ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 13

12

“ถ้าไม่ตอบอาจะทำอีกรอบนะ” อารันกดเสียงต่ำเชิงข่มขู่ ทำให้ฉันต้องรีบเอ่ยตอบในทันที

“ชะ…เชื่อแล้วค่ะ” ฉันหอบหายใจเพราะเหนื่อยจากแรงแห่งความเสียว

“หายใจแรงจัง นมเด้งหมดแล้ว” มือหนาขยำบีบเต้านมอีกรอบในตอนที่พูด ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะโน้มลงมาตะโบมดูดกลืนจุกนมอย่างหิวโหย

“อ๊า~ พะ…พอแล้วค่ะ อื้อ~” แม้ปากจะร้องบอกให้พอ ทว่าฉันกลับเลื่อนมือขึ้นขยุ้มเส้นผมของอารันเพื่อระบายอารมณ์เสียว

เรียวลิ้นสากห่อจนแข็งแล้วละเลงเลียรอบปานนมถี่ๆ ส่วนอีกข้างที่ว่างเขาก็ใช้ปลายนิ้วชี้สะกิดเขี่ยมันรัวๆ

ขาเรียวของฉันเกร็งเข้าหากันอัตโนมัติเมื่อเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบที่กึ่งกลางกาย ก่อนที่ภายในจะขมิบตอดเป็นจังหวะ

ใช่…ฉันกำลังมีอารมณ์ไปกับการปรนเปรอของคุณอาอีกครั้ง

“อื้อ พะ…พอแล้วค่ะคุณอา อ๊า~”

“อาอยากเอาแป้ง ให้อาเอาได้ไหม ?” อารันเงยหน้าขึ้นมาถามเสียงกระเส่าพร้อมกับขยับเอวกระดกลำเอ็นให้ปลายหัวเห็ดของมันเสียดสีไปตามร่องกลีบอูม

ความร้อนของแท่งยักษ์ทำให้ฉันทรมานเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อยากลองให้แก่นกายเขาเข้ามาอยู่ในตัวฉัน ทว่าฉันไม่สามารถให้การกระทำนั้นเกิดขึ้นในตอนนี้ได้

“มะ…ไม่ได้นะคะ อ๊ะ”

“อาไม่ไหวแล้วแป้ง อาขอเถอะนะ อ๊า~” อารันพยายามจะดันลำเอ็นของตัวเองเข้ามาในร่องสวาทของฉัน แต่ฉันก็พยายามขัดขืนอย่างสุดฤทธิ์

“ปะ…แป้งเจ็บ อื้อ อารันอย่าทำแบบนี้!” น้ำตามันจะไหลออกมาให้ได้ รู้สึกว่าตรงนั้นใกล้จะฉีกขาดเต็มทน ขนาดของอารันใหญ่มากเกินไปจริงๆ

นี่แค่พยายามจะดันส่วนหัวของมัน ฉันยังเจ็บมากขนาดนี้ แล้วถ้าเอาเข้ามาทั้งดุ้นมันจะเจ็บมากขนาดไหน

“เข้ายากจังวะ!” เพราะพยายามดันเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมเข้ามา อารันจึงเริ่มโมโห

“อึก~ ปะ…แป้งเจ็บ ฮือ~” ในที่สุดฉันก็ไม่สามารถห้ามน้ำตาของตัวเองได้ และเมื่ออารันเห็นว่าฉันร้องไห้ เขาก็คล้ายจะได้สติและหยุดการกระทำคุกคามนั้น

สีหน้าอารันดูเหวอไปเลยเหมือนกันที่มองฉันอย่างเต็มตา

“แป้ง…” โทนเสียงของอารันที่เรียกฉันเปลี่ยนไปจากเดิม ราวกับเขากำลังสับสนและรู้สึกผิดอยู่กลายๆ

“อึก~” ฉันพูดอะไรไม่ออกตอนนี้ ได้แต่นอนร้องไห้ระบายความอึดอัดออกมา

อารันค่อยๆ ถอยออกห่างจากตัวฉัน ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ฉันหยุดร้องไห้แล้ว ทว่าความรู้สึกมันยังคงว้าวุ่นและสับสนเอามากๆ ท้องน้อยมันปั่นป่วน เหมือนหายใจได้ไม่ทั่วยังไงก็ไม่รู้

อารันหายเข้าไปในห้องน้ำนานแล้วแต่ยังไม่ยอมออกมาสักที หรือว่าเขาจะรังเกียจและไม่อยากเจอหน้าฉันแล้ว

เมื่อคิดแบบนั้นอยู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่กลางอกข้างซ้าย

ฉันตัดสินใจว่าจะกลับบ้าน จึงลุกขึ้นยืนแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย ขณะที่กำลังจะเปิดประตูเดินออกไป อารันก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี

