งพอ แล้วกลับมาอวยพรทั้งคู่ในวันที่สำคัญที่สุดด้วยตัวเองได้

“ไอริน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน