ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 32

ตรวจคำผิดย้อนหลังนะคะ ??‍♀️?

31

อารันสบถอย่างหัวเสียแล้วหยัดกายลุกขึ้นพรวด ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนฉันก็หยิบเสื้อผ้าที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่

ฉันรู้ว่าอารันคงจะโมโหที่ประจำเดือนมันมาขัดจังหวะ แต่เรื่องแบบนี้มันคาดเดากันไม่ได้นี่

สักพักอารันก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับความเงียบที่ชวนอึดอัด ทั้งฉันและเขาไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“อะ…อารันคะ…” ฉันอยากจะขอโทษ แต่ก็ถูกอารันแทรกขึ้นมาก่อน

“กลับ” น้ำเสียงห้วนกล่าวทิ้งท้าย ก่อนที่อารันจะเดินนำออกไป

อาการนี้คงจะไม่พอใจฉันอีกแน่ๆ ทั้งที่ฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจและไม่ได้รู้สึกดีกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองผิดอะไรนักหนา

ฉันยอมรับนะว่าฉันรักอารันมาก แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่าความสุขที่เคยมีมันน้อยลงทุกที

หรือจริงๆ แล้วเราไม่ควรเลยเถิดกันขนาดนี้มาตั้งแต่แรก…

วันต่อมา

เมื่อคืนพอมาส่งฉันแล้วอารันก็กลับไปทันที แถมยังจอดรถส่งแค่ด้านนอกไม่ได้ขับเข้ามาด้านใน

ฉันกล่าวขอบคุณเขาก่อนจะลงรถ แต่อารันก็เงียบไม่พูดไม่จา มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกที่ว่าเราไม่ควรเกินเลยกันตั้งแต่แรกให้ชัดเจนขึ้น

วันนี้ฉันไม่ไปเรียนเพราะรู้สึกปวดหัวกับเรื่องบ้าๆ ที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เรื่องพี่แทนลากยาวมาจนเรื่องอารัน ฉันไม่พร้อมจะสู้หน้าใคร อีกอย่างก็รู้สึกปวดท้องประจำเดือนด้วย

หากเป็นปกติป่านนี้ฉันคงจะส่งข้อความหรือโทรไปง้ออารันแล้ว แต่เพราะอยู่ๆ มันก็รู้สึกนอยด์ในความสัมพันธ์เลยอยากลองอยู่นิ่งๆ ดูบ้าง

อยากรู้ว่าถ้าฉันไม่วิ่งตามแล้ว อารันจะเป็นฝ่ายตามฉันบ้างหรือเปล่า

ช่วงบ่าย

เพราะความเพลียทำให้ฉันเผลอหลับไป สิ่งแรกที่ทำหลังจากตื่นคือเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มาดูว่าอารันโทรมาบ้างหรือเปล่า แต่ไม่เลย ไม่มีแม้แต่ข้อความใดๆ

ฉันกดปิดหน้าจอด้วยความเซ็งแล้วลุกขึ้นจากที่นอน รู้สึกหิวเลยเดินลงมาหาอะไรกินที่ชั้นล่าง

“ทำไมเดินแบบนั้น ?” เฮียแปงถาม

“ปวดท้องประจำเดือนน่ะค่ะ วันนี้ไม่เข้าบริษัทเหรอคะ” ปกติคนอย่างเฮียไม่ค่อยอยู่บ้านนะ แม้แต่วันหยุดยังต้องไปหาอะไรทำที่บริษัทเลย

“มีเด็กโดดเรียนไง” สายตาเรียบนิ่งของเฮียแปงที่มองฉันเปลี่ยนเป็นดุดันทันที

“แป้งไม่สบายต่างหากค่ะ”

“หิวล่ะสิ”

“แหะๆ ^_^” ฉันยิ้มแห้งๆ ตอบเฮีย

“ทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้แล้ว”

ฉันตาลุกวาวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเฮียบอกว่าทำอาหารเอาไว้ เห็นนิ่งๆ ขรึมๆ แบบนี้ เฮียทำอาหารอร่อยมากเลยนะ

“จริงเหรอคะ!”

“รีบไปอุ่นกินเดี๋ยวไม่อร่อย”

ด้วยความดีใจฉันจึงวิ่งเข้าไปสวมกอดเฮียแน่น ก่อนจะวิ่งเข้าไปในครัว ความหิวมันทำให้ลืมอาการปวดท้องไปชั่วขณะ