ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 10

“เช็ดอะไรคะ” ฉันต้องถามย้ำเพราะอารันเว้นจังหวะการพูด และทั้งที่ยังไม่รู้ความหมายแน่ชัด ทว่าหัวใจกลับเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

“อาไม่สบาย…อยากให้แป้งมาเช็ดตัวให้”

“จะ…จริงเหรอคะ ละ…แล้วตอนนี้อารันอยู่ที่ไหน” ฉันลุกขึ้นพรวดด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าอารันไม่สบาย ถึงว่าทำไมน้ำเสียงฟังดูสั่นแปลกๆ

“อาอยู่ที่คอนโด แป้งมาหาอาได้ไหม ?”

“ค่ะ เดี๋ยวแป้งจะรีบไปนะคะ” ฉันตอบอย่างไม่คิด เพราะอารันอยู่ตัวคนเดียว ไม่สบายแบบนี้ต้องไม่มีใครดูแลแน่ๆ

วางสายเสร็จฉันก็รีบออกไปโบกแท็กซี่เพื่อตรงไปคอนโดของอารันทันที จริงๆ จะให้คนขับรถไปส่งก็ได้ แต่ฉันไม่อยากให้ใครรู้เฉยๆ

ตอนนี้ในใจมันกังวลและเป็นห่วง กลัวว่าอารันจะอาการหนัก

คอนโด

มาถึงฉันก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องของอารัน โชคดีที่เขาเคยพาฉันมาแวะที่นี่บ่อยๆ พนักงานเลยจำหน้าฉันได้

ฉันเอื้อมมือไปกดกริ่ง รอสักพักอารันก็ส่งข้อความมาบอกว่าประตูไม่ได้ล็อก ฉันเลยค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป

ในห้องนั่งเล่นว่างเปล่า อารันคงจะนอนอยู่ในห้อง

แกร๊ก~

“อารันเป็นยังไงบ้างคะ” ฉันแง้มประตูห้องนอนแล้วถาม ยังไม่ได้เปิดเข้าไป เพราะกลัวว่ามันจะดูเป็นการเสียมารยาท

“อาหนาวมากเลยแป้ง…” เสียงอารันตอบกลับมา ฉันจึงแทรกตัวเข้าไปในห้อง ตอนนี้กำลังเขานอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา

ฉันรีบเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ เตียง พลางมองสำรวจใบหน้าของอารันที่ตอนนี้ซีดเซียวเอามากๆ

“อารันหนาวเหรอคะ”

“อื้อ อาหนาวมาก”

“งั้นแป้งไปเอาเสื้อให้นะ” ตอนนี้อารันนอนถอดเสื้ออยู่ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงหนาว

ฉันทำท่าจะลุกขึ้นยืน ทว่าก็ถูกอารันคว้ามือมาจับแขนแล้วออกแรงดึงจนร่างฉันเซล้มบนร่างกำยำ

“อะ…อารัน” ฉันเบิกตากว้างเพราะอารันกอดรัดฉันแน่นมาก

“อาไม่อยากห่มผ้า…อยากห่มเนื้อมากกว่า” ประโยคหลังอารันเลื่อนใบหน้าเข้ามากระซิบใกล้ๆ ใบหู แถมยังใช้เรียวลิ้นแตะเลียติ่งหูเบาๆ

“อื้อ…อะ…อารัน” เอาอีกแล้ว ร่างกายของฉันอยู่ๆ ก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกแล้ว

เพราะแบบนี้ไงถึงไม่อยากจะอยู่ใกล้เขามาก เพราะรู้ว่าฉันกำลังจะควบคุมตัวเองไม่ได้…

“แป้ง…” อารันเรียกชื่อเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็เงียบ พร้อมกับจับผ้าห่มขึ้นคลุมตัวฉันไว้

ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเรานอนอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันโดยมีอารันนอนกอดฉันจากด้านหลัง

“…สามวันที่ผ่านมาคิดถึงอาบ้างไหม”

คำถามของคุณอาทำเอาก้อนเนื้อในอกซ้ายกระตุกเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ซึ่งแน่นอนว่าฉันคิดถึงอารันมาก แต่จะให้ตอบไปตรงๆ ฉันคงไม่กล้า

“ห้ามโกหกหัวใจตัวเองนะ” อารันรีบแย้งอย่างรู้ทัน เขาอ่านใจคนได้หรือไงกันนะ “เพราะอาคิดถึงแป้งมาก”

“….”

แต่สิ่งที่หยุดทุกอย่างได้คือการรักษาระยะห่าง

“แป้งหวั่นไหวเหรอ ?” อยู่ๆ คุณอาก็ถามขึ้น ฉันรีบเบิกตากว้างแล้วจะพลิกตัวหนี แต่คุณอาเหมือนรู้ทันจึงล็อกใบหน้าฉันไว้

“สบตาอาแล้วบอกมาสิว่าไม่ได้รู้สึกอะไร” อารันจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของฉัน พยายามจับพิรุธจนฉันไม่สามารถเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ได้

“…ค่ะ…” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วสารภาพความจริงออกไป “แป้งกลัวหวั่นไหว ฉะนั้นอารันเลิกทำแบบนี้กับแป้งได้ไหมคะ”

“ทำไมถึงไม่อยากให้ทำ ?”

“กะ…ก็ไม่อยากหวั่นไหวไงคะ”

“แล้วทำไมถึงไม่อยากหวั่นไหว”

“ก็…”

“ขอความจริง” อารันกดเสียงต่ำทำให้ฉันเดินมาถึงทางตันอีกครั้ง

“แป้งไม่อยากเจ็บค่ะ”

“ทำไมคิดว่าต้องเจ็บ ?” สายตาของคุณอาดุดันขึ้นจนฉันรู้สึกหวาดกลัว

“กะ…ก็อารัน…มะ…ไม่ได้คิดอะไรกับ…อื้อ~” พูดยังไม่ทันจบประโยค อารันก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมฉันแล้วประกบฝีปากลงมาจูบอย่างบดเบียด

จูบของอารันเผ็ดร้อน โหยหา และชวนหลงใหลจนฉันเผลอไผลไปชั่วขณะ ทว่าเพียงไม่นาาอารันก็ผละปากออก พร้อมกับมือที่ค่อยๆ สอดเข้ามาในสาบเสื้อของฉันเพื่อวางลงบนทรวงอิ่ม

“แล้วถ้าอาบอกว่าอารักแป้งล่ะ…แป้งจะยอมถ่างขาให้อาไหม ?”