ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 30

29

Talkคิรัน

“ทำไมไม่เมมเบอร์แป้งไว้ ถ้ารู้ฉันคงไม่รับ” ผมถามเดียวที่กำลังใส่เสื้อผ้า

“ไม่มีความจำเป็นต้องเมมนี่คะ” เธอตอบโดยไม่หันมามองผม “คุณต่างหากที่ต้องมีมารยาท”

“นี่!” ผมขึ้นเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์ พักหลังเธอชักจะปีนเกลียวเกินไปแล้ว

แต่ก็เพราะความแข็งกระด้างของเธอที่ทำให้ผมสนใจเป็นพิเศษ ผมกับเดียวเจอกันที่คลับเมื่อตอนที่ผมกลับไทยมาใหม่ๆ

เดียวทำงานเป็นพีอาร์ แต่เพราะผมถูกชะตาในใบหน้าและนิสัยที่เด็ดเดี่ยวแข็งกระด้าง จึงตามตื้อเธอจนกระทั่งเธอยอมมาเป็นของเล่นให้ผม

จริงๆ เพราะที่บ้านเธอมีหนี้สินพะรุงพะรัง เธอจึงยอมเพราะผมบอกจะชดใช้ให้ทั้งหมด

นี่ถ้าไม่มีหนี้สินจริงๆ เธอคงจะไม่ยอม

และแม้ภายนอกเธอจะแข็งกระด้าง แต่ลีลาบนเตียงนี่โคตรเร่าร้อนอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด

ปกติผมไม่ค่อยเลี้ยงใครไว้นานๆ แบบนี้นะ แต่เป็นเพราะเดียวลีลาดีและไม่เรื่องมาก ค่อนข้างว่านอนสอนง่าย

แม้บางครั้งจะพูดจาไม่น่าฟังบ้างก็ตาม

ส่วนเรื่องที่เดียวกับแป้งเป็นเพื่อนกันผมไม่เคยรู้มาก่อน เพราะก่อนหน้านี้บินไปทำงานอยู่เมืองนอกตั้งนาน เพิ่งมารู้เมื่อไม่กี่วัน

ตอนแรกผมก็ตกใจและพยายามบอกให้ตัวเองเลิกยุ่งกับเดียว เพราะมันคงไม่ดีเท่าไหร่หากผมคบกับแป้งและยังเลี้ยงเธอไปด้วย

แต่เพราะเดียวขอร้องผมไว้ เธอบอกว่าจะไม่ปริปากบอกแป้ง และจะอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว บ้านของเธอยังต้องใช้เงินอีกมาก

วันที่ผมตัดความสัมพันธ์เธอรั้งผมด้วยลีลาเซ็กซ์สุดร้อนแรง สุดท้ายผมก็ต้องใจอ่อน เพราะลึกๆ แล้วก็ผูกพันกับเธอเหมือนกัน แต่ผมไม่ได้คิดหรือพิศวาสอะไรเธอหรอก

ถ้าวันนึงให้ผมเลือกระหว่างเดียวกับแป้ง แน่นอนว่าผมต้องเลือกแป้ง ส่วนเดียวผมแค่เลี้ยงไว้แก้เหงา ไว้เอาแก้…

“คุณจะไปส่งหนูมั้ย ?” เมื่อแต่งตัวเสร็จเธอก็หันมาถาม

“ที่ไหน”

“บ้านเอิร์น”

“ไปให้แป้งจับได้รึไง”

“แต่ถ้าไม่ไป…ก็ระวังยัยแป้งจะโดนผู้ชายตอมก็แล้วกัน” คำยุยงของเดียวทำให้ใจผมกระตุก “เห็นยัยเอิร์นลงรูปในไอจี รอบตัวยัยแป้งนี่มีแต่ผู้ชายตอม”

“พูดมาก” ผมบอกอย่างรำคาญ “ที่ไหนก็บอกแล้วกัน” ว่าจบผมก็ลุกขึ้นเดินนำลงไปที่รถ ไม่นานเดียวก็เดินตามมาขึ้นพร้อมบอกทางไปบ้านของเอิร์น

Talk แป้ง

งานเลี้ยงดำเนินมาจนถึงช่วงที่เอิร์นต้องเป่าเค้กเพราะนี่ก็สามทุ่มครึ่งแล้ว ฉันรับหน้าที่เอาเค้กไปจุดเทียนมาถือให้เอิร์นเป่า โดยมีพี่แทนยืนร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้

หลังจากที่ร้องเพลงจบ เอิร์นก็กุมมือขึ้นที่อกแล้วหลับตาอธิษฐาน สักพักก็เป่าเค้กจนเทียนดับทุกเล่ม

เสียงปรบมือดังขึ้นสนั่นพร้อมกับไฟที่ถูกเปิดให้สว่างอีกครั้ง เพื่อนคนอื่นๆ ต่างวางของขวัญไว้ให้เอิร์นตรงซุ้มเล็กๆ ที่ถูกจัดไว้ ก่อนจะทยอยพากันกลับ

