ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 30

29

Talkคิรัน

“ทำไมไม่เมมเบอร์แป้งไว้ ถ้ารู้ฉันคงไม่รับ” ผมถามเดียวที่กำลังใส่เสื้อผ้า

“ไม่มีความจำเป็นต้องเมมนี่คะ” เธอตอบโดยไม่หันมามองผม “คุณต่างหากที่ต้องมีมารยาท”

“นี่!” ผมขึ้นเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์ พักหลังเธอชักจะปีนเกลียวเกินไปแล้ว

แต่ก็เพราะความแข็งกระด้างของเธอที่ทำให้ผมสนใจเป็นพิเศษ ผมกับเดียวเจอกันที่คลับเมื่อตอนที่ผมกลับไทยมาใหม่ๆ

เดียวทำงานเป็นพีอาร์ แต่เพราะผมถูกชะตาในใบหน้าและนิสัยที่เด็ดเดี่ยวแข็งกระด้าง จึงตามตื้อเธอจนกระทั่งเธอยอมมาเป็นของเล่นให้ผม

จริงๆ เพราะที่บ้านเธอมีหนี้สินพะรุงพะรัง เธอจึงยอมเพราะผมบอกจะชดใช้ให้ทั้งหมด

นี่ถ้าไม่มีหนี้สินจริงๆ เธอคงจะไม่ยอม

และแม้ภายนอกเธอจะแข็งกระด้าง แต่ลีลาบนเตียงนี่โคตรเร่าร้อนอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด

ปกติผมไม่ค่อยเลี้ยงใครไว้นานๆ แบบนี้นะ แต่เป็นเพราะเดียวลีลาดีและไม่เรื่องมาก ค่อนข้างว่านอนสอนง่าย

แม้บางครั้งจะพูดจาไม่น่าฟังบ้างก็ตาม

ส่วนเรื่องที่เดียวกับแป้งเป็นเพื่อนกันผมไม่เคยรู้มาก่อน เพราะก่อนหน้านี้บินไปทำงานอยู่เมืองนอกตั้งนาน เพิ่งมารู้เมื่อไม่กี่วัน

ตอนแรกผมก็ตกใจและพยายามบอกให้ตัวเองเลิกยุ่งกับเดียว เพราะมันคงไม่ดีเท่าไหร่หากผมคบกับแป้งและยังเลี้ยงเธอไปด้วย

แต่เพราะเดียวขอร้องผมไว้ เธอบอกว่าจะไม่ปริปากบอกแป้ง และจะอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว บ้านของเธอยังต้องใช้เงินอีกมาก

วันที่ผมตัดความสัมพันธ์เธอรั้งผมด้วยลีลาเซ็กซ์สุดร้อนแรง สุดท้ายผมก็ต้องใจอ่อน เพราะลึกๆ แล้วก็ผูกพันกับเธอเหมือนกัน แต่ผมไม่ได้คิดหรือพิศวาสอะไรเธอหรอก

ถ้าวันนึงให้ผมเลือกระหว่างเดียวกับแป้ง แน่นอนว่าผมต้องเลือกแป้ง ส่วนเดียวผมแค่เลี้ยงไว้แก้เหงา ไว้เอาแก้…

“คุณจะไปส่งหนูมั้ย ?” เมื่อแต่งตัวเสร็จเธอก็หันมาถาม

“ที่ไหน”

“บ้านเอิร์น”

“ไปให้แป้งจับได้รึไง”

“แต่ถ้าไม่ไป…ก็ระวังยัยแป้งจะโดนผู้ชายตอมก็แล้วกัน” คำยุยงของเดียวทำให้ใจผมกระตุก “เห็นยัยเอิร์นลงรูปในไอจี รอบตัวยัยแป้งนี่มีแต่ผู้ชายตอม”

“พูดมาก” ผมบอกอย่างรำคาญ “ที่ไหนก็บอกแล้วกัน” ว่าจบผมก็ลุกขึ้นเดินนำลงไปที่รถ ไม่นานเดียวก็เดินตามมาขึ้นพร้อมบอกทางไปบ้านของเอิร์น

Talk แป้ง

งานเลี้ยงดำเนินมาจนถึงช่วงที่เอิร์นต้องเป่าเค้กเพราะนี่ก็สามทุ่มครึ่งแล้ว ฉันรับหน้าที่เอาเค้กไปจุดเทียนมาถือให้เอิร์นเป่า โดยมีพี่แทนยืนร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้

หลังจากที่ร้องเพลงจบ เอิร์นก็กุมมือขึ้นที่อกแล้วหลับตาอธิษฐาน สักพักก็เป่าเค้กจนเทียนดับทุกเล่ม

เสียงปรบมือดังขึ้นสนั่นพร้อมกับไฟที่ถูกเปิดให้สว่างอีกครั้ง เพื่อนคนอื่นๆ ต่างวางของขวัญไว้ให้เอิร์นตรงซุ้มเล็กๆ ที่ถูกจัดไว้ ก่อนจะทยอยพากันกลับ

ส่วนพี่แทนก็ขอตัวเดินกลับไปที่รถเพื่อเอาของขวัญมาให้

“แป้งว่าพี่แทนจะให้อะไรเอิร์นเหรอ” เอิร์นถามสะกิดถามอย่างตื่นเต้น

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นของที่เอิร์นชอบมากๆ ก็ได้” ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

“แต่เราเพิ่งคุยกันไม่นาน พี่แทนจะรู้ได้ไงว่าเอิร์นชอบอะไร”

“คนเราถ้ารักใครสักคนเข้าแล้วจริงๆ มันไม่มีอะไรที่เกินความสามาถหรอกนะ”

“พูดอย่างกับมีความรักเลยนะ” เอิร์นตวัดสายตามองฉันราวกับกำลังสงสัย ทำให้ฉันต้องรีบก้มหน้าคิดหาคำแก้ตัว “นี่แป้งแอบซุกผู้ชายไว้แล้วไม่บอกเพื่อนรึเปล่าเนี่ย”

“ปะ…เปล่าสักหน่อย” ฉันปฏิเสธทันควันแต่เหมือนเอิร์นจะไม่ค่อยเชื่อ “พะ…พี่แทนมานั่นแล้ว”

โชคดีที่พี่แทนเดินกลับมาพอดีทำให้เอิร์นเลิกจับผิดฉันแล้วหันไปมองพี่แทน ฉันจึงใช้จังหวะนี้ค่อยๆ ถอยห่างออกมาเพื่อเว้นระยะให้ทั้งคู่

พี่แทนเดินมาพร้อมกับถุงกระดาษแบรนด์กระเป๋าที่เราชอบกันทั้งคู่ แค่เห็นถุงเอิร์นก็ฉีกยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์คนสวยของพี่แทนครับ” พี่แทนยื่นถุงใบนั้นให้เอิร์นพร้อมกับหยอดคำหวาน

ฉันเห็นเพื่อนมีความสุขกับผู้ชายที่จริงใจแบบพี่แทนก็อดที่จะอมยิ้มตามไม่ได้

เอิร์นรับถุงนั้นมาถือก่อนจะค่อยๆ เปิดหยิบกระเป๋าออกมา เธอฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมแล้วโผเข้ากอดพี่แทนแน่น