ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 32

ตรวจคำผิดย้อนหลังนะคะ ??‍♀️?

31

อารันสบถอย่างหัวเสียแล้วหยัดกายลุกขึ้นพรวด ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนฉันก็หยิบเสื้อผ้าที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่

ฉันรู้ว่าอารันคงจะโมโหที่ประจำเดือนมันมาขัดจังหวะ แต่เรื่องแบบนี้มันคาดเดากันไม่ได้นี่

สักพักอารันก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับความเงียบที่ชวนอึดอัด ทั้งฉันและเขาไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“อะ…อารันคะ…” ฉันอยากจะขอโทษ แต่ก็ถูกอารันแทรกขึ้นมาก่อน

“กลับ” น้ำเสียงห้วนกล่าวทิ้งท้าย ก่อนที่อารันจะเดินนำออกไป

อาการนี้คงจะไม่พอใจฉันอีกแน่ๆ ทั้งที่ฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจและไม่ได้รู้สึกดีกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองผิดอะไรนักหนา

ฉันยอมรับนะว่าฉันรักอารันมาก แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่าความสุขที่เคยมีมันน้อยลงทุกที

หรือจริงๆ แล้วเราไม่ควรเลยเถิดกันขนาดนี้มาตั้งแต่แรก…

วันต่อมา

เมื่อคืนพอมาส่งฉันแล้วอารันก็กลับไปทันที แถมยังจอดรถส่งแค่ด้านนอกไม่ได้ขับเข้ามาด้านใน

ฉันกล่าวขอบคุณเขาก่อนจะลงรถ แต่อารันก็เงียบไม่พูดไม่จา มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกที่ว่าเราไม่ควรเกินเลยกันตั้งแต่แรกให้ชัดเจนขึ้น

วันนี้ฉันไม่ไปเรียนเพราะรู้สึกปวดหัวกับเรื่องบ้าๆ ที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เรื่องพี่แทนลากยาวมาจนเรื่องอารัน ฉันไม่พร้อมจะสู้หน้าใคร อีกอย่างก็รู้สึกปวดท้องประจำเดือนด้วย

หากเป็นปกติป่านนี้ฉันคงจะส่งข้อความหรือโทรไปง้ออารันแล้ว แต่เพราะอยู่ๆ มันก็รู้สึกนอยด์ในความสัมพันธ์เลยอยากลองอยู่นิ่งๆ ดูบ้าง

อยากรู้ว่าถ้าฉันไม่วิ่งตามแล้ว อารันจะเป็นฝ่ายตามฉันบ้างหรือเปล่า

ช่วงบ่าย

เพราะความเพลียทำให้ฉันเผลอหลับไป สิ่งแรกที่ทำหลังจากตื่นคือเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มาดูว่าอารันโทรมาบ้างหรือเปล่า แต่ไม่เลย ไม่มีแม้แต่ข้อความใดๆ

ฉันกดปิดหน้าจอด้วยความเซ็งแล้วลุกขึ้นจากที่นอน รู้สึกหิวเลยเดินลงมาหาอะไรกินที่ชั้นล่าง

“ทำไมเดินแบบนั้น ?” เฮียแปงถาม

“ปวดท้องประจำเดือนน่ะค่ะ วันนี้ไม่เข้าบริษัทเหรอคะ” ปกติคนอย่างเฮียไม่ค่อยอยู่บ้านนะ แม้แต่วันหยุดยังต้องไปหาอะไรทำที่บริษัทเลย

“มีเด็กโดดเรียนไง” สายตาเรียบนิ่งของเฮียแปงที่มองฉันเปลี่ยนเป็นดุดันทันที

“แป้งไม่สบายต่างหากค่ะ”

“หิวล่ะสิ”

“แหะๆ ^_^” ฉันยิ้มแห้งๆ ตอบเฮีย

“ทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้แล้ว”

ฉันตาลุกวาวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเฮียบอกว่าทำอาหารเอาไว้ เห็นนิ่งๆ ขรึมๆ แบบนี้ เฮียทำอาหารอร่อยมากเลยนะ

“จริงเหรอคะ!”

“รีบไปอุ่นกินเดี๋ยวไม่อร่อย”

ด้วยความดีใจฉันจึงวิ่งเข้าไปสวมกอดเฮียแน่น ก่อนจะวิ่งเข้าไปในครัว ความหิวมันทำให้ลืมอาการปวดท้องไปชั่วขณะ

“ฉันอยากได้เบอร์ผู้ชายคนนั้น แกไปขอให้หน่อยได้หรือเปล่า ?”

“บะ…บ้า! ทำไมไม่ไปขอเองล่ะ” ตั้งแต่เกิดมาฉันเคยจีบผู้ชายก่อนที่ไหน ทำไม่เป็นหรอก

“ไหนบอกจะทำทุกอย่างไง”

“แต่…”

“หรืออยากเห็นฉันร้องไห้…” ไม่ใช่แค่พูดธรรมดาแต่เอิร์นยังเบะปากทำท่าจะร้องไห้จริงๆ แล้วแบบนี้ฉันจะปฏิเสธได้ยังไง

“โอเคๆ เดี๋ยวไปขอให้ก็ได้” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าเอิร์นกำลังเสียใจฉันจะไม่มีวันทำอะไรแบบนี้เด็ดขาด

ฉันรับแก้วเหล้าที่เอิร์นเพิ่งชงเสร็จแล้วลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปหานักร้องคนนั้น หัวใจดวงน้อยมันเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เพราะไม่เคยต้องเข้าหาผู้ชายแบบนี้มาก่อน

นักร้องคนนั้นพอรู้ตัวว่ากำลังถูกฉันสนใจ เขาก็ยืนมองมาแล้วอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แบบที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องการอะไร

“สวัสดีครับ” แล้วเขาก็เอ่ยทักฉันก่อนด้วย

“สวัสดีค่ะ^_^” ฉันจำเป็นต้องฉีกยิ้มเพื่อผูกมิตร เพราะต้องเอาเบอร์เขาให้เพื่อน “มาคนเดียวเหรอคะ ?”

“ถ้าบอกว่าใช่จะนั่งเป็นเพื่อนหรือเปล่าล่ะครับ ?”

“ฉันไม่สะดวกน่ะค่ะ แต่ถ้าเป็นเพื่อนฉัน…”

“แต่ผมอยากนั่งกับคุณมากกว่า…ได้ไหมครับ ?” พูดจบเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ แบบที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ปลายจมูกเราเกือบจะแตะชนกัน ฉันรีบเอนตัวถอยห่างด้วยความตกใจ

หัวใจมันกระตุกวูบเลยเมื่อกี้ ทำไมพวกผู้ชายถึงได้ขี้ฉวยโอกาสแบบนี้

“แป้ง!!” เสียงเกรี้ยวกราดที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง แค่ฟังฉันก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว แล้วพอหันไปมองคราวนี้หัวใจของฉันมันได้หลุดออกจากอกมาจริงๆ เมื่อพบกับใบหน้าอำมหิตของอารัน “มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! แล้วที่อ่อยมันเมื่อกี้คือ ?”