ส่วนพี่แทนก็ขอตัวเดินกลับไปที่รถเพื่อเอาของขวัญมาให้

“แป้งว่าพี่แทนจะให้อะไรเอิร์นเหรอ” เอิร์นถามสะกิดถามอย่างตื่นเต้น

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นของที่เอิร์นชอบมากๆ ก็ได้” ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

“แต่เราเพิ่งคุยกันไม่นาน พี่แทนจะรู้ได้ไงว่าเอิร์นชอบอะไร”

“คนเราถ้ารักใครสักคนเข้าแล้วจริงๆ มันไม่มีอะไรที่เกินความสามาถหรอกนะ”

“พูดอย่างกับมีความรักเลยนะ” เอิร์นตวัดสายตามองฉันราวกับกำลังสงสัย ทำให้ฉันต้องรีบก้มหน้าคิดหาคำแก้ตัว “นี่แป้งแอบซุกผู้ชายไว้แล้วไม่บอกเพื่อนรึเปล่าเนี่ย”

“ปะ…เปล่าสักหน่อย” ฉันปฏิเสธทันควันแต่เหมือนเอิร์นจะไม่ค่อยเชื่อ “พะ…พี่แทนมานั่นแล้ว”

โชคดีที่พี่แทนเดินกลับมาพอดีทำให้เอิร์นเลิกจับผิดฉันแล้วหันไปมองพี่แทน ฉันจึงใช้จังหวะนี้ค่อยๆ ถอยห่างออกมาเพื่อเว้นระยะให้ทั้งคู่

พี่แทนเดินมาพร้อมกับถุงกระดาษแบรนด์กระเป๋าที่เราชอบกันทั้งคู่ แค่เห็นถุงเอิร์นก็ฉีกยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์คนสวยของพี่แทนครับ” พี่แทนยื่นถุงใบนั้นให้เอิร์นพร้อมกับหยอดคำหวาน

ฉันเห็นเพื่อนมีความสุขกับผู้ชายที่จริงใจแบบพี่แทนก็อดที่จะอมยิ้มตามไม่ได้

เอิร์นรับถุงนั้นมาถือก่อนจะค่อยๆ เปิดหยิบกระเป๋าออกมา เธอฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมแล้วโผเข้ากอดพี่แทนแน่น

“แล้วทำไมวันนั้นทำเหมือนชอบ”

“แป้งชอบกระเป๋าค่ะ แต่ไม่ชอบที่พี่แทนทำแบบนี้”

ฉันพูดออกไปตรงๆ อย่างไม่รักษาน้ำใจ มันอดไม่ไหวแล้วจริงๆ ตั้งแต่เรื่องดอกไม้แล้วนะ

“พี่ทำอะไรเหรอแป้ง ?”

“วันนั้นพี่ให้แป้งช่วยเลือกกระเป๋าให้เอิร์น พอแป้งเลือกแล้วทำไมพี่ถึงไม่ให้ใบนั้นกับเอิร์นล่ะคะ”

“ก็พี่เห็นแป้งชอบ พี่เลยเปลี่ยนใจอยากให้แป้ง”

“ถ้าแป้งอยากได้แป้งซื้อเองได้ค่ะ”

“แต่พี่…”

“พี่แทนเลิกทำแบบนี้สักทีได้มั้ยคะ รู้ตัวมั้ยว่าการกระทำของตัวเองมันไม่เหมาะสม”

“….”

“พี่เป็นแฟนเพื่อนแป้ง ไม่ควรมายุ่งอะไรกับแป้ง”

“พี่ยังไม่เคยพูดเลยนะว่าพี่กับเอิร์นเป็นแฟนกัน”

อยู่ๆ พี่แทนก็โพล่งประโยคนี้ขึ้นมา ขนาดฉันไม่ใช่เอิร์นแต่พอฟังแล้วยังรู้สึกจุกในอก

“จะใช่หรือไม่ใช่ แต่ตอนนี้พี่กำลังศึกษาดูใจกับเอิร์นอยู่”

“แต่ไม่ได้ชอบเอิร์น…ขนาดนั้น”

ยอมรับว่าพอได้ยินคำนี้แล้วฉันโมโหมาก จะชอบหรือไม่ชอบทำไมไม่พูดให้ชัดเจน ทำไมต้องมีชอบมากชอบน้อย

“ชอบหรือไม่ชอบพี่ก็ควรไปบอกเอิร์นค่ะไม่ใช่แป้ง แล้วอีกอย่างถ้าไม่ชอบก็ไม่ควรมายุ่งกับเอิร์นนะคะ”

“ถ้างั้นพี่ควรยุ่งกับแค่คนที่พี่ชอบใช่มั้ย ?” ฉันเงียบไม่ตอบ เพราะไม่เข้าใจว่าพี่แทนเป็นบ้าอะไร ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ “งั้นให้พี่ยุ่งกับแป้งก็ถูกแล้วแหละ เพราะพี่…ชอบแป้ง”

“เห็นทีคงจะไม่ได้…” เสียงคุ้นหูดังขึ้นทำให้ฉันและพี่แทนต้องรีบหันไปมอง เป็นอารันที่เดินเข้ามาประจันหน้ากับพี่แทน “…แป้งเป็นของกู”