หัวใจฉันกระตุกวูบก่อนจะเต้นถี่ระรัว เพราะมันรู้สึกทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะมองหน้าอารันให้เหมือนเดิมได้ยังไง

“จะกลับแล้วเหรอ”

“ค่ะ” ฉันตอบโดยไม่หันหลังกลับไปมอง

“รอที่ห้องนั่งเล่น…เดี๋ยวอาไปส่ง”

“ไม่…”

“อย่าปฏิเสธ”

“…ค่ะ”

พูดจบฉันก็เปิดประตูเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น สัมผัสได้อย่างชัดเจนเลยว่าความสัมพันธ์ของเรากำลังก้าวเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงอย่างจริงจัง

เฮ้อ…วันนี้ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย…

หลายวันต่อมา

ฉันไม่ได้คุยกับอารันเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง วันนั้นอารันขับรถมาส่งฉันกลับบ้าน โดยที่ระหว่างทางเราต่างคนก็ต่างเงียบ ฉันคิดว่าอารันเองก็คงจะทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

น่าแปลกนะ ทั้งที่ฉันควรจะรู้สึกโล่งใจที่ระหว่างเราไม่ได้เกินเลยมากกว่านั้น แต่กลับรู้สึกหม่นหมองและหวิวใจอยู่ลึกๆ

ไม่ใช่ว่าฉัน…รักคุณอาเข้าแล้วหรอกเหรอ…

แล้วหลังจากเหตุการณ์นั้นฉันก็รู้สึกว่าตัวเองร้อนวูบวาบที่ท้องน้อยอยู่บ่อยครั้งเวลานึกถึงสัมผัสของอารัน

บางทีฉันก็หาวิธีแก้ด้วยการทำอย่างอื่น ทว่าบางทีฉันก็…

“คะ…?” ฉันตอบเชิงถามกลับว่ามีอะไร แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเขา

“มาคนเดียวเหรอครับ ให้ผมไปส่งไหม ?”

“ฉันเพิ่งมาค่ะ กำลังรอเพื่อน”

“งั้น…ผมนั่งด้วยได้ไหมครับ”

“คิดว่าจะไม่สะดวกนะคะ”

ไม่ได้ใจแคบหรืออะไร แต่เพราะวันนี้ฉันมาเป็นเพื่อนเอิร์นที่นัดผู้ชายไว้ มันคงจะไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่ถ้าฉันเอาคนอื่นไปนั่งที่โต๊ะด้วย

“แล้วตอนไหนถึงจะสะดวกเหรอครับ ?”

“เอ่อคือ…” ฉันไม่รู้จะตอบยังไงดี ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ตื้อจังนะ

“มัวทำห่าไรของมึงวะ จะหาเด็กแดกอีกแล้ว ?” เสียงบุคคลที่สามดังแทรกขึ้นใกล้ๆ ความคุ้นชินทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองเพราะคับคลายคับคลาว่าจะจำเสียงนี้ได้

“ไม่ต้องแซะกู สามวันมานี้มึงฟาดแม่งสามเวลาหลังอาหาร”

“คะ…คุณอา…” ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อได้เห็นว่่าเจ้าของเสียงปริศนาเมื่อกี้นี้คือใคร

ใช่ เขาก็คืออาคิรัน

“แป้ง…” แวบแรกอารันดูแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นฉัน ทว่าพอเขาเหมือนประมวลผลได้ ดวงตาคาก็ฉายแววความดุดัน

“มาได้ยังไง!!” ไม่ใช่แค่แววตาแล้วตอนนี้ แต่น้ำเสียงอารันก็เกรี้ยวกราดเอามากๆ

“นั่งรถมาค่ะ” ไม่ได้จะกวนอารันหรอกนะ แต่ฉันนั่งรถมาจริงๆ นี่

“คนนี้มึงห้ามจีบ หลานกู!” อารันหันไปตะคอกบอกเพื่อนเขาเสียงเข้ม ก่อนจะหันกลับมามองฉัน “มากับอา!!”

พูดจบเรียวแขนฉันก็ถูกดึงให้เดินไปที่ลานจอดรถ ขณะที่เดิมก็พยายามจะดิ้นขัดขืนแต่ไม่เป็นผล

“ปล่อยแป้งนะ แป้งเจ็บ!”

อารันไม่ฟังเสียงร้องท้วงของฉันเลย เขายังคงลากฉันเหมือนกับเป็นนักโทษ จนกระทั่งถึงที่รถของตัวเอง ร่างฉันก็ถูกเหวี่ยงจนหลังชนกับประตู

“ใครสั่งใครสอนให้แรดเที่ยวกลางคืนแบบนี้ฮะ!